Op 15 februari 2020 werd in AC De Zaat in Temse Het Dorp voorgesteld, de nieuwe thriller van Belinda Aebi. Net als haar succesroman Troebel water, die zich afspeelt op en rond een kraan op de ex-Boelwerf, heeft zij ook voor Het Dorp inspiratie geput uit de regio, meer bepaald De Koolputten in Waasmunster. Het Dorp, uitgegeven door Hamley Books, is verkrijgbaar in de boekhandel (20,99 euro).
Op de voorstelling, bijgewoond door 150 belangstellenden, sprak schepen Lieve Truyman het welkomstwoord uit. Daarna weidde de burgemeester uit over de kunstenaars van Temse, in het bijzonder auteurs van memoires. Belinda Aebi en haar boek werden op een bijzonder originele en efficiënte wijze aan het publiek voorgesteld aan de hand van een 13’ durende film, gerealiseerd door Hugo Bredael. Namens de uitgeverij reikte Sandra Vets het eerste exemplaar uit aan de auteur. Op bovenstaande foto herkennen we v.l.n.r. schepen Lieve Truyman, burgemeester Luc De Ryck, Belinda Aebi en Sandra Vets.
Belinda Aebi woont sinds september 2014 met haar echtgenoot op site De Zaat in Temse, maar haar eerste thrillers speelden zich af in Gent. Met de regelmaat van een Zwitsers zakhorloge leverde Belinda Aebi elk jaar een thriller af. In Dubbelspel (2010), Het geluid van de stilte (2011), Het containermeisje (2012) en Darkroom (2013) is Gent de arena van moorden en misdaden. In de zomer van 2014 verscheen Zigeunerbloed, een thriller tegen de achtergrond van de Gentse Feesten.
In de reeks rond onderzoeksrechter Maud Gelderman, de recht-voor-de-raapse inspecteur van de Gentse recherche, verscheen daarna “Nepvlees”.
‘Nepvlees is Belinda’s zesde thriller en het is meteen haar beste,’ schrijft Karel Dierickx, haar uitgever. ‘Ze is gegroeid als auteur en weet steeds beter haar plotlijnen uit te zetten. Haar boeken worden met elke nieuwe titel scherper en steviger. Nepvlees snijdt meteen de adem af en laat niet los. Met deze thriller knipoogt ze naar Jussi Adler Olsen en die knikt goedkeurend terug. Sterk werk.’
Op de teppan van het Japanse restaurant Zuma wordt het lichaam van een verkoolde vrouw aangetroffen. De autopsie en het identificatieonderzoek wijzen uit dat het lijk dat van chef-kok Kishi Takeda is. Maud Gelderman gaat samen met haar speurders Max en Gijs op onderzoek uit.
Monique Regniers – bijnaam Mincko – hielp enkele jaren mee in de praktijk van haar echtgenoot Jan, een befaamd dierenarts. Nu Jan aan een slepende ziekte lijdt, sluit ze de praktijk, verkoopt het huis en gaat in een klein appartement in de Gentse Belfortstraat wonen. In de periode dat haar man nog in goede gezondheid was, kreeg hij een tip over gruwelijke praktijken in de Zuma. Monique is vastbesloten het geheim te ontsluieren en infiltreert.
Niemand minder dan Rudi Vranckx werd bereid gevonden te verklaren: ‘Nepvlees van Belinda Aebi leest als een trein. Crime van bij ons, herkenbaar en direct. Het verhaal sleept je mee in het hoofd van de schuldige met een verrassend einde als toemaat.’
En met een titel als Nepvlees kom je al gauw ook terecht bij Michel Vandenbosch, de voorzitter van Gaia. En die verklaart: ‘Belinda Aebi introduceert een nieuw type psychopathische moordenaar, een gekwelde geest, die de lezer op zijn zachtst gezegd niet onberoerd zal laten: een passionele wraakengel, de vleesgeworden nachtmerrie van iedere dierenmishandelaar. Elke gelijkenis met bestaande personen is louter toevallig. Of niet?’
Onder de titel “Blow-up” verscheen in 2015 het volgende boek van Belinda Aebi, een thriller, opgebouwd rond een zwaar auto-ongeval, waarvan een amateur-fotografe toevallig getuige is. Zij maakt foto’s van de wegvluchtende chauffeur, beelden die bepalend zullen zijn voor de evolutie van de gebeurtenissen en de ontknoping.
Op zaterdag 14 januari 2017 werd dan in de feestzaal van het gemeentehuis – in aanwezigheid van meer dan 200 belangstellenden – haar 8ste roman voorgesteld. Hij kreeg de naam ‘Troebel water’ en speelt zich af op De Zaat, waar de schrijfster sinds 2014 woont. De site en in het bijzonder de kraanman die zij dagelijks aan het werk zag bij bouwwerken, inspireerden haar tot het boek. De meest verrassende aanwezige op de voorstelling was… diezelfde kraanman, die zij pas de dag voordien voor het eerst had ontmoet. Kraanman Patrick Hermans (Waasmunster), werknemer van bouwonderneming Cordeel, werd speciaal in de bloemetjes gezet (foto hieronder).
