Het is vandaag ook vijftig jaar geleden dat de Amerikaanse singer-songwriter Don McLean het nummer “American Pie” uitbracht.
Het was een ultieme poging om door te breken en daarom ademt het nummer ook een “desperate feeling” uit. De tekst van het nummer is dan ook al sinds de originele uitgave onderwerp van discussie. Het nummer begint in elk geval het vliegtuigongeluk waarbij Buddy Holly, Ritchie Valens, en J. P. Richardson (The Big Bopper) om het leven kwamen, ook gekend als “the day the music died” (al denk ik dat McLean zelf deze omschrijving heeft uitgevonden). Voor de rest schetst het nummer een beetje de treurige geschiedenis van de Verenigde Staten, min of meer te vergelijken met “We didn’t start the fire” van Billy Joel enkele jaren later. Het is dan ook merkwaardig dat het nummer, vooral sedert de versie van Madonna in 2000, een beetje als een alternatief volkslied van de VS wordt beschouwd. Het nummer wordt alleszins gezien als een van de belangrijkste nummers van de 20e eeuw. Zo plaatste het opleidingsproject Songs of the Century het nummer op de vijfde plaats van hun lijst van nummers van de 20e eeuw. Het nummer is met een lengte van 8:30 minuten tevens het langste nummer dat ooit op de eerste plaats in de Billboard Hot 100 heeft gestaan. In 1980 was Don McLean te gast in ons land en toen schreef ik in De Rode Vaan het volgende stukje…
Don McLean, geëngageerd milieubeschermer, heeft zijn aandacht steeds verdeeld tussen eigen broze poëzie (waarvoor « Vincent » wel gedoemd zal zijn om gedurende heel zijn carrière model te staan) en interpretaties van oude soft-rock nummers, dikwijls met tranerige inslag (« Crying »…). Wat dit laatste betreft zou hij als de mannelijke pendant van Linda Ronstadt kunnen doorgaan, maar tegelijkertijd is hij er ook de antipode van, want McLean mist volledig het zwoele, decadente sfeertje dat Lovely Linda weet op te bouwen.
Tegenstanders zullen dan ook geneigd zijn om zijn muziek in verband te brengen met de frisheid van reclamefilmpjes voor tandpasta of zelfs coca-cola. Daarmee doet men Don echter vreselijk onrecht aan, want als ik mij op recente interviews mag baseren, komt hij over als een integere jongeman, die – ook al ziet hij er dan uit als een Clean American Boy – echt wel weet waar het schoentje wringt in de kapitalistische maatschappij waarin hij is grootgebracht.
Don McLean is met een groot snarenorkest en een koor van 25 man in Brussel (Ancienne Belgique) op 8 mei 1980 en in het Kursaal van Oostende op 9 mei.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 