“Let it be me” is een adaptatie (méér dan een gewone vertaling) door Mann Curtis van “Je t’appartiens” van Gilbert Bécaud. Het was oorspronkelijk bedoeld voor de televisie serie Climax! in 1957 en werd daarin gezongen door Jill Corey met het orkest van Jimmy Carroll. Alhoewel deze versie op single werd uitgebracht en zelfs tamelijk succesvol was, wordt de versie van The Everly Brothers toch als de “standaardversie” gerekend. Toch geraakten ook zij niet hoger dan de zevende plaats op the Billboard Hot 100.
Het was de eerste keer dat de Everly Brothers een nummer opnamen in New York in plaats van in Nashville. De studiomuzikanten waren Howard Collins, Barry Galbraith e Mundell Lowe op gitaar, Lloyd Trotman op bas, Jerry Allison (uit de groep van nog maar een half jaar wijlen Buddy Holly) op drums en Hank Rowland op piano. Het is ook de eerste keer dat de Everly’s gebruik maakten van strijkers.
Daarna is het nummer ontelbare keren gecoverd. Ik noem er een paar: in 1965 Sonny & Cher, in 1966 Nancy Sinatra, in 1967 Sam & Dave, in 1969 Tom Jones, Petula Clark en Françoise Hardy (allemaal afzonderlijk natuurlijk), in 1970 Elvis Presley, maar ook Bob Dylan op zijn “Self Portrait” album, in 1974 Bobby Darin voor Tamla Motown, in 1982 Willie Nelson met misschien wel het grootste succes, in 2002 Willy DeVille, in 2009 Rod Stewart (samen met Jennifer Hudson) en in 2010 Neil Diamond. In 1988 speelde Bruce Springsteen de song bij de soundchecks van zijn Tunnel of Love Express Tour en in 2011 verscheen een versie door de in 2001 overleden George Harrison als bonus CD bij de George Harrison: Living in the Material World deluxe DVD/Blu-ray editie.
Tot slot wil ik ook nog opmerken dat de originele versie van Gilbert Bécaud begint als het slotkoor uit de negende symfonie van Beethoven.
dagelijks iets degelijks 