Het is vandaag al vijf jaar geleden dat mij een onprettige ervaring overkwam. Het was een snikhete dag en na onze wandeling rond de Blaarmeersen op het middaguur ging, zoals men dan zegt, “het licht uit”.
Maar in werkelijkheid ging het licht ààn! Alles voor mijn ogen werd helwit. Ikzelf zag ook krijtwit naar het schijnt en Gaby belde in paniek naar de MUG. Ik moet toegeven, ook ikzelf dacht op dat moment aan een in de zomer geregeld weerkerend bericht in het journaal: “Door de hittegolf zijn vandaag weer x aantal bejaarden méér dan normaal gestorven.” Maar tegelijk dacht ik: “Is 63 niet een beetje jong om bij de bejaarden te worden gerekend?” En inderdaad, op de spoedafdeling van AZ Sint-Lucas werd de ene ouwe knar na de andere binnen gebracht, maar ik was toch duidelijk de jongste. En jawel, rond 18 uur kwam dan uiteindelijk het verlossende woord: het was gewoon een geval van deshydratatie. Ik mocht terug naar huis. De tunnel met het witte licht aan het uiteinde zal dan toch maar voor een andere keer zijn! (*)
Ronny De Schepper
(*) Dat witte licht wordt in boeken en films inderdaad vaak geïnterpreteerd als “de hemel”. Ik kan me best voorstellen dat mensen die daarin geloven effectief dat denken. Ikzelf ben echter ongelovig en had dus nooit die indruk. Wel moet ik toegeven dat het gezegde dat men zich in zekere zin “goed” voelt – “het is goed geweest zo” – wél klopt.
dagelijks iets degelijks 