Morgen viert de Engelse auteur Anthony Horowitz zijn 65ste verjaardag.
Horowitz leeft in Noord-Londen (Muswell Hill?) en is de auteur van zo’n twintig “bestselling” kinderboeken, waaronder de Alex Rider-reeks. Hij is ook scenarist voor televisie, met BAFTA-prijzen voor “Foyle’s War”, “Midsomer Murders”, “Murder in Mind”, “Murder Most Horrid” en “Poirot” (*). Met al die “murders” lag het bijna voor de hand dat hij ooit een boek voor volwassenen zou schrijven met als titel “The killing joke” (Orion, 2004) maar het is zeker geen detectiveverhaal. Een mislukte acteur Guy Fletcher hoort op een bepaald moment in een pub in Muswell Hill een “sick joke” vertellen (“Why is Selina Moore like a Ferrero Rocher? Because they both come out of France in a box”) en als hij hiertegen protesteert, wordt hij neergeslagen, waardoor hij alweer een kans op een filmrolletje mis loopt. De vrij gekomen tijd besteedt hij aan het natrekken van waar zo’n “grap” eigenlijk vandaan mag komen. (Ondertussen leren we dat de beroemde actrice Selina Moore, die in een vliegtuigongeluk in Frankrijk om het leven is gekomen, eigenlijk zijn moeder was, al heeft ze het nooit geweten, want ze heeft hem bij de geboorte afgestaan.) Halverwege krijgt het “verhaal” (voor zover er inderdaad al een was) echter een andere wending, waardoor het boek (dat tot nu toe wel onderhoudend was) een totaal andere richting wordt uitgestuurd. Plotseling zitten we in het plot van de film “Conspiration theory” (met Mel Gibson en Julia Roberts), maar dan wel nog steeds met “grappen” als leidraad. Met andere woorden er vallen nu wel doden bij bosjes, maar de moorden gebeuren door Arabieren, nonnen, pletwalsen enz. Kortom de typische clichés voor grappen. Op die manier hinkt Horowitz wel een beetje van het ene been op het andere of om het nog met een ander cliché uit te drukken: hij komt tussen twee stoelen terecht. Hij rijdt zichzelf op het einde dan ook klem, omdat hij hier zowel het cliché van een happy end (in de loop van het verhaal is er ook een “love interest” gegroeid) als een heel tragische afloop wil vermijden. De manier waarop hij dat meent op te lossen, ga ik niet “weggeven”, maar ik kan wel zeggen dat het eigenlijk géén oplossing is.
Ronny De Schepper
(*) In 2011 mocht hij van de erven Conan Doyle als eerste Sherlock Holmes weer tot leven wekken. Of hij dan ook de auteur is van de televisieserie, waarin Holmes in de 21ste eeuw wordt opgevoerd, is mij niet duidelijk.
dagelijks iets degelijks 