Wim De Craene (1950-1990)

Dertig jaar geleden pleegde Wim De Craene zelfmoord in zijn appartement op de Frère Orbanlaan in Gent door het innemen van een overdosis geneesmiddelen (*). Het verhaal gaat dat hij er zich niet mee kon verzoenen dat zijn vriendin ervandoor gegaan was.

Volgens “Story” zou het over Katty Bogaert gaan, maar “Dag Allemaal” was nog smakelozer: die publiceerde een paginagrote foto van het paar met daarboven als titel: “Wim De Craene kon het leven zonder vriendin Cathy (sic) niet meer aan“. In feite was Katty reeds in mei opgestapt maar de “piepjonge vriendinnetjes” (Story) waarmee Wim haar probeerde te vergeten, voldeden niet, aldus onze Vlaamse kwaliteitsbladen, die sommige liedjesteksten van De Craene blijkbaar wat al te letterlijk namen (“Rikky” uit 1983). Anderzijds dient gezegd dat zijn manager Ronny Taalman, die hem vond omdat Wim afspraken met Will Tura en met zijn platenfirma niet was nagekomen, bij zijn stoffelijk overschot wel een brief vol verwijten aan Katty ontdekte.

Ramses De Craene merkte op dat zijn vader nooit kerkelijk begraven wou worden, maar op verzoek van de familie en voor de fans gebeurde dit toch. Willem Vermandere was aanwezig en hield een toespraak. Dimitri van Toren, een vriend van De Craene, schreef onder de titel Wim De Craene een prachtig eerbetoon. Marijn Devalck maakte begin jaren 2000 het lied Voor Wim. Het graf van Wim De Craene bevindt zich in Melle op de begraafplaats bij de dorpskerk. Op 23 april 2018 werd hij verkozen tot “Grootste Mellenaar”.

Wim De Craene werd op 30 juli 1950 geboren in een katholiek gezin met zeven kinderen in Gent, maar groeide op in Melle. Op zestienjarige leeftijd begon hij rond te trekken. Hij studeerde even verpleegkunde, maar brak die opleiding af om een toneelopleiding te gaan volgens aan het Gentse conservatorium. Was het zo dat hij Nora Tilley heeft leren kennen met wie hij nog een aantal jaren “De Kneut” in Wetteren heeft opengehouden? (**) Alleszins zocht hij een tijdlang zijn vriendinnen in het theatermilieu, zo gaat “Rosanne” eigenlijk over Chris Thys (***). Wim onderbrak die opleiding echter in 1966 omdat hij liever wou gaan zingen. Eind jaren zestig maakte hij deel uit van de Vlaamse folkgroep Ja en werd zo ontdekt door Miel Cools. In 1969 komt hij in contact met Kamiel Pauwels van Spiraal, die hem op zijn beurt met Louis De Vries, toen nog manager van The Pebbles, in contact brengt zodat hij twee singles kan opnemen, “Recht naar de kroegen en de wijven” en “Roze-rood-oranje”. Contacten met Adèle Bloemendaal en Ramses Shaffy leveren enige optredens in Nederland op (en het feit dat zijn zoon de naam Ramses kreeg), waarna hij bij Fonior een eerste elpee mag opnemen. Die wordt over het algemeen goed ontvangen, maar niét in Tliedboek: “Of je nu Vanuytsel of De Craene of Verminnen hoort, hun meridiaan lijkt door een drankhuis te lopen, hun inspiratie zit op een barkruk en de wereld wordt doorheen een bierglas gemonsterd.” (Miel Appelmans in Tliedboek)
In 1973 volgde dan de elpee met “Rozanne” en in 1975, na een zwaar auto-ongeluk, “Alles is nog bij het oude” met “Tim”. Daarmee zat hij op zijn hoogtepunt. In 1977 schreef De Craene zijn eerste musical, Help, ik win een miljoen. Na “Wim De Craene is ook nooit weg” (eind 1977) gooide hij het roer weer om en was hij wél weg: hij liet zich begeleiden door de Duitse jazzrock-groep The Headband en probeerde zo bij onze Oosterburen door te breken. Tevergeefs, zodat hij in 1980 terugkeerde met “Perte totale”, zijn nieuwe groep, maar ook een nieuwe elpee, die ik als volgt recenseerde voor De Rode Vaan:
Oorspronkelijk werd de come-back-elpee van Wim De Craene aangekondigd als een rock-elpee. Ondertussen verklaart Wim zelf reeds (via BRT 1) dat dit niet de bedoeling is geweest. Het onderscheid is wellicht te verklaren uit het feit dat het uiteindelijke resultaat niet helemaal aan het opzet beantwoordt. Via het door « Hitring » bekende « St.Tropez » over « Rollen » en « Mien » naar « De Renner » en « DC 10 » wordt er voorzichtig weggerockt zonder ooit echt brokken te maken. Toch merken we hier dat Wim De Craene wel degelijk iets nieuws heeft geprobeerd. In de ontgoochelende titelsong (« Perte totale ») en vooral in « Droevig lied » stellen we echter vast dat Wim zijn « Rosanne »-succes nog niet helemaal heeft verwerkt. Ook « Ravage » noemt hij zelf bij zijn « oude stijl »-nummers. Dat is dan wel jammer want precies « Ravage » vonden wij een weg die hij verder zou moeten inslaan omdat écht rocken hem toch niet schijnt te liggen. Maar natuurlijk nog liever « St.Tropez » dan mislukte kleinkunstnummers als « Auto & Garagie », waarop De Craene klinkt als een Robert Long met slechte teksten.

