Twintig jaar geleden bracht huisregisseur Christophe Ameye in Arca “Vrij huwelijk” van Dario Fo (foto Gorupdebesanez via Wikipedia) met Rudy Morren en Katrien De Becker. Wie mij heeft zien gieren van ’t lachen zal mij wel hypocriet vinden als ik zeg dat ik het eigenlijk niet goed vond. Maar vergelijk het met porno: zeldzaam zal diegene zijn die dit artistiek waardevol vindt. Maar betekent dat ook dat al diegenen die het afkeuren er niet door opgewonden kunnen raken?
Inhoudelijk hebben we hier immers te maken met een zeer burgerlijke Fo (tenslotte blijft het koppel op het eind, net zoals in de komedies van Romain De Coninck, bij mekaar). Erg paternalistisch ook, de manier waarop hij het vrouwelijke standpunt inneemt. En al raakt hij hier en daar wel de essentie met zijn kritiek op het “vrije huwelijk” (“het is slechts goed voor één van de partners, de man, als de vrouw het ook doet, is het naar de knoppen”), toch staat zijn aanpak mijlenver van b.v. “The ice storm”, de film van Ang Lee.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 