Morgen zal het al vijf jaar geleden zijn dat de Nederlandse zanger Armand op 69-jarige leeftijd is overleden (foto YouTube). Hij overleed aan de gevolgen van een lange ziekte in een ziekenhuis in Eindhoven. Armand speelde in verschillende kleine bandjes vooraleer in 1965 met een solosingle te debuteren. Dat was dan “En nou ik”, een nummer dat ik eigenlijk zo nooit heb gekend, maar wel onder de benaming “Want er is niemand”.
Ik leerde Armand (echte naam: Herman Van Loenhout) inderdaad kennen met “Want er is niemand”/”Dat is juist de pest”, dat net als Boudewijn De Groot inpikte op de provobeweging. Hij was ook erg populair bij de Blommenkinders, zoals Erik Westerlinck, Willy Gosselin, Etienne Van Damme en ikzelf ons noemden naar zijn single “Blommenkinders”/”Opgedragen aan de oorden der benevelde agrariërs”. Tussen deze twee schitterende singles door verscheen ook nog wat misschien wel zijn allerbeste single mag worden genoemd: “Ben ik te min”/”En één van hen ben ik”.
Hij was begonnen als rockzanger, maar na het horen van Bob Dylan schakelde hij over op protestsongs (*). De producer van de platen van Armand was Harry Van Hoof (Fontana) en o.m. Bertus Borgers (later bij R.V.H.G.) speelde erop mee. Daarna nam Peter Koelewijn over en die verplichtte Armand een cover op te nemen: “Waar wil je heengaan, mijn liefste?” (“Where do you go to, my lovely” van Peter Sarstedt) en toen was het gedaan. Armand zat, ook al wegens overvloedig gebruik van allerlei spul, volkomen aan de grond en werd merkwaardig genoeg van een algehele ondergang gered door… Johnny Hoes (Telstar), de man van “Och was ik maar”, die hij in “De benevelde agrariërs” nog had aangevallen. Toch moest Armand ook hier voornamelijk terugvallen op z’n oude successen, zodat hij die allemaal nog eens opnieuw heeft opgenomen. Opletten dus bij de aanschaf van Armand-materiaal!
Ronny De Schepper
(*) Pas een halve eeuw later realiseer ik me dat met name “Ben ik te min” toch wel erg een doorslagje was van “Like a rolling stone”. Het begon met de zinsnede “And nobody has ever taught you/how to live on the street/And now you find out/you’re gonna have to get used to it” die toch wel heel erg lijkt op “Maar kijk uit/Je bent het niet gewend om te vreten van de straat/Als je lichamelijk maar niet zo erg belangrijk vindt”. En eens je dat doorhebt, merk je wel meerdere overeenkomsten…
dagelijks iets degelijks 
Bij Johnny Hoes maakte Armand zijn beste platen. Drie LP’s waarvan de eerste “Rue de la Paix” opgedragen was aan zijn toenmalige Parijse vriendin Suzy. Hij werd op deze platen o.a. begeleid door leden van Normaal, die ook al bij Hoes zaten.
De bloemen groeien metershoog, De Nederlander is een meelzak, Suzy het is zo moeilijk. Stuk voor stuk parels, te vinden op YT.
Alle drie deze platen komen nog regelmatig uit mijn rekken.
Ik sprak hem ooit in Aalst, en polste naar nieuw materiaal. Hij vertelde mij toen dat CD’s hem niet interesseerden. “Vinyl man, dat is het….”, kreeg ik te horen. Ook toen was hij zijn tijd alweer ver vooruit.
Ooit werd een driedubbele CD uitgegeven met al het originele sixties materiaal, zelfs met enige outtakes.
De latere versies van o.a. “Ben ik te min” zijn te herkennen aan de zinsnede, “… met haar achterlijk gezwam…” waar het origineel “gezeik” was…
LikeGeliked door 1 persoon