Tien jaar geleden: Lou Deprijck zong wel degelijk “ça plane pour moi”

Gerechtigheid is geschied. Een rechter heeft eindelijk beslist dat de hit “Ca plane pour moi” van Lou Deprijck (foto YouTube) uit 1977 wel degelijk door hém werd ingezongen en niét door Roger Jouret, de man die er de wereld mocht mee afreizen als zijnde Plastic Bertrand.

Eigenlijk is het een bevestiging van wat iedereen al lang wist: Lou Deprijck zong zijn nummer zelf in, maar had geen zin om de promotionele verbintenissen die eraan vasthingen na te komen. Daarom werd Jouret ingehuurd, ook al omdat hij “the face” had. Lange tijd was er geen enkel probleem tot er op een bepaald moment werd beslist ook dividenden uit te keren aan de uitvoerende artiesten (voor àlle platen natuurlijk, niet enkel voor “Ca plane pour moi”). Toen werd het plotseling wél belangrijk wie er nu verantwoordelijk was voor de zang (*). Ik heb Jouret nog een verhaal weten vertellen, waarbij zowel hij als Lou een versie zouden hebben opgenomen en dat daarna beslist werd welke versie zou worden verkozen. Volgens Jouret was dat uiteraard de zijne. Nu moet ik wel toegeven dat ik ondertussen al een aantal live-uitvoeringen van “Ca plane pour moi” had gehoord door Jouret en dat hij dat helemaal niet kwaad deed. Er zat wel wat verschil op met het origineel (vooral wat het afratelen van de tekst betreft), maar dat kon te wijten zijn aan het feit dat Jouret ondertussen wat ouder en dus ook wat amechtiger was geworden. Ik begon op een gegeven moment zelfs te twijfelen of hij misschien alsnog… Maar nee dus. Wie het plaatje in zijn bezit heeft, kan ervan op aan: het is wel degelijk een kleinood van Lou Deprijck! (**)
In een eerste reactie gaf Roger Jouret toe dat hij nooit “Ca plane pour moi” op plaat heeft gezongen en hij voegde er zelfs spontaan aan toe dat Lou Deprijck ook zijn drie daaropvolgende singles had ingezongen.

Lou Deprijck wordt de laatste jaren vooral geportretteerd als bon vivant en notoire vrouwengek, maar hij heeft in zijn rijk gevulde carrière bijna 20 miljoen platen verkocht. Lou is nu 59, resideert een groot deel van het jaar in Pattaya, maar brengt de zomermaanden nog steeds door in zijn geboortedorp Lessines.
Lou Deprijck liep school in obscure groepjes, o.m. Les Loups, tot hij in Brussel bij de Liberty Six terecht kwam. Daar ontpopte hij zich als een Belgische Pete Townshend, maar veel centjes rolden er niet binnen, tot Lou in 1969 samen met Pipou Lacomblez en Sylvain Vanholme de Two Man Sound vormde. Hun tweede single werd immers meteen een «wereldhit» (zij het niet in de «echte» poplanden, maar vooral in Brazilië): Copacabana. Hun eerste elpee is ook niet te versmaden. Zij baadt vooral in een Hawaiaanse sfeer (Vini vini) en de invloed van wijlen Louis Prima is ook zeer goed te merken in b.v. Feeling better. Dit laatste is vooral onder invloed van Sylvain die met Salix Alba en Marijn Devalck (Hopla met de beentjes Marie) ook al dergelijke singles maakte. Nadien zakte de groep echter opnieuw weg. Tot Frankrijk zich liet vangen aan het inderdaad zéér gezellige nummer «Charlie Brown». Meteen waren de broodjes van Pipou, Lou en Sylveer definitief gebakken. Maar, zoals het dikwijls gaat, hoe beter het hen financieel voor de wind ging, hce zwakker hun prestaties artistiek gezien werden en stilaan kregen ze er dan ook genoeg van.
In Belpop komt Lou opnieuw samen met zijn oude maten van Two Man Sound: Sylvain Vanholme, de oprichter van The Wallace Collection en de echtgenoot van Els van den Abbeele, de eerste persverantwoordelijke van VTM (***) en Pipou, die onder andere de lyrics schreef voor ‘Ca plane pour moi’. In Belpop komen ook enkele Banana’s van Lou & The Hollywood Banana’s (‘Kingston, Kingston’) aan bod en een aantal van Lou’s bekendste muzikale ontdekkingen: Viktor Lazlo en David Linx.
Lou Deprijck wordt in deze documentaire niet alleen gewikt en gewogen, maar er worden ook pertinente vragen beantwoord, zoals hoe het kwam dat Two Men Sound plots 1.000.000 platen van ‘Disco Samba’ verkocht in Mexico? Hoe Lou’s wereldhit ‘Ca plane pour moi’ tot stand kwam? Wie het nummer echt heeft ingezongen en waarom er over die vraag rechtszaken zijn gevoerd? Lou legt in deze Belpop ook uit hoe hij Viktor Lazlo ontdekte en waarom hij toen zij in 1987 het Eurosongfestival presenteerde, de nacht in een Brusselse politiecel doorbracht…

Ronny De Schepper

(*) Volgens Roger Jouret situeert het hoogtepunt van het conflict zich in 2006 toen Coca Cola het nummer wou gebruiken in een publiciteitsspot. Voor alle zekerheid stelde Lou toen voor het nummer nog eens over te doen, maar dat werd door de frisdrankgigant geweigerd.
(**) Wat hiermee nog niet is opgehelderd, dat is of “Jet Boy Jet Girl” van Elton Motello nu het échte origineel is (zoals een playlist op Spotify beweert) of dan wel of het gewoon een Engelse coverversie is. Ik stelde de vraag aan specialist Danny Van Broeck en ziehier zijn antwoord: “De basisriff zou wel degelijk ontstaan zijn tijdens een studio-opname van Tjens-Couter waar Elton Motello (aka Alan Ward) de techniek deed, dus hij heeft er wel wat mee te maken.”
(***) Guido Van Liefferinge, Glamour en glitter, geld en macht, Uitgeverij Van Halewyck, 2006, p.86.