De Zuid-Koreaan Yong Hwan Park was in de Elisabethwedstrijd 1995 absoluut de enige die graag in de Kapel (foto Wikipedia) verbleef. Hij speelde in de halve finale de sonate voor Hammerklavier van Beethoven. Ha! dacht hij: “Hammer!” en hij hamerde erop los. Niet moeilijk: om zich te vervolmaken ging hij immers naar de VS! Hij studeerde daar bij Louis Nipple en Russel Sherman via diens vrouw, die op de finale ook aanwezig was. Park, die reeds ervaring had als concertpianist (met het Boston Symphony Orchestra), opteerde voor het tweede concerto van Prokofiev. Volgens hem paste dit het beste bij zijn persoonlijkheid en dat is ook wel zo, vandaar dat sommigen in hem een mogelijke laureaat zagen. Al maakte Jan Michiels (niet toevallig de enige die het “gehamer” had gehoord) toch enig voorbehoud, terwijl Robert Groslot juist door die “interpretatie” hem het beste vond. Daar sloot ook Jos Van Immerseel zich bij aan (die het gehamer evenmin had gehoord!): samen met Markus Groh was het voor hem trouwens de enige kandidaat, die hem heeft aangesproken. Dezelfde voorkeur ook voor Frank Braley, die met Giovanni Bellucci zijn tiercé rondmaakt. Kortom, het was niet te verwonderen dat hij de Sternefeld-prijs kreeg, die de BRT-panels toekennen aan degene die volgens hen het beste keuzeconcerto speelt. Voor de jury was hij echter pas de vijfde plaats waard.
dagelijks iets degelijks 