Zonnig maar met plaatselijk buien

« Hoe zet ik verveling op het toneel, zonder zelf vervelend te zijn ? » Dat was het probleem waarmee de Franse existentialist Georges Michel zichzelf geconfronteerd zag toen hij in zijn « Een plaatsje onder de zon » de lusteloosheid van de doorsnee mens, het onbenullige van het aardse bestaan wilde tot uiting brengen via de vakantie aan zee van een arbeidersgezinnetje.

Eén middel is natuurlijk chargeren. Kleine voorvalletjes worden opgeblazen tot grote incidenten, een zuchtje wind veroorzaakt een zandstorm. Voor een theatergezelschap betekent een dergelijke aanpak wandelen op het scherp van het mes. We menen dat de tandem René en Manu Verreth daarin is geslaagd. René is als vader Eugène namelijk de windbuil die zijn ongenoegen luidkeels ventileert, hierin geschraagd door zijn broer Manu die de regie voert.
Nu dient gezegd dat het Mechels Miniatuur Theater het patent heeft op dergelijke stukken en dat alle producties een soort samenhang vormen, zodat het lachgrage publiek vaak reageert op tics die in feite door vroegere stukken zijn aangebracht. Zo ontdekten we in de nerveuze Eugène de frustraties van het bureaumannetje Persez en de dito mislukkeling uit « Het Machtige Reservoir ».
Ook Jenny Tanghe speelde als moeder Roza handig in op het image dat zij in de loop der jaren heeft aangekweekt, zij het dat zij o.i. dichter bij de oorspronkelijke bedoelingen van de auteur bleef. Hilde Vanhaesendonck tenslotte was voor ons een nieuw gezicht als de dochter Dominique. Zij werd door de auteur een beetje in de steek gelaten (o.a. aan haar « kapstok », kon zij bijna niets ophangen), maar gelukkig werd dit in de regie wat ondervangen. Samenvattend zouden we van haar immers kunnen getuigen dat ze het bekijken waard was.
« Geen hoogvlieger » titelde een blad in verband met dit stuk. Dat is juist maar de inflatie van dergelijk woordgebruik wil daarom nog niet zeggen dat het hier een « laagvlieger » betreft. Het is een volks stuk in de beste traditie van het MMT met alleen een spijtige (weliswaar gewilde maar o.i. niet geslaagde) stijlbreuk in het laatste bedrijf. En ook nog deze negatieve opmerking : als je in Vlaanderen drie acteurs op scène zet die worden verondersteld dialect te spreken, dan krijg je onmiddellijk drie verschillende dialecten ook al vormen ze samen zogezegd één gezin…

Ronny De Schepper