De Engelse dirigent Christopher Warren-Green viert vandaag zijn 65ste verjaardag.
Hij heeft een zeer eervolle staat van dienst als dirigent, vooral van Engelse orkesten, maar daarover wil ik het nu niet hebben. Hij heeft vooral een aantal opvattingen over muziekkritiek die ik steeds ter harte heb genomen. Zo vertelde hij in Het Nieuwsblad van 21/5/1992: “Als een rockcriticus naar een concert gaat, schrijft hij een recensie over het gebeuren, het gevoel dat dat te weeg brengt, de publieksreactie en zegt hij wat hij slecht vindt. Maar een klassieke criticus schrijft vaak alleen over dingen die de mensen niet begrijpen, die zelfs de muzikanten nog niet begrijpen. Dat is nonsens. Het is ook vaak een poging om de deuren van hun club gesloten te houden, snap je. Laat niemand binnen in ons eliteclubje.”
En in Humo gaat deze dirigent van het London Chamber Orchestra verder: “Onlangs stond er in The Times een brief van een mevrouw die naar een klassiek concert gegaan was, en de dag daarop de bespreking van dat concert in de krant had gelezen. Zij schreef: ‘Toen ik de concertzaal verliet, zweefde ik, en voelde ik me heerlijk. Nu ben ik beschaamd, omdat uit uw bespreking blijkt hoe weinig ik eigenlijk van klassieke muziek afweet’. Ze voelde zich beschaamd omdat ze genoten had zonder te weten waarom! Dàt is er fout met onze muziekbeleving: alles is zo cerebraal geworden dat iets emotioneels alleen reden van bestaan heeft als je het kan analyseren. Terwijl ik zeg: emotie volstaat.”
Daarom is hij ook niet te beroerd om deel te nemen aan reality TV talent shows zoals Maestro op BBC Two, waarbij hij de mentor was van Jane Asher, de ex van Paul McCartney…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 