Luc De Ryck wordt zeventig…

Vandaag wordt burgemeester Luc De Ryck van Temse (tweede van links op de foto) zeventig jaar. Daarom grijp ik even terug naar de vierde aflevering in zijn reeks over de passies uit zijn jeugd (stripverhalen en popmuziek) die vorig jaar verscheen, want n.a.v. zijn 64ste verjaardag, had hij het toen over “When I’m 64” van The Beatles…
The Beatles vond ik de absolute top. Als een wervelwind ploegden zij de jaren ’60 om, zowel met ritmische voltreffers als melodieuze hoogstandjes en daverende meezingers. In de sixties had je nog een evenwicht tussen ritme en melodie, vaak gepeperd en gekruid met (hele) goede teksten. Mijn favoriete Beatle was Paul McCartney, de romanticus-verteller; John Lennon was de filosoof-schenenstamper. Mijn favorietste nummer is We can work it out.
In de jaren ‘60 bouwden mijn broer Walter en ik een uitgebreide platencollectie op, waaronder heel wat curiosa en collectors’ items (zoals b.v. de single That’s my life (my love and my home) van Freddie Lennon, vader van John). Markant zijn ook vele hoezen. Doorheen de jaren kocht ik mij heel wat (vooral Engelstalige) boeken en brochures: encyclopedieën, historieken, (auto)biografieën, memoires, woordenboeken, overzichten van Britse, Amerikaanse en Belgische hitparades… Toen ik in 1973 op (verlate) huwelijksreis ging naar Texas, bracht ik een kruiwagen songbooks (mét liedjesteksten) mee. Onder al die publicaties neemt The Book of Golden Discs een ereplaats in. Uit al die lectuur blijkt hoeveel artiesten zich van eenvoudige werkmensen hebben opgewerkt tot (succes)rijke vedetten. Pop was een springplank naar sociale promotie.
In die passionele muziekjaren waren popconcerten voor ons onbereikbaar. Pas in de jaren ‘80 werden zij een vast punt op mijn agenda, te beginnen met Randy Newman en Shirley Bassey. Sindsdien zijn zij een constante. Ik heb intussen zo’n vijftig vedetten (uit de jaren zestig) aan het werk gezien, o.a. Paul McCartney, Diana Ross, Bob Dylan, Brian Wilson (The Beach Boys), Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, Petula Clark, Liza Minnelli, Chubby Checker, Engelbert Humperdinck, Donovan, The Moody Blues, Smokey Robinson, The Jordanaires (Elvis Presleys achtergrondzangers)… Ik ga nooit naar massaconcerten in een stadion of op een weide en zal dus – helaas – nooit The Rolling Stones live aan het werk zien. Het Kursaal van Oostende en de Elisabethzaal in Antwerpen vind ik de beste zalen, gevolgd door de Bozar (Brussel), Lotto Arena (Antwerpen) en Vorst Nationaal. Ik hou niet van het Antwerpse Sportpaleis en ben er dan ook enkel naartoe gegaan als het artiesten betrof die ik écht wilde zien, zoals Tina Turner, Cher, Neil Diamond, James Last, revival shows van de sixties… Het heeft mij verbaasd hoe goed de vedetten van toen geconserveerd zijn gebleven. Ik denk dan ook aan Harry Belafonte, The Everly Brothers, Paul Anka, Tom Jones, Freddy Quinn… Driemaal heb ik Fats Domino zien optreden. For-mi-da-bel! Een diarree van hits van begin tot einde. Een grote naam die ik helaas gemist heb, is Roy Orbison. Hij trad in 1988 op in Antwerpen en ik wilde hem zeker zien, maar… diezelfde avond was het gemeenteraad en ik liet plicht voorgaan op ontspanning. Een paar maanden later was hij dood… Het is een wensdroom van mij ooit nog eens een concert bij te wonen in The Royal Albert Hall in Londen. In juni doet zich een opportuniteit voor met het optreden van Frankie Valli, de legendarische zanger van The Four Seasons.
Mijn popjaren hebben zich ook vertaald in optredens op Temses Kaaifeesten, met als absolute hoogtepunten de internationale sixties-vedetten The Searchers, Dave Berry en Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick and Tich.
Tot de hoogtepunten van de popgeschiedenis behoort de LP Sgt. Peppers’ Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Daarop staat When I’m sixty-four. Inhoudelijk was dat nummer altijd heel ver weg, maar nu niet meer…
(wordt vervolgd)