Vandaag is het ook al vijftien jaar geleden dat de Amerikaanse acteur Christopher Reeve is overleden. De Amerikaanse acteur werd legendarisch door de vertolking van Superman in vier films. Op 27 mei 1995 viel hij echter van een paard en brak zijn nek. Tot bij zijn overlijden zou Reeve zijn leven in een rolstoel slijten. Na het tragische ongeluk trok de superheld zich grotendeels uit de filmwereld terug. Opmerkelijk: deze gebeurtenis vond exact zes dagen na de officiële release van Above Suspicion van Steven Schachter plaats. In die film geeft Reeve gestalte aan een verlamde politieman in een rolstoel.
Reeve mag er dan achteraf wel uitgezien hebben alsof de rol van Superman hem op het lijf was geschreven, deze transformatie was uitsluitend toe te schrijven aan een intens verblijf in de work-out, want Reeve was tot dan toe wat men noemt een “ernstig” acteur. Zijn vader, een vertaler van Russische literatuur, dacht zelfs dat hij in “Man and Superman” van George Bernard Shaw ging spelen, toen hij het hem kwam aankondigen…
Na de tweede film had Christopher Reeve het wel bekeken en ging hij opnieuw aan de slag als acteur op Broadway. Aangezien hij een gehandicapte Vietnam-veteraan moest uitbeelden, ging hij echter aan research doen bij echte oorlogsinvaliden en toen bleek dat hij in hun ogen echt Superman was en dat hij als het ware één van hun bestaansredenen was geworden. Toen besloot hij maar geen verdere pogingen te wagen om zijn Superman-lot te ontlopen.
De derde film (1983) was opnieuw in handen van Richard Lester en die ging nu met de introductie van het personage gespeeld door komiek Richard Pryor regelrecht de slapstick-toer op. Een dom blondje dat Kant leest bijvoorbeeld…
Superman IV (1987) werd gedraaid door Sidney Furie, maar kwam er enkel op de voorwaarde die door Christopher Reeve zelf was gesteld: de film moest een vredesboodschap uitdragen. De ondertitel luidt dan ook ongegeneerd: “The quest for peace”.
Een vijfde vervolg zou er – althans met dezelfde hoofdacteur – niet komen. Op 27 mei 1995 brak Christopher Reeve immers zoals gezegd zijn nek toen hij tijdens een steeple-chase van zijn paard werd geworpen en sindsdien zat hij tot zijn dood compleet verlamd in een rolstoel. Een cynicus draaide met hem nog wel een remake van Hitchcock’s “Rear window” (*), maar “vliegen als superman” was er voor de arme Reeve uiteraard niet meer bij. Reeds eerder was cynisme van de partij geweest, want Reeve was ingehuurd door de Amerikaanse paardensportbond om het dragen van de “helm” bij het paardrijden te propageren. Maar Reeve droeg bij zijn ongeluk wel degelijk een helm…
Zijn ongeluk is wellicht het grootste uit een hele reeks die men als “de vloek van Superman” is gaan bestempelen. Margot Kidder, die de rol van zijn liefje Lois Lane vertolkt, werd een jaar later bijvoorbeeld totaal verwilderd en in de war aangetroffen. Zij sprak van een ontvoering, maar politieonderzoek wees uit dat die er helemaal niet was geweest. Kidder was wel reeds jaren aan de drank. Zelf had ze na een auto-ongeval in 1990 ook reeds twee jaar in een rolstoel gezeten, waarbij haar hele fortuin er “dankzij” een leemte in haar ziekteverzekering helemaal doorgejaagd werd.
Kirk Alyn van zijn kant is ondertussen in 1991 aan Alzheimer gestorven, maar als dat zelfs bij een leeghoofd als Ronald Reagan het geval was, kan men dit moeilijk toeschrijven aan “de vloek van Superman”. George Reeves daarentegen (gezien de supplementaire “s” geen familie van Christopher), Alyn’s opvolger in de tv-serie, kon daarna geen deftige rol meer te pakken krijgen en schoot zichzelf in 1959 een kogel door het hoofd. Hij kwam op dat moment als catcher aan de kost…
Christopher Reeve zelf stierf op 10 oktober 2004.
Ronny De Schepper
(*) Gelukkig ging het cynisme niet zo ver om hem ook de hoofdrol te laten spelen in “The bone collector” van Phillip Noyce uit 1999, waarin Denzel Washington een seriemoordenaar kan klissen vanop zijn ziekbed, waaraan hij gekluisterd is, omdat hij – op uitzondering van één vinger (die handig van pas komt) – verlamd is vanaf de schouders neerwaarts. Hij doet dit bij middel van “rookie” Angelina Jolie, die op de koop toe ook nog verliefd op hem wordt. Op het einde wordt zelfs gesuggereerd dat ze getrouwd zijn. Onder het verhaal wordt ook nog de boodschap mee geschoven dat euthanasie toch maar niks is. (Religie blijft er wel buiten, moet ik eerlijkheidshalve toegeven.)
dagelijks iets degelijks 