De meeste mensen zullen wel weten dat de gebroeders Verreth eveneens op 29 februari verjaren. Aan Manu heb ik al een bijdrage gewijd t.g.v. zijn overlijden, maar het wordt stilaan ook wel eens tijd om aandacht te besteden aan René, die toch samen met zijn tweelingbroer lange tijd de drijvende kracht is geweest achter het Mechels Miniatuur Theater.
De eerste keer dat ik René live aan het werk heb gezien was in het begin van de jaren zeventig toen hij met “Het machtig reservoir” van Peter Terson heel veel succes oogstte, zodat het zowat doorheen het hele taalgebied werd opgevoerd en ook de school aandeed waar ik les gaf, al kan ik me nu niet meer herinneren welke school dat precies was en dus ook niet in welk jaar. René werd in dit stuk terzijde gestaan door Mandus De Vos.
Een groot deel van de populariteit van dit stuk was gebaseerd op het contrast tussen het taalgebruik van beide personages. Dialect tegenover “stadhuistaal” stond ook centraal in het seizoen 1977-78, toen het MMT uitpakte met “De collega’s” van Jan Matterne. De rest is geschiedenis, zoals men dan zegt… Pas veel later (in 1988 om precies te zijn) zal de lang verwachte film er komen. Té laat, zo zou blijken.
In november 1978 bracht het MMT dan opnieuw een dialoog van Peter Terson (“Jean-Claude en zijn camping”). Deze keer krijgt René Verreth Sien Diels als partner.
Het eerste stuk dat ik in het “oude” MMT in de Oude Brusselstraat bijwoonde, was “Zwart en Wit” van Gerard Walschap in 1981. Op die manier had ik het stuk “Welbespraakt en veelbesproken” gemist uit 1980, waaruit bovenstaande foto van René komt. Als ik me niet vergis, was het een monoloog van een travestie. Al vlug verhuisde men echter naar de nieuwe zaal aan de Mechelse Hanswijkstraat (1982). Het jaar daarop begon men op 3 september meteen met een « kroonstuk » : « Dokteressen » van Rolf Hochhuth. De auteur wil hierin aanduiden, aldus regisseur René Verreth, dat mensen zich niet bewust zijn van hun misdadig handelen wanneer de regels die ze toepassen verenigbaar zijn niet hun « maatschappelijk geweten ». Een stuk over de « witte maffia » met andere woorden. Een stuk over de “onderwijsmaffia”, namelijk “De rekening van het kind” naar Walter Van den Broeck werd echter slechter ontvangen. Maar over Walter Van den Broeck gesproken, René Verreth besloot in 1997 “Het verjaardagsfeest” van Harold Pinter af te voeren ten voordele van “Groenten uit Balen” van Walter Van den Broeck. “Waarom moeten wij ons bezighouden met literaire meesterwerken die hun waarde reeds lang bewezen hebben,” zo vraagt René zich in het MMT-tijdschrift “Applaus” zich af, “terwijl er zich naast ons een harde realiteit opdringt, een realiteit van fabriekssluitingen, faillissementen en werkloosheid. (…) Vooral de sluiting van Renault in Vilvoorde zindert na. Een toneelstuk over deze problematiek is bijgevolg op zijn tijd,” gaat hij verder. “Bovendien snakt het publiek, dat ik dagelijks ontmoet op onze voorstellingen, naar direct en realistisch theater, naar theater waar zij bijhoren, naar onderwerpen waar zij mee bezig zijn. Het thema van de fabriekssluitingen, van allesoverheersend kapitaal en wegwerparbeiders is actueler dan ooit.” Op het einde van het seizoen 1997-98 werd Manu Verreth vervangen door Guido Wevers.
Niet veel later kreeg het MMT ook een nieuwe naam, ’t Arsenaal, en meteen ook een nieuwe directeur: Michael De Cock. Weer niet zo heel veel later zou Manu sterven en rond René is het daarna angstaanjagend stil geworden…
dagelijks iets degelijks 