Het is vandaag al tien jaar geleden dat de Gentse wielrenner Dimitri De Fauw (op bovenstaande foto van Sonuwe rechts naast Steven Deneef) uit het leven is gestapt.
Bij de jeugd liet hij geregeld zijn snelle benen spreken. Zo pakte hij in 2001 zilver op het Belgisch Kampioenschap U23 te Tessenderlo na een millimetersprint met Tom Boonen. In 2004 won hij een rit in de Tour du Loir-et-Cher door André Greipel te kloppen in de massasprint. Dat jaar kon Dimitri ook de profkermiskoersen te Puivelde en Melle winnen. Later voegde hij daar nog een ritzege in de Ronde van Vlaams-Brabant en vele ereplaatsen aan toe. In 2005 werd De Fauw neoprof bij het toenmalige Quickstep-Davitamon.
In zijn eerste wedstrijd als prof, de Trofeo Alcudia werd hij 3e en bleef daarbij namen als Erik Zabel en Alejandro Valverde voor in de massasprint.
Eind 2006 geraakte De Fauw in botsing met Isaac Gálvez tijdens de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent; de Spanjaard overleed aan de gevolgen van zijn val. De Fauw was door het ongeval zo ontzet dat hij mentaal instortte. Drie jaar later, op 6 november 2009, stapte hij uit het leven. [Wikipedia]
In 2016 schreef Matthias Declercq – niet de latere burgemeester van Gent, maar een freelance-journalist voor o.a. De Morgen en Humo – een boek met als titel “De val”. Het boek gaat eigenlijk over de vijf vrienden die ooit het zogenaamde Scheldepeloton vormden: Iljo Keisse, Wouter Weylandt, Dimitri De Fauw, Bert De Backer en Kurt Hovelijnck. Het is dus niet zeker waarop de titel slaat. Tenslotte is ook Wouter Weylandt om het leven gekomen door een val in de Ronde van Italië. En een zware val op training maakte de facto een einde aan de wielerloopbaan van Kurt Hovelijnck. Maar toch meen ik dat de titel op de val van Isaac Galvez slaat. Door de (onterechte) schuldgevoelens van Dimitri De Fauw wordt er immers een eerste wig gedreven in de vriendschapsband. De auteur zelf noemt zijn debuut geen “wielerboek” en verwijst eerder naar “coming of age”-literatuur. Ook in die optiek klopt mijn interpretatie nog steeds, dus blijf ik bij mijn mening, ook al gaat men er in “Het Scheldepeloton”, de televisieserie van Lieven Van Gils uit 2021 van uit dat het op de fatale val van Wouter Weylandt slaat. Hun interpretatie is dan dat Wouter de “mayonaise” tussen de vijf jongens was (*).
Ronny De Schepper
(*) In feite zes, want in de serie krijgt ook Frederiek Nolf de nodige aandacht.
dagelijks iets degelijks 