Raymond Poulidor (1936-2019)

Michel Wuyts had er tijdens de veldrit in Niel reeds een allusie op gemaakt, maar nu is het dus helaas zo ver: de voormalige topwielrenner en grootvader van de broers Van der Poel, Raymond Poulidor, overleed vannacht rond 2 uur op 83-jarige leeftijd. Raymond Poulidor verbleef sinds 8 oktober in het ziekenhuis nabij zijn woonplaats Saint-Léonard-de-Noblat. De aimabele Fransman kampte met oververmoeidheid en is hieraan dus uiteindelijk bezweken.
Raymond Poulidor is wellicht de populairste Franse wielrenner aller tijden. Dat werd hij mede door zijn underdog-positie ten opzichte van Jacques Anquetil, die hem vijf maal te vlug af was in de Ronde van Frankrijk. Niet dat ze daardoor ook vijanden waren in het dagelijkse leven. Integendeel. Toen bij Anquetil kanker werd vastgesteld, belde hij Poulidor op om hem te melden “dat hij wéér tweede zou worden”. Gevoel voor (zwarte) humor had hij dus wel, maître Anquetil.b.v.
Raymond Poulidor is op dit moment dus vooral bekend als de opa van Mathieu Van der Poel, aangezien zijn dochter Corinne met Adri van der Poel is getrouwd. En ook in die functie wekt hij weer ieders (en zeker mijn) sympathie op. Poulidor bestempelde zijn kleinzoon als “een fenomeen” en zag in hem “een mogelijke eindwinnaar van de Ronde van Frankrijk”.

Ik ga het hier niet over de uiterst lange en ondanks alle “eeuwige tweede”-verhalen ook wel uiterst succesvolle carrière van “Poupou” hebben. Op het eerste gezicht kan ik echter ook geen persoonlijk verhaal vertellen, aangezien ik hem nooit heb mogen ontmoeten (al was hij ooit te gast op het feest van L’Humanité, maar dat was dan niet in dat ene jaar dat ik er ook was), maar toch ga ik dat proberen doen, maar dan wel in functie van de prentjes waarmee wij als kind speelden.
Dat Raymond niet voorkwam in de eerste reeks prentjes waarmee wij destijds speelden, was nogal logisch, aangezien deze reeks uit 1959 stamde en Poupou toen nog liefhebber was. Hij had wel al bij de tweede “aangepaste” uitgave kunnen zitten (die met vlagjes i.p.v. laurierbladeren), maar dat was niet het geval. Deze uitgave was blijkbaar enkel voor België bestemd en de nieuw toegevoegde renners (ter vervanging van een aantal groten zoals Coppi, Kübler of Koblet die ondertussen gestopt of zelfs overleden waren) waren dan ook uitsluitend Belgen, overigens zeer onzorgvuldig in beeld gebracht met enkel een reusachtig hoofd (Pino Cerami of Frans Aerenhouts uitgezonderd). De enige buitenlander was Peter Post die de plaats mocht innemen van zijn zesdagenmaat Gerrit Schulte.
Akkoord, Poulidor had dat jaar wel al vijf overwinningen behaald, maar die spraken nog niet tot de verbeelding. Toch zouden een paar mooie ereplaatsen in Franse rittenkoersen als de Dauphiné Libéré of de Midi Libre reeds moeten duidelijk gemaakt hebben dat hier een groot talent in aantocht was. Maar nee dus, Raymond werd over het hoofd gezien, zelfs het volgende jaar toen die fameuze reeks in 1961 verscheen. Toen had ik hem wel zelf reeds ontdekt en een foto uit een tijdschrift van zijn zege in Milaan-Sanremo had ik uitgeknipt (betere kwaliteit dan een krantenfoto, zeker in die tijd) en op die manier mocht hij dan toch deelnemen aan onze wedstrijden (zie foto hieronder). Meteen was hij “beter” dan zijn tegenstanders, want het kartonnetje waarop ik de foto had gekleefd, was dikker dan die van de “normale” prentjes en schoof dus beter op de balatumvloer, waarop wij onze wedstrijden betwistten.

Het volgende jaar werd Raymond dan eindelijk toch in een reeks opgenomen. Alleen… hij was het niet. Pas vele jaren later zou ik ontdekken dat het prentje met zijn naam (zie hieronder) eigenlijk Raymond Mastrotto voorstelde.

Wellicht was het de voornaam die voor verwarring had gezorgd, want eigenlijk hadden we toch wel moeten weten dat dit nooit Raymond Poulidor kon zijn. Poupou heeft immers zijn hele leven lang voor Mercier gereden en op dat prentje uit de nationale ploeg van de Tour 1961 droeg de renner in kwestie een opstiksel van de St.Raphael-Geminiani-ploeg. Bovendien heeft Raymond nooit de Ronde van Frankrijk betwist voor de nationale ploeg, tenminste toch niet vóór de nationale ploegen in 1967 en 1968 heel eventjes een come-back mochten maken (zie hieronder).