Vandaag is het vijftien jaar geleden dat de Canadese sportman Doug Peden (links op de foto met zijn broer William) is overleden.
De belangrijkste Canadese sportieve familie waren ongetwijfeld de Pedens. Deze familie bestond uit drie broers William, Ernie en Doug, die alle drie aan wielrennen deden (Doug deed nog veel meer, maar daarover straks meer). Daarnaast was er ook nog een zuster Eleanor en deze was competitiezwemster. Verder was er ook nog een neef Rusty en deze nam deel met Canada aan de Olympische Spelen van 1936 als wielrenner.
Doug Peden was echter de opmerkelijkste all-round sportman. Hij begon als basketter en werd vlug een ster in deze discipline, spelend voor een ploeg uit Victoria-British Columbia. Samen met zijn broer Ernie kwam hij naar Toronto om zich voor te bereiden op de Olympische Spelen van 1936 als wielrenner. Hij geraakte echter niet door de selecties maar ging toch naar Berlijn als lid van het Canadese basketbalteam. Hij was niet alleen de kapitein van het Canadese Olympisch team – hij droeg de Canadese vlag bij de openingsceremonie – maar was ook de beste scorer van de ploeg. 1936 was het eerste jaar dat basketbal als Olympische discipline op het programma stond en Canada won de zilveren medaille.
Doug had eerder al aan andere sporten gedaan in British Columbia. Op 17-jarige leeftijd vertegenwoordigde hij Brits Columbia in haar rugbyteam en scoorde tijdens een toernooi tegen de onoverwinnelijk gewaande Nieuw-Zeelanders. Op 18-jarige leeftijd was hij dan weer één van de junior top-tennissers in Brits Columbia en volgde het Canadese Davis Cup trainingsprogramma. Hij was ook een voorbeeldig cricketspeler.
Kort na de Olympiade van Berlijn in 1936 voegde hij zich bij zijn oudste broer William, beter bekend als Torchy, in het professionele zesdaagse-circuit. Torchy was tien jaar ouder en een ster in de zesdaagsen. De eerste zesdaagsen waren zeer hard voor Doug omwille van gebrek aan ervaring. Hij wou eigenlijk geen zesdaagse-renner zijn maar deed het enkel om zijn broer Torchy te plezieren en mits diens advies werd hij dan toch een respectabele renner die 37 zesdaagsen betwistte in zijn wielercarrière, waarvan hij er zeven won: zes aan de zijde van zijn broer, één (de laatste in Chicago 1942) samen met de Amerikaan Cecil Yates.
Torchy, die in 1980 stierf aan kanker, maakte in de herfst van 1979 zijn laatste trip naar zijn broer Doug in Toronto om diens bijzetting in de “Canadese Hall of Fame” bij te wonen. Het zijn de twee enige zesdaagserenners die in de Hall of Fame voorkomen. Zij zijn dit ook in de British Columbia Sports Hall of Fame, Torchy in 1966 en Doug in 1967.
Bron: het boek “Six Days of Madness” geschreven door Edward (Ted) Harper, zelf een oud-pistier en zesdaagse-renner. Het boek verscheen in 1993 en werd uitgegeven door Pacesetter Press Ltd., Stroud, Ontario, Canada, uitgeverij die eigendom was van diezelfde Harper.
(Met dank aan Wilfried Journée en Geert Dessein van de Wielersite)
dagelijks iets degelijks 