Vandaag is het zeventig jaar geleden dat de bokslegende JOE LOUIS, een van de beste zwaargewichtboksers uit de geschiedenis, noodgedwongen een comeback moest maken uit geldnood.
The Brown Bomber, zoals hij werd genoemd, was ruim elf jaar wereldkampioen bij de zwaargewichten en verdedigde zijn titel 25 keer met succes. Met deze aantallen is hij met ruime afstand recordhouder.
Zijn memorabelste gevecht was een rematch tegen Max Schmeling in 1938. In 1936 had deze hem verslagen alhoewel Louis als grote favoriet werd gezien. De wedquota waren 10 tegen 1 in het voordeel van de Amerikaan. Schmeling had echter de haast mechanische boksstijl van Louis grondig bestudeerd en de zwakke plekken in zijn verdediging gevonden. Schmeling was namelijk wat men noemt “the thinking man’s boxer”. M.a.w. hij bestudeerde zijn tegenstander en zocht diens zwakke punt. Zo had hij gemerkt dat de “linkse directe” van Louis altijd erg laag vertrok, zodat zijn kin onbeschermd bleef. Hij oefende erop zo toe te slaan om met zijn rechter over Louis’ linker te gaan en zo recht naar zijn kin. En jawel hoor: bingo!
Het was Louis´ eerste nederlaag in 28 wedstrijden. Op de rand van de Tweede Wereldoorlog werd de terugmatch breed uitgemeten. Het gevecht werd gezien als een strijd tussen de twee landen, waarbij Joe Louis door zowel zwarten als blanken als volksheld werd gezien, en Max Schmeling (onterecht) als symbool van het Nazisme werd geportretteerd. Het geheel zorgde voor een van de meest beladen bokswedstrijden uit de geschiedenis. Het gevecht zelf, dat plaatsvond in New York, duurde slechts twee minuten. Schmeling kwam immers langzaam op stoom en Joe Louis zorgde er deze keer voor dat hij het zo ver niet liet komen: van bij de aanvang overrompelde hij de Duitser met een bombardement van slagen. Louis revancheerde zich voor zijn enige nederlaag met een knock-out in de eerste ronde.
Het dient gezegd: Max Schmeling werd dan wel vooruitgeschoven door het nazi-regime als symbool voor het Arische ras, maar zelf was hij helemaal geen aanhanger van het nazisme. Integendeel zelfs, hij heeft zich later nog ingezet om het leven van verscheidene joden te redden.
Maar verliezen was dus uitzonderlijk bij Joe Louis. Het dient echter gezegd dat hij wel vaak gemakkelijke tegenstanders koos. Zoals op 5 december 1947 toen hij tegen de relatief onbekende Jersey Joe Walcott uitkwam. Die stond 10 tegen 1, maar sloeg Louis toch twee keer neer in de eerste ronden. Toen de regerende wereldkampioen nadien tot puntenwinnaar werd uitgeroepen, jouwde het publiek hem uit.
Op 27 september 1950 moest Joe Louis noodgedwongen weer de ring in omdat hij al zijn centen was kwijtgeraakt. Na twee jaar inactiviteit verloor hij na vijftien ronden van titelverdediger Ezzard Charles.
Uiteindelijk verloor Joe Louis in zijn hele carrière slechts drie kampen. Dat derde verlies was op 26 oktober 1951 tegen Rocky Marciano. Armer werd de toen 37-jarige Amerikaan er niet van. Hij incasseerde 132.000 dollar, een gigantisch bedrag voor die tijd en drie keer zoveel als de 27-jarige winnaar.
Toch was Joe Louis in 1956 alweer verplicht terug te keren in de ring, deze maal als worstelaar. Het jaar daarop moest hij hier vanwege blessures noodgedwongen mee stoppen. Nog altijd in de schulden, nam Louis vervolgens een baan aan bij het Caesar´s Palace hotel in Las Vegas. Louis´ gezondheid ging echter snel achteruit: hij belandde in een rolstoel en onderging twee hartoperaties, die werden betaald door zijn vriend Frank Sinatra. Op 12 april 1981 kreeg hij opnieuw een hartaanval, die hem fataal zou worden. Louis werd in Arlington, Virginia met militaire eer begraven. Het was niemand minder dan… Max Schmeling die zijn uitvaart heeft bekostigd.
De Amerikaanse toneelauteur Clifford Odets schreef “The Golden Boy”, dat werd verfilmd in 1939 door Rouben Mamoulian met William Holden als de vioolspelende bokser Joe Bonaparte. Het verhaal is wellicht gebaseerd op het ware verhaal van Joe Louis, die het geld voor zijn vioollessen spendeerde aan bokslessen, Joe Bonaparte droomt er immers van om bokser te worden, maar zijn familie ziet hem echter liever streven naar de hogere kunst van het vioolspelen. Joe moet kiezen tussen de heldenroem van het boksen en zijn muzikantendroom. Die zou trouwens wel eens aan diggelen kunnen liggen als hij zijn handen verwondt. Het is een provocerend pleidooi voor de zucht naar roem, geld en geluk. Lee J.Cobb speelt in de film zijn vader en Adolphe Menjou de boksmanager Tom Moody. Barbara Stanwyck speelt Lorna Moon, het liefje van een boksmanager dat haar charmes aanwendt om Joe te overhalen, de rol die op toneel dus door Frances Farmer werd vertolkt.
In de stripreeks Nero moet Nero in het album De Erfenis van Nero (1948) enkele opdrachten uitvoeren indien hij een miljoenenerfenis van zijn oom in handen wil krijgen. Eén van de opdrachten is één ronde lang weerstand bieden tegen Joe Louis.
Joe Louis werd door zijn rasgenoten oorspronkelijk van “Uncle Tomming” beschuldigd (om deze uitdrukking te begrijpen: zie op deze blog “Racisme in Hollywood”). Dat was echter totaal ten onrechte, maar hiervoor moet men de geschiedenis van het boksen een beetje kennen. Het is namelijk zo dat tot 1908 de zwarten niet mochten vechten om de wereldtitel bij de zwaargewichten. In dat jaar was er echter Jack Johnson, die als eerste mocht meedoen en ook meteen de wereldtitel veroverde. Johnson was echter een stuk ongeregeld: hij was frequent dronken, scheurde volgens Humo rond “in opzichtige bolides” (al zal dat “scheuren” in 1908 nog wel meevallen, hij tufte misschien tegen dertig per uur door de straten) en, vooral, hij overtrad de wet door met blanke vrouwen te scharrelen. En meteen werd de “colour barrier” dus weer ingevoerd. Tot Joe Louis op de proppen kwam. Daarvoor diende hij wel als een “Uncle Tom” te worden opgevoerd door zijn manager, maar in zijn privéleven was Joe Louis wel even wild als Johnson, zoals zijn armoedig einde helaas bewijst.
dagelijks iets degelijks 