Greta Scacchi wordt zestig…

Morgen viert de Anglo-Italiaanse actrice Greta Scacchi (spreek uit “Skakki”) haar zestigste verjaardag…

Ze werd geboren in 1960 in Milaan uit de kortstondige reünie van een Engelse buikdanseres (Pamela Carsaniga, een zogenaamde “Bluebell Girl”) en een Milanese gangster, zo zegt ze zelf, al is het eigenlijk de (niet onverdienstelijke) schilder Luca Scacchi-Gracco. De echtscheiding kwam er pas na vijftien jaar (omdat echtscheiding in Italië pas gelegaliseerd werd in 1975!), maar eigenlijk is haar vader bijna nooit opgedaagd, niet in Italië (de eerste drie jaar) en zeker niet naderhand in Engeland. Het gevolg was dat ze haar vader ging verafgoden (hij keerde telkens terug als een soort Sinterklaas, beladen met geschenken) maar welk effect het écht had op Greta als kind wordt misschien nog het beste geïllustreerd door het feit dat ze als huisdier een… slang had (Louis).
Haar eerste acteerlessen kreeg ze toen ze vijftien was in Australië (The Hollywood High School). Haar moeder bleef in Australië wonen, maar zijzelf keerde kort daarna terug naar Engeland, waar ze haar studies afmaakte aan een “degelijke” school, The Bristol Old Vic Drama School. Samen met haar maakte de Nieuw-Zeelandse popzanger Tim Finn (Split Enz, Crowded House) de overtocht, want ze hebben een zes jaar durende verhouding gehad.
Na haar debuut in de TV-reeks “Bergerac” en een Duitse “artistieke” – zeg maar “blote” – film, “Second sight” uit 1982, werd ze beroemd met “Heat and Dust” van James Ivory, waarin ze een Engelse aristocrate speelt, die een passionele liefdesrelatie heeft met een Indische prins. Daarna speelde ze in een Australische TV-serie, “Waterfront”, over Italiaanse immigranten. Nadien kwamen: “The Ebony Tower” met Laurence Olivier; “Dr.Fisher of Geneva” met Alan Bates en James Mason; “The Coca-Cola Kid” van Dusan Makaveyev; “Burke and Wills” van Graeme Clifford; “Camille” en de thriller “Defence of the realm”; “Good morning, Babylon” van de Taviani-broertjes; “Un homme amoureux” van Diane Kurys en dan “White mischief”, waarin ze op overtuigende wijze een rol neerzet van iemand die haar veel oudere echtgenoot dumpt om in zee te gaan met een jonger exemplaar, waarbij ze beter aan haar trekken komt.
Dat wordt gevolgd door “La donna de la luna” en “Fear and love”; in 1989 volgt dan “Presumed innocent” met Harrison Ford, waar ze alweer de rol van een hete truffel vertolkt. Het lijkt er in die tijd een beetje op dat als een regisseur in een film een heet konijn op de plein nodig heeft, het telefoonnummer van Greta reeds binnen handbereik is…
In 1991 wordt dit gevolgd door “Fires Within”, een anti-Cubaanse film van Gillian Armstrong. Daarna volgt “Turtle beach”, waarna het dan de beurt is aan “The Player”, waarin ze de rol speelt van June Gudmundsdottir, al dan niet toevallig ook the last name of the Icelandic singer Björk. The sex scene between Griffin (Tim Robbins) and June is shot from the neck up because Greta Scacchi refused to shoot a nude scene after director Robert Altman asked.
In “Salt on our skin” (1992) is Scacchi ongeloofwaardig als tiener (omdat je de kraaiepootjes reeds ziet, wil ze dat compenseren door hyperkinetisch te giechelen) en ook als universiteitsprofessor en toch heeft ze “iets”. Ik zou kunnen zeggen: ik weet niet wat, maar ik vrees dat ik moet bekennen dat ik het wél weet. Scacchi zit namelijk veel meer in het vlees dan de meeste sekssymbolen in de cinema. Zij is als het ware de belichaming van het Stones-nummer “Tits and Ass”. En ergens vind ik dat vreselijk opwindend, wat vreemd is voor iemand die normaal gesproken op kleine borstjes en “tight asses” valt… (*)
En zeggen dat Gavin (overigens gespeeld door haar echtgenoot Vincent D’Onofrio, ook al haar tegenspeler in “Fires Within”, die haar na de geboorte van hun dochter Leila wel verliet, “hij benaderde voor mij het ideaalbeeld dat ik had van mijn vader,” zegt ze, maar blijkbaar behandelt hij haar ook zoals haar vader haar moeder heeft behandeld) haar oorspronkelijk laat staan voor een zekere Josie, die op een bepaald moment wordt omschreven als “the madonna with the big boobies” (vertolkt door Petra Berndt).
Toegegeven, als professor moet ze wel een klier van een vrouw spelen. Die arme visser lastig vallen met gedichtjes en hem meeslepen naar musea! De man vat het goed samen: “You’re a snob, that’s what you are”. Gedichten schrijven op een trouwfeest, ja maar zeg! En zeggen dat ze nochtans goed studiemateriaal had: haar moeder hertrouwde namelijk opnieuw met een Italiaan, maar deze keer met een universiteitsprofessor.
Al gaat Scacchi geregeld uit de kleren (vanaf haar vijftiende hing ze zowat fulltime uit op het naaktstrand van het Australische Perth), toch is dit een soort anti-Madonna-film. De terugkeer van de aloude romantiek. Vandaar misschien dat ikzelf nogal moeite heb met de zogenaamd “erotische” passages. In die zin dan dat ik ze weinig “opwindend” vind. Maar enfin, Scacchi brengt het er toch beter van af dan wat mij tijdens het lezen van het boek overviel. Daarbij schoot de figuur van Groult zelf mij teveel door mijn hoofd en zoals Odile Verhaar in “Markant” haar omschreef, roept ze inderdaad onwillekeurig associaties met Nancy Reagan op. En geef nou toe, een kwalijker remedie tegen de liefde bestaat er niet.
In “Jefferson in Paris” van James Ivory speelt Greta Scacchi de Amerikaanse componiste Maria Cosway, die de vriendin was van de Amerikaanse president Thomas Jefferson (gespeeld door Nick Nolte). Ook haar volgende film (1996) was een kostuumdrama: “Emma” van Douglas McGrath met Gwyneth Paltrow en Ewan McGregor, één van de talrijke Jane Austen-verfilmingen uit die periode. In “Love and rage”, een film die zich afspeelt in het Ierland van rond de eeuwwisseling en dus ook nog onder de kostuumfilms thuishoort, laat ze zich op het einde zelfs vreselijk verminken.
De laatste serie waarin ik ze aan het werk zag, was in het Britse “War and Peace” uit 2016. Ze speelde daarin op een zeer natuurlijke manier de oude gravin Natalya Rostova, waarmee ik bedoel dat ze blijkbaar vrede heeft genomen met het feit dat ze nu eenmaal de zestig reeds is gepasseerd. Ik heb er blijkbaar zelfs meer moeilijkheden mee dan zij…

Referentie
Ronny De Schepper, Salt on our skin: met een korreltje zout te nemen, Steps magazine maart 1993

(*) Duidelijk een zeer oude tekst. Ik laat het staan als “tijdsbeeld”…