Carine Truyen (1963-2005)

Morgen zal het al vijftien jaar geleden zijn dat de Antwerpse operazanger Dirk Van Croonenborgh zijn vriendin Carine Truyen heeft vermoord.

Basbariton Dirk Van Croonenborch (°1957) is geen onbekende in onze kleine Belgische muziekwereld. Als deelnemer aan de eerste Elizabethwedstrijd voor zang raakte hij niet in de finale, maar als baszanger treedt hij geregeld op bij de O.V.V. (b.v. in « La Forza del Destino ») en enkele jaren eerder was hij zelfs nog een « vedette » in de KVO. Wij hebben ons nooit erg lovend geuit over zijn te brutale voordracht en zijn beperkte vocale mogelijkheden. Om het kort te zeggen : wij zagen hem liever niet op de planken.
In 1982 waagde hij zich aan de dirigeerstok en stichtte achtereenvolgens een klein koor (dat hij Scarabee noemde!) en een kamerorkest. Met dit ensemble hoorden wij hem vorig jaar in een concertante uitvoering van « King Arthur » van Henry Purcell. Het was een gunstige verrassing. Vooral de pittige muzikale leiding is ons bijgebleven.
In 1987 kwam de « Grosse Messe KV 427 » aan de beurt, een strengere opgave dan de lichtvoetige muziek van Purcell want het opus van Mozart omvat enkele dramatische bladzijden waar koor & orkest met présence moeten optreden. Hier schoot het koor merkelijk tekort en bleef steevast onder de toon zingen. Het orkest klonk echter zuiver. Zo ook de solisten Rolande van der Paal en Lieve Jansen en in mindere mate de tenor Renaat Dekkers en de bas John Dur (gelukkig in kortere partijen!). De muzikale leiding van Dirk van Croonenborch was bijzonder expressief. Al bij al toch een hele prestatie om op zo’n korte tijd — en met de middelen die hij voorhanden heeft — zo’n verdienstelijk ensemble op te bouwen, zodat we met belangstelling uitkeken naar verdere avonden met « Scarabee ».
Tot zover Guillaume Maijeur in “Dansen op de slappe koord” (De Rode Vaan nr.42 van 1987).
Daarna zag ik hem in een bijrol (een “sentinelle troyenne“) in “Les Troyens” van Berlioz in de Muntschouwburg in juni 1992. In 2000 was hij Grimaldini in de Studio 100-musical “Pinokkio”. Maar op 7 december 2005 kwam hij pas echt in het nieuws omdat hij zijn partner, Carine Truyen (42), met wie hij zo’n vier jaar samen was, had gewurgd. Nadien probeerde hij zelfmoord te plegen. Verontruste collega’s van het slachtoffer verwittigden de politie, die in het huis nog net een tweede zelfmoordpoging (door verhanging) van de zanger konden verijdelen. Tevens troffen ze het lijk van de vrouw aan in de kelder. Op de muur had Van Croonenborch met zijn eigen bloed “ik veroordeel m” geschreven. In feite had hij “ik veroordeel mij tot de dood” willen schrijven (een citaat van Socrates), maar dat lukte hem niet. Volgens collega’s was Van Croonenborch “niet de makkelijkste om mee samen te werken”, aangezien hij een “stevige drinker” was, met hevige driftbuien en “ziekelijk jaloers”. Zo had hij al eens één van zijn vriendinnen proberen te wurgen. Ook Carine Truyen had hij enkele maanden eerder reeds een gebroken neus geslagen.