Met de goed gedocumenteerde historische roman Non nobis maakte de Rotterdamse Hanny Alders in 1987 haar opgemerkte entree in de literatuur. Dat boek evoceert de gruwelijke verdeling van de tempelridders door Filips de Schone. Haar held, een jonge Tempelier, ondergaat een hele reeks historisch geattesteerde folteringen (hij wordt onder andere aan de geslachtsdelen vastgebonden en opgetild…). In een nawoord bij een latere druk gaf de auteur toe dat haar held “in het echt” die folteringen onmogelijk kon hebben overleefd, maar ja, verontschuldigt ze zich; ik kon mijn held nu eenmaal niet laten sterven, want dan zat ik halverwege het boek zonder hoofdpersoon.
Recenter verscheen haar Languedoc-reisboek In het spoor van de Katharen, waarover ze eerder al een onverbloemd historisch relaas had uitgewerkt (De volmaakte ketter).
Voor haar beroemde dorpsgenoot en reiziger-diplomaat-architect Jan van Scorel, de Hollandse Leonardo da Vinci, en de venijnige Franse troubadour Marcabru heeft ze monumentale portretten neergezet van andersdenkenden die de starre overtuigingen en intolerantie van hun tijd in vraag stelden.
Haar historisch voortreffelijke decors in het spoor van Hella Haasse verhullen niets van de bloedige moordpartijen, ketterijen, en het machtsmisbruik in het middeleeuwse Europa. De avontuurlijke scènes doen denken aan sir Walter Scott, maar het is vooral de demythologisering van de kruistochten en de zwerftochten tussen de Poitiers en Constantinopel, tussen Compostela en Jeruzalem die Hanny Alders fascineren. De onmenselijkheid, de religieuze en politieke dwalingen – die nu nog steeds de geschiedenis beheersen – blijven onverminderd haar pen scherpen.
(Deze tekst is niet van mij, maar ik weet niet meer waar ik hem heb gehaald. Mijn excuses aan de auteur. De passage over de folteringen van de Tempelier komen uit mijn gesprek met Serge Heirbrant.)
dagelijks iets degelijks 