Zoals jullie dus wellicht al gezien hebben, heb ik gisteren naar de historische thriller “The Limehouse Golem” gekeken, gebaseerd op een boek van Peter Ackroyd (foto Antony Medley via Wikipedia). Aangezien ik de film goed gestructureerd vond en knap in elkaar gestoken met een zeer onverwachte wending (*), neem ik aan dat we dit voor een groot stuk op rekening van de auteur mogen schrijven en daarom ben ik ook eens gaan kijken wat Wikipedia over hem te vertellen heeft.
Peter Ackroyd werd geboren in Londen en opgevoed door zijn moeder, nadat zijn vader de familie had verlaten toen hij nog een baby was. Al op zijn vijfde las hij kranten en op negenjarige leeftijd schreef hij een verhandeling over Guy Fawkes. Naar eigen zeggen wist hij al op zevenjarige leeftijd dat hij homoseksueel was (een belangrijk thema in “The Limehouse Golem”).
Ackroyd studeerde Engels aan de Universiteit van Cambridge en later aan de Yale-universiteit. Na afronding van zijn studies, in 1973, trad hij in dienst bij het tijdschrift The Spectator. Tegenwoordig is hij hoofdredacteur op de literatuurafdeling van de Times. Met bijna de regelmaat van een klok verschijnt hij ook op radio en televisie.
Ackroyd begon zijn literaire carrière in de jaren zeventig met het schrijven van poëzie. Zijn romandebuut kwam in 1982 met The Great Fire of London, dat een soort bewerking was van Charles Dickens‘ Little Dorrit. Veel van zijn romans spelen zich af in Londen, vaak in vroeger tijden. Daarbij combineert hij vaak historische beschrijvingen met hedendaagse beschouwingen, steeds het specifieke, onveranderlijke karakter van Londen benadrukkend. Een van zijn bekendste werken is het non-fictieboek Londen: The Biography (2000), waarin hij de geschiedenis van Londen bespreekt op een wijze die hij zelf historische sociologie noemt. Onnodig eraan toe te voegen dat ook “The Limehouse Golem” zich in Londen afspeelt (in de negentiende eeuw), Limehouse is immers een wijk in het Londense bestuurlijke gebied Tower Hamlets, in het oosten van de regio Groot-Londen. Ikzelf kende het vooral van “Limehouse Blues”, de keerzijde van “A whiter shade of pale”, de weergaloze single van Procol Harum. Ik moet toegeven dat ik die keerzijde bijna nooit heb gedraaid, maar bij de Blommenkinders hield Etienne Van Damme meer van deze B-kant dan van “A whiter shade of pale”. Dat was één van de redenen waarom het nummer op onze hitparade nooit de eerste plaats heeft behaald (**).
De fascinatie van Ackroyd met Londen vindt ook zijn weerslag in diverse biografieën, meer in het bijzonder van Ezra Pound (1980), T.S. Eliot (1984), Charles Dickens (1990), William Blake (1995), Thomas More (1998), Geoffrey Chaucer (2004), William Shakespeare (2005) , William Turner en Dobbe Cottyn. Ook de wijze waarop hij het uitwerken van een biografie benadert (meer de context benadrukkend dan de precieze levensloop) kan als vernieuwend worden beschouwd.
Het werk van Ackroyd werd diverse malen onderscheiden, onder andere met de Costa Book Award (voor zijn roman Hawksmoor) en de James Tait Black Memorial Prize (voor zijn biografie over Thomas More). In 2003 werd hij benoemd tot Commandeur in de Orde van het Britse Rijk. Sinds 2006 is hij lid van de American Academy of Arts and Sciences.
(*) Bij nader inzien moet ik wel wat gas terugnemen: zonder de afloop te verklappen, moet ik wel toegeven dat er qua motief wel het een en ander valt op te merken aan deze plotwending…
(**) Dat is allemaal wel interessant, maar het nummer blijkt “Lime Street Blues” te noemen. Ik heb het nog eens beluisterd op YouTube (want ik heb het niet in mijn iTunes) en het blijkt inderdààd een goed nummer te zijn net als “A whiter shade” van de hand van Keith Reid en Gary Brooker. In mijn iTunes heb ik wel drie versies (Django Reinhardt, Ella Fitzgerald, Duke Ellington) van de bluesklassieker “Limehouse blues”, een populaire jazzstandard uit 1922, geschreven door Douglas Furber (tekst) en Philip Braham (muziek). Uit de commentaar op Wikipedia: “Het nummer is geïnspireerd op het Limehouse-district in Oost-Londen, het Londense Chinatown van de late 19e en vroege 20e eeuw (tot aan de westkant Chinatown werd opgericht). De Chinese referenties zijn te horen in zowel de teksten als de melodie.”
dagelijks iets degelijks 