Twintig jaar geleden had ik een fall-out met Johan Verminnen, die ik daarvóór nochtans een tiental keren had geïnterviewd. Maar toen stuurde Het Laatste Nieuws me naar de première van de groep Ay! Dia Luna omdat zijn dochter Pauline (toen dertien) daar deel van uitmaakte. Johan wou echter niet samen met haar op de foto en wou ook niet dat ik haar apart nam voor een interview. Ik heb mij daar toen aan gehouden, maar de eindredactie was niet gelukkig met mijn artikel. Ik geloof zelfs dat het enigszins herschreven werd om de nadruk toch wat meer op Pauline te leggen, maar helemaal zeker ben ik daarvan niet. Hoe dan ook, het was de aanloop om de handdoek in de ring te gooien bij HLN en ook met Johan heb ik sindsdien geen contact meer gehad. Maar kijk nu, twintig jaar later blijkt er op het internet geen enkele foto te vinden van Ay! Dia Luna en dus moet ik het toch doen met een foto van vader en dochter, die op YouTube backing vocals zingt bij een nummer van Johan…
Jan Van Outryve heeft zes jonge mensen rond zich verzameld, die elk op hun manier verslingerd zijn op zingen. Het resultaat is Ay! Dia Luna, een fenomenale mengeling van Laïs en Zap Mama, waarbij echter wel dient opgemerkt dat het zogenaamde Afrikaans van de groep eigenlijk een niet bestaande nonsenstaal is.
Dat belet niet dat het er ook behoorlijk ernstig en ingetogen kon aan toegaan, zoals in het aangrijpende “Ze hebben nooit op haar geleken”. De groep bestond bij de oprichting uit Sander De Winne (14), Silvie Moors (25), Sarie Van Lancker (15), Hannelore Vanheerswynghels (15), Lieselotte Volckaert (17) en Pauline Verminnen (bijna 14), die met een solomoment in Gershwins “Summertime” in de voetsporen van vader Johan treedt.
De stem van Sander, de enige jongen in het gezelschap, is nog niet gebroken, zodat hij voorlopig probleemloos meezingt met de meisjes, maar tegelijk neemt hij ook de “ritmesectie” op zich, waarmee hij wellicht zijn toekomst in de groep veilig stelt.
Dat Silvie een stuk ouder is dan de limiet van achttien jaar die oorspronkelijk werd vooropgesteld, doet niks terzake. Mede dankzij haar jeugdige uiterlijk mengt zij zich ongedwongen tussen haar jongere collega’s, al komt zij af en toe wel nadrukkelijk als “leadzangeres” naar voren. Toch wijst zij een leidende rol van de hand, want die komt achter de schermen nog altijd toe aan Jan Van Outryve.
Ondertussen werd ook een samenwerking met het uitnemende folk-orkest Olla Vogala uitgeprobeerd onder leiding van Wouter Van den Abeele en (voor de zang) Catherine Delasalle. Silvie in het blad van vzw Musica: “Er was geen magie. Geen echt samen-spel. Het klonk oké (naar verluidt) maar achteraf had niemand het gevoel dat hét er was. Een beetje teleurgesteld trokken we met de hele bende naar de pita-bar die al een hele week teerde op onze reuzehonger. En al kletsend en zingend en grappend en grollend kwam wel plots hét. Hét, de ‘klik’ die we een hele week een beetje gemist hadden door het drukke repetitieschema. Arm in arm, huppelend en vreselijk zot-doend trokken we terug naar de Kopergietery. Helemaal klaar voor optreden nummer twee. En het klikte. Wouter stond helemaal te blinken en te huppelen. Zijn gewone doen waarschijnlijk als hij dirigeert. En wij, wij volgden, deden ons ding, en voelden dat het goed zat. Het publiek ging helemaal uit de bol, klapte mee, juichte bij elk nummer.”
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 