De Italiaanse wielrenner Marino Maino viert vandaag zijn tachtigste verjaardag.
Hij is een typisch voorbeeld van een uiterst beloftevolle amateur die het bij de profs helemaal niet kon waarmaken. In 1962 werd hij zelfs wereldkampioen op de 100km ploegentijdrit, samen met Dino Zandegu, Danilo Grassi en Antonio Tagliani. Jan De Smet heeft elders getracht mijn stelling te weerleggen dat deelnemers aan deze discipline het vaak als prof niet ver hebben geschopt, maar ook hij komt tot de conclusie dat het hier om “vrij veel middelmatige profrenners” gaat in deze periode. En dit viertal is daarvan toch een uitstekend voorbeeld. Enkel de operazingende Dino Zandegu heeft een palmares opgebouwd om u tegen te zeggen (met o.a. een overwinning in de Ronde van Vlaanderen).
Nochtans, een jaar later zou hetzelfde drietal plus Fabrizio Fabbri (toch ook weer geen voltreffer als prof) die Tagliani verving nog eens tweede worden in het wereldkampioenschap achter de “wondergeneratie” van Frankrijk (Motte, Bidault, Bechet en Chappe, cfr. de uitslag van het wegwereldkampioenschap 1961 met Jourden, Belena en Gestraud, ook alweer allemaal renners die het als prof nauwelijks hebben waargemaakt), maar vóór de Sovjetrussische superploeg van Melikov, Kapitonov, Olizarenko en Saidshunin.
Bovendien werd Maino ook nog tweede in de Ronde van de Toekomst van 1962. De top twintig van deze wedstrijd is echt het vermelden waard:
1.Antonio Gomez del Moral (ESP) 2125,2km in 54 uur 47’53”
2.Mario Maino (ITA) 1’54”
3.Jan Janssen (NED) 2’03”
4.Camille Vyncke (BEL) 2’44”
5.Giancarlo Ferretti (ITA) 7’36”
6.Pietro Partesotti (ITA) 9’12”
7.Peter Crinnion (IRL) 12’21”
8.Jan Hugens (NED) 13’07”
9.Eusebio Velez (ESP) 14’37”
10.Adolf Heeb (LIE) 15’22”
11.José Antonio Momene (ESP) 15’22”
12.Erwin Jaisli (SUI) 16’23”
13.Ferdinand Bracke (BEL) 17’02”
14.Leo Knops (NED) 17’16”
15.Henk Nijdam (NED) 18’38”
16.Mario Silva Pereira (POR) 19’29”
17.Willy Monty (BEL) 19’53”
18.Gerard Vastiau (BEL) 22’12”
19.Roberto Poggiali (ITA) 22’18”
20.Pierre Carton (FRA) 22’38”
Bij de profs liet Maino enkel een tweede plaats optekenen in de 15de etappe van de Giro 1964. In de sprint was hij kansloos tegen de aalvlugge Nino Defilippis.
Maar waarom is Maino mij dan zo bijgebleven? Wel, hij was één van de weinige amateurs van wie ik een foto uit een krant of weekblad had. En je weet al van elders dat ik verzot was op het naspelen van de Vredeskoers en de Ronde van de Toekomst. Maar uiteraard waren het alleen profs die op de prentjes uit die tijd werden afgebeeld. Mario Zanin, de winnaar van de Olympische wegrit in Tokio, was een uitzondering, evenals het winnende trio in Rome (Kapitonov, Livio Trape en Willy Vandenberghen). Zanin en Trape hebben dan ook nog lang als “amateur” meegereden, hoewel ze in de realiteit als prof waren geworden. En dat was dus ook het geval voor hun ploegmaat Marino Maino…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 