Dorothy Stratten (1960-1980)

Vandaag is het al veertig jaar geleden dat de Canadese actrice en playmate van het jaar van 1980 Dorothy Stratten (geboren als Dorothy Hoogstraten) werd vermoord door haar man Paul Snider, die daarna zelfmoord pleegde.

De moord was het onderwerp van twee films. In de televisiefilm Death of a Centerfold: The Dorothy Stratten Story werd Dorothy Stratten gespeeld door Jamie Lee Curtis. En in Star 80 (1983), de laatste film van Bob Fosse, werd Stratten gespeeld door Mariel Hemingway. De moordscène in de film werd opgenomen in het appartement waar de echte moord en zelfmoord plaatsvonden. De regisseur Peter Bogdanovich, met wie Stratten een relatie had, schreef een boek over haar, The Killing of the Unicorn (1984). Bogdanovich had Stratten een rol in zijn film They All Laughed (1981) gegeven. Na haar dood wilde geen enkele filmstudio de film uitbrengen. Bogdanovich financierde de filmdistributie zelf, maar de film bleek een flop, en Bogdanovich verloor miljoenen dollars. Hij trouwde later met Strattens zuster, de actrice Louise Stratten. De Canadese zanger Bryan Adams schreef twee nummers over Stratten, Cover Girl (een hit voor de Canadese band Prism in 1980) en The Best Was Yet to Come dat op Adams’ album Cuts Like a Knife (1983) verscheen. En tenslotte bracht ook het Gentse theater Arena de musical Playmate, die duidelijk ook op haar leven was geïnspireerd. Luc Carnier recenseerde de voorstelling voor De Rode Vaan.

Met « Playmate » sloot het seizoen 1981-82 van het Gentse Theater Arena. Walter Ertvelt en Jaak Van de Velde schreven het op basis van een verhaal dat zij lazen over een passionele moord op de « Playboy »-bunny Dorothy Stratten. Kayak-componist Ton Scherpenzeel zette het geheel op voortreffelijke muziek.
John Snider (Marijn Devalck) is de macho, de « bekende » in het milieu van het Canadese Vancouver. Hij is o.m. « agent » van fotomodellen langs wie hij zijn weg wil banen naar het echte leven, naar Hollywood. naar « Playmate »-magazine. Zo ontdekt Snider Dorothy Holland (Hilde Van Mieghem). Het blijft echter niet bij een zakelijke agent-model relatie. Snider wil huwen met dat mooie donkerbruinharige dienstertje uit die hamburgertent.
Wat John Snider en Dorothy Holland hopen wordt waarheid. Zij komen in contact met de uitgever van Playmate. Stiners Dorothy wordt een ster en zij trouwen. Maar Snider wordt een overbodige lastpost, niet alleen voor Henry maar ook voor filmregisseur Butch Danovich (Carl Ridders) met wie Dorothy trouwens een relatie begint. En daar eindigt het avontuur van John Snider. Dorothy besluit te scheiden, « elke verhouding is een strijd met twee verliezers, de strijd tussen seks en stress ». Snider komt dit niet te boven. Hij schiet Dorothy neer en zelfmoordt zich daarna met hetzelfde wapen.

Van Arena verwacht je geen sociaal-geëngageerd toneel. Ook met deze « Playmate » mag je stellen dat dit verhaal een alibi is voor een uitstekend totaalspektakel met het mooie lichaam en het uitstekend acteertalent van Hilde Van Mieghem, de voorbeeldige choreografie van Aimé de Lignière maar ook dia’s van Playboy-fotograaf Pierre Eggermont, film, prachtige kostuums en voortreffelijk gecomponeerde en uitgevoerde muziek.
Noteren wij nog de puike prestaties van Daan Van den Durpel, Carl Ridders en Linda Lepomme terwijl wij Marijn Devalck andermaal betrapten op overacteren.
« Playmate » is muzikaal theater in zijn meest perfecte vorm. Hoewel… met zo’n stuk loopt Arena wel het risico toeschouwers over de vloer te krijgen die zich geen bal voor musical interesseren, tenzij dat de bedoeling is. Want is Arena met dit stuk zelf niet een beetje een « Playmate » ?
Daarover oordeel je best zelf.

Referentie
Luc Carnier, Arena: Playmate, De Rode Vaan nr.21 van 1982