Vandaag viert Tina Weymouth, destijds bassiste van Talking Heads, haar zeventigste verjaardag (foto Jo Clauwaert).
Bijna zitten de jaren zeventig erop en men zoekt nog steeds naar een nieuwe Elvis, nieuwe Beatles, een nieuwe Dylan. Ziehier een suggestie : Talking Heads. Een Amerikaanse universiteitsgroep die door een samenloop van omstandigheden in de New Wave is terecht gekomen. En « New » zijn ze alleszins, ik zie niet direct vergelijkingspunten met andere mensen (de hoger genoemde namen zijn gewoon ter illustratie van hun belangrijkheid). Zanger-componist-gitarist David Byrne heeft werkelijk iets unieks. Bassiste Tina Weymouth (foto) is gehuwd met drummer Nic Frantz en deze twee zijn dus sterk op elkaar ingespeeld om Byrnes ideeën van een wat meer commercieel ritme te voorzien (goed in het gehoor liggend).
En indien Byrne dan toch nog te moeilijk zou willen gaan doen, dan is er nog orgelist Jerry Harrison die van Jonathan Richmans Modern Lovers komt en daar wist men wel wat simpel is.
Kortom één genie aan de grond gehouden door drie vaklui. Slechts één probleem. Hun debuut (T.H. ’77) was zo sterk dat het nog moeilijk beter kon.
Men stak de Hoofden bij elkaar en nodigde Brian Eno uit om te produceren en mee te spelen. En de pers is uitbundig. Ik ook. Maar eigenlijk hield ik meer van de niet-gesynthetiseerde Heads uit 1977 (met hun grootste hit “Psycho killer”). Toch is “More Songs about Buildings and Food” één der belangrijkste platen uit 1978. David Byrne: “Ik denk toch graag dat mijn muziek uit het hart komt, niet dat het klinkt alsof het met voorbedachte rade georganiseerd is. Het moet een publiek of een luisteraar ook kunnen opwinden, niet de indruk geven dat het mechanisch gefabriceerd is. Ik hoop dat we geen moeilijke muziek maken. Natuurlijk vindt niet iedereen ons leuk, maar ik hoop dat je niet erg hard, vaak en ingespannen moet luisteren om ons te appreciëren. Aan de andere kant doen artiesten een inspanning om iets te creëren. Dan mag je van het publiek toch ook een inspanning vragen, vind ik.” (Uit “Cadillac County” van Jacky Huys).
In 1977 waren ze reeds te horen op Torhout (en ook in Werchter, maar daar was ik niet aanwezig), maar dat was nog in een tent, zodat er nog een “familiale” atmosfeer kon ontstaan. Zo heeft David Byrne me daar een knipoogje gegeven en dat vergeet men niet zo gauw (al had ik liever gehad dat het bassiste Tina Weymouth geweest was). Een jaar later barstte Torhout/Werchter al uit z’n voegen en stond ik samen met Mich Verbelen, die pas daarvoor nog met Raymond van het Groenewoud op het podium had gestaan, naar de groep te kijken. “Wat vind je eigenlijk van de bassiste?” wou ik van Mich weten. Ik kreeg een heel eerlijk antwoord van Mich, maar het ging (helaas?) niet over haar muzikale capaciteiten…
Dat was wél het geval toen ik Herman Schueremans naar zijn lievelingsplaat van de seventies vroeg: “’t Is voor mij makkelijker om een groep te noemen: Talking Heads. En als je dan per se toch een titel van een elpee wil, dan misschien Remain in light. Maar voor mij is dàt de muziek van de jaren zeventig, vandaar dat ze ook drie keer op Torhout-Werchter zijn geweest. Ik vind dat deze groep vernieuwende muziek heeft gebracht en ondertussen ook nog steeds vernieuwend is. Er zijn dan ook enorm veel groepen zowel in Engeland als in Amerika die door Talking Heads beïnvloed zijn.“
Ronny De Schepper
Referentie
Talking Heads, More Songs about Buildings and Food, WEA 56532, 299 fr.
dagelijks iets degelijks 