Aan het boek, waarvan de eerste druk al op de dag van de voorstelling was uitverkocht, was een fotowedstrijd verbonden met Katty De Bruyn, politiecommissaris in Temse, als laureaat. Als geschenk kreeg zij een exemplaar van het boek met haar bekroonde foto op de cover. (Op bovenstaande foto staat zij links, naast Belinda Aebi)
Belinda Aebi over ‘Troebel water’: “De bewoners van De Zaat hoeven zich geen zorgen te maken: ik ben geen gluurder. Ik heb de taferelen verzonnen en neergepend vanuit de bril van Jos. Ze zijn dus pure fantasie.
Vanwaar de inspiratie voor dit boek? Een aantal maanden floepte ’s morgens op de bouwwerf de verlichting aan en werd ik gewekt door de meest uiteenlopende geluiden van de werkzaamheden. In een fractie van seconden kwam de werf tot leven. De felle lampen schenen pal in de slaapkamer. We hadden nog geen stores of gordijnen. Op de slaapkamermuur verscheen een donker silhouet tegen een fel wit-gelig licht. Het was de schaduw van een man, die de trap opklautert naar zijn cabine. Het was de schaduw van de kraanman: Jos.
Het idee om een verhaal te bedenken dat zich afspeelde aan de voormalige scheepswerf, is ontstaan door mijn grote voorliefde voor een woonplek aan het water en door de schaduw van Jos, met wie ik iedere ochtend wakker werd. Ik heb vijftien maanden gezien hoe bouwvakkers het beste van zichzelf gaven om de derde witte toren uit de grond te laten rijzen. Mijn bewondering voor het team van architecten, werfleiders en bouwvakkers is er alleen maar door toegenomen. Het zijn knappe koppen, net zoals de duizenden stielmannen die met fierheid, hier op dezelfde plek, 165 jaar de eerste houten vaartuigen bouwden en later machtige, stalen reuzenschepen. Wat een vakmanschap. Chapeau!
Ik heb mijn kraanman ‘Jos’ genoemd, maar misschien is hij in het echte leven wel een Marc of een Patrick. Hij zit nu ergens in zijn kraan, zich te verwonderen over de grillige mozaïek van water, zand, slib, geulen en kreken, die de Schelde heeft gebeeldhouwd op het ritme van eb en vloed. Tot de werfleider hem uit zijn gemijmer haalt: ‘Zeg, Jos? Hoe zit het daarboven?’ Misschien leest hij ooit eens ‘Troebel water’ in zijn vrije uren.
Jos. Mijn muze, deze is voor jou. En voor alle Temsenaren natuurlijk!”
In het begin van 2018 werd bij uitgeverij Lannoo nog “Ademnood” uitgebracht, haar negende misdaadroman en het eerste deel van een tweeluik rond profiler Kaya De Regge.
Wanneer profiler Kaya De Regge na een stevige FBI-opleiding uit Amerika terugkeert, wordt ze al gauw op twee onopgeloste moordzaken gezet om een daderprofiel te schetsen. Beide dossiers zitten muurvast, ook al is er duidelijk een onderling verband: een onbekende getuige op de plaatsen delict en een verblijf in het zeesanatorium dertig jaar terug. Wanneer nog een derde slachtoffer in bizarre omstandigheden komt te overlijden, stapelen de vragen zich steeds verder op en groeit ook het wantrouwen. Kan Kaya het motief achter de moorden ophelderen en zo de dader aanduiden?
Enige jaren geleden ben ik voor het eerst aan een boek van Belinda Aebi begonnen: “Zigeunerbloed”, een verhaal dat zich afspeelt tijdens de Gentse Feesten. Ik heb het boek voor 1 euro gekocht op een rommelmarkt, dus dààrover mag ik niet klagen, maar na tien bladzijden heb ik het al weggelegd. Ik had immers beter moeten weten: dat gaat over de Roma’s in Gent. En hoe begint het? Met een vuilzak die in de tuin van “nen echte Genteneire” is gedumpt en die zegt dat dit door Roma is gebeurd. Een bemiddelaar (de ik-persoon) wordt erop uitgestuurd en de manier waarop ze die Gentse mensen beschrijft… Niet dat die niet bestààn, hoor, ik ben daar zelf in mijn Rode Vaan-tijd ook nog mee geconfronteerd geweest, want daaruit recruteerde de KP zijn aanhang (goed verdienende arbeiders stemden uiteraard voor de socialisten), maar het MISPRIJZEN dat daaruit blijkt. En de bemiddelaar begint meteen te vragen: heb je met eigen ogen gezien dat het een Roma was? (uiteraard niet) enz. Enfin, ik heb het boek weggegooid, want het vervolg kon ik zelf schrijven: ’t zijn natuurlijk geen Roma geweest maar andere Gentenaars, of misschien zelfs déze Gentenaars zelf die de stad proberen op te lichten wat de belasting op de vuilzakken betreft. Enfin, ik ben mij dan ook vragen beginnen stellen bij de naam Aebi. Is dat een pseudoniem of heet zij echt zo? “Aebi is echte naam. Zij is de dochter van de stichter-eigenaar van uurwerken Rodania,” aldus Luc De Ryck. Mijn vrouw (die wél verder leest in Aebi) zegt me dat ik een en ander moet rechtzetten i.v.m. die vuilniszakken, al is het inderdaad zo dat de Roma in een slachtofferrol worden gedrongen. Ze raadt me voorlopig dus NIET aan van het toch nog eens te proberen. Zelf vindt ze het wél spannend en is ze van plan nog andere boeken van Aebi te lezen, zegt ze.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 