In 1981 scheidde hij van zijn vrouw. Op zoek naar erkenning en succes nam hij tweemaal deel aan de preselectie van het Eurovisiesongfestival: in 1981 met de groep Perte Totale en het nummer “Compagnie verliefd” en in 1983 als soloartiest met het nummer “Kristien”. In de tumultueuze finale van 1983, gewonnen door Pas De Deux, werd hij derde. Het mooie “Kristien” belandde wel op “Kraaknet”, zijn zesde elpee, gevolgd in 1986 door “Via Dolorosa”. Oorspronkelijk wilde hij deze zevende elpee “Mein Kampf” noemen, maar de platenfirma zag dat gelukkig niet zitten. Vlak voor zijn dood had hij in eigen beheer (want door het failliet van Fonior zat hij in financiële moeilijkheden) een nieuwe single uitgebracht, “Enkel in een broekje”, en waren er plannen voor een televisieshow met Jacques Vermeire…
Toen het artistiek aperitief in 1991 aan 150 afleveringen toe was, ging Frank Pauwels van “De Gentenaar” even praten met Freek Neyrinck. De onvermijdelijke vraag is dan: de beste en de slechtste herinnering. De beste herinnering houdt Freek over aan Wim De Craene, die kort voor zijn zelfmoord zijn gast was en daar buitengewoon opgewekt was, ook al wist Freek dat hij in de put zat. De slechtste herinnering daarentegen gaat naar twee, ook mij niet helemaal onbekende dichteressen, namelijk Miriam Van Hee en Bea De Longie, “waaraan ik wel 400 vragen stelde,” zegt Neyrinck, “en waarvan ik amper 400 woorden terugkreeg.” Hij had al beter Jan Bogaert gevraagd!

Wim De Craene kreeg na zijn dood meer erkenning dan tijdens zijn leven. Zijn liedjes worden nog steeds veel gedraaid en in de jaarlijkse eindejaarshitparade 100 op 1 op Radio 1, waarbij luisteraars hun favoriete Belgische muziek kunnen kiezen, staan “Rozane” en “Tim” al sinds de eerste editie uit 2002 hoog genoteerd. “Tim” heeft zelfs nog nooit de top 10 verlaten.

Ronny De Schepper

(*) Sommigen knopen er het Elvis-verhaal aan vast: een dokter zou hem te gemakkelijk tranquilizers voorgeschreven hebben…

(**) Volgens Achiel Van Malderen (die het kan weten) heeft Wim nooit De Kneut opengehouden. Wel was hij er vaste klant. Achiel weet mij ook nog te melden dat Wim slechts enkele weken op het conservatorium van Gent heeft gesleten: “In 1974 als ik mij goed herinner. In ieder geval enkele jaren voor Nora Tilley er haar opleiding afmaakte (1977) die ze in het conservatorium van Brussel was begonnen, en die Wim via De Kneut had leren kennen omdat Nora partner was van de uitbater Roland Van Laeke.”
(***) Tijdens het leven van Wim is dit niet algemeen geweten geweest, dat is pas nadien met mondjesmaat aan het licht gekomen (een hardnekkig misverstand circuleerde lange tijd, namelijk dat het over haar zus Leah ging). Maar in 2012 speelde Chris een Rosanne in de TV-serie “De Vijfhoek” en de keuze van die naam leek me niet toevallig te zijn.