35 jaar geleden was er de première van Back to the Future, een sciencefiction–filmtrilogie van Robert Zemeckis, naar het script van Zemeckis en Bob Gale. De hoofdrollen worden vertolkt door Michael J. Fox en Christopher Lloyd.
In de film reist de 17-jarige Marty McFly (Michael J.Fox) per ongeluk terug naar het jaar 1955 met de tijdmachine van dr. Emmett Brown (Christopher Lloyd). De tijdmachine die in de film wordt gebruikt is ingebouwd in een DeLorean. Deze auto werd gekozen omwille van het futuristische uiterlijk. In 1955 verstoort McFly de ontmoeting tussen zijn vader (Crispin Glover, in werkelijkheid jonger dan Fox!) en moeder (Lea Thompson). Tot overmaat van ramp blijkt ook nog eens dat er geen plutonium is voor een tijdreis, waardoor Marty vast lijkt te zitten in het verleden. Marty krijgt hulp van de 1955-versie van Dr. Brown en werkt met hem een plan uit om terug te keren naar 1985. Maar voordat hij dit kan, moet hij zijn ouders weer bij elkaar zien te krijgen, anders zal hij nooit geboren worden.
De film was financieel een groot succes en werd wereldwijd enthousiast ontvangen. Sinds de release op VHS eindigde de film met de woorden: ‘To be continued…’ Dit slot was door de schrijvers echter niet als een belofte bedoeld, maar als een open einde om aan te geven dat de avonturen van Marty en Doc nog niet afgelopen waren. Fans van de film oefenden echter zoveel druk uit, dat Universal Studios besloot om daadwerkelijk een vervolg te maken. Deel II en III werden tegelijk gefilmd, wat in die tijd nog niet vaak was gedaan. Tegenwoordig gebeurt het meer, zoals bij deel twee en drie van The Matrix, Pirates of the Caribbean, de Lord of the Rings-cyclus en Kill Bill. De tweede en derde film werden met een tussentijd van een half jaar in de bioscopen gebracht (1989 en 1990), maar waren minder succesvol dan de oorspronkelijke film. (Wikipedia)
De film bevat een aantal onvergetelijke scènes, maar mijn persoonlijke voorkeur gaat toch naar de uitvoering van “Johnny B.Goode” door McFly (geen wonder dat er nadien een rockgroep naar hem werd genoemd). De vondst om een “neef” van Chuck Berry deze nieuwe sound te laten doorbellen is fantastisch. Overigens, naar ik me heb laten vertellen, speelt Michael J.Fox deze solo zelf.
dagelijks iets degelijks 