Vijftig jaar geleden had dus het zogenaamde Woodstock-festival plaats, al vond het eigenlijk plaats in het 50km verder gelegen Bethel. Eén van de inwoners van Woodstock was Bob Dylan. Het mocht echter niet baten: Dylan zou er niet optreden, hij koos voor het lucratiever aanbod op het eiland Wight aan de Engelse zuidkust. Alle Beatles (behalve Paul, zie onderstaande foto van Pinterest) waren aanwezig, maar ook dat mocht niet baten: het optreden van Dylan (begeleid door The Band) duurde zoals contractueel vastgelegd precies één uur en was een fiasco. Dylan zal de volgende twee jaar niet meer in het openbaar optreden.
Tot zover Dirk Roelandt, maar hier verlaat ik hem om het woord te verlenen aan Dylanoloog Miel Swillens in Tliedboek nr.39, als naar diens zeggen “de periode van zijn isolatie op zijn landgoed te Woodstock reeds enige tijd voorbij is”.
M.S.: “Oppervlakkige beschouwers hebben, toen ‘Nashville Skyline’ en ‘Self-Portrait’ werden uitgebracht, beweerd dat Dylan een reactionair, een zakenman geworden was. Ik heb dat nooit geloofd. Noem het intuïtie. Later bleek dat ik gelijk had.”
Zou best wel eens kunnen, Miel, maar vooraleer ik je deze stelling verder laat ontwikkelen, laat ik toch even Raymond Thielens aan het woord die het destijds verguisde album “Self-Portrait” (de hoes was een zelfgeschilderd zelfportret) wil verdedigen. Daar stond immers niet enkel het Lied ohne Worte “Wigwam” op, het enige nummer van Bob Dylan dat ooit de Vlaamse charts heeft gehaald (7de plaats in de top volgens boek Robert Collin), in tegenstelling met de Veronica top 40 waar Dylan meer gesmaakt werd, maar ook Bawbs eigen interpretatie van Gordon Lightfoots klassieker “Early mornin’ rain”, beter dan van Lightfoot himself, aldus Raymond, die erop wijst dat je hierop ook de Felice & Boudleaux Bryant-klassieker “Take me as I am” kon horen, tevens de lievelingscomponisten van The Everly Brothers.
Maar laten we nu Miel Swillens verder zijn stelling ontwikkelen: “Tijdens het Concert for Bangla Desh zong hij, tot veler verwondering, opnieuw ‘Blowin’ in the wind’ en ‘A hard rain’s gonna fall’, de ‘protestsongs’ die hij zogezegd zou hebben verloochend. In mei 1974 trad hij samen met andere artiesten op tijdens een Benefit for Chili concert. Dylan heeft nooit de zijde gekozen van de machthebbers. Hoe levendig het oude radicalisme nog is, blijkt overduidelijk uit het Hurricane-lied op ‘Desire’. Wel manifesteert zich steeds duidelijker een ‘religieus’ bewustzijn in Dylan’s werk, dat ook zijn sociaal bewustzijn op een heel bijzondere manier kleurt. (…) Laten we misschien eerst proberen te formuleren waarin Dylan, altijd naar mijn mening, niét gelooft. Dylan stelt zijn hoop geenszins in een of ander materialistisch aards paradijs van de toekomst, tot stand gebracht na de zoveelste revolutie. Hij is geenszins een marxist. Evenmin is Dylan een adept van een of andere Oosterse onthechtingsleer, waarvan een groeiend aantal Westerlingen de oplossing voor hun innerlijke spanningen verwacht in de hop daarna ongeremder van het leven te kunnen genieten (hedonisme langs een omweg, als het ware). Dylan’s religiositeit (die overigens ook komt en gaat) is authentiek. Ze wordt gevoed langs oudjoodse wortels: de Bijbel, de Kabbalah. Dat blijkt duidelijk op ‘Desire’. Liederen als ‘One more cup of coffee’ en ‘Oh sister’, niet enkel de tekst maar ook en vooral misschien de wijze waarop ze gezongen worden, wekken bij mij als weinig andere dingen een mystieke sfeer op. (…) Er is ongewijfeld (ook) heel wat invloed van de esoteriek op deze plaat (Miel heeft het over de song ‘Isis’, vooral in combinatie met een afbeelding van de Tarot-kaart ‘The Empress’ op de hoes, RDS). Dylan is met deze zaken reeds een hele tijd bezig, naar beweerd wordt onder invloed van zijn vrouw Sara. In recente interviews brengt hij trouwens vaak de astrologie ter sprake. Eens men zich begint te verdiepen in religieuze en mystieke geschriften komt men heel gemakkelijk tot dit soort dingen.”
Over Sara gesproken, zegt Miel het volgende: “Een lied als ‘Sara’ dat rechtstreeks handelt over zijn verhouding tot zijn vrouw was vroeger ondenkbaar. Het verrast dat de uiterst gereserveerde, zelfs geheimdoenerige Dylan ons verklapt dat hij het lied ‘Sad-eyed lady of the lowlands’ voor zijn vrouw heeft geschreven.”
Daarom is het slotwoord toch voor Dirk: “Dylan is een seksueel erg gezonde kerel maar ‘giving love was not his strongest point’. Alle vrouwen (en het waren er vele) die zijn pad kruisten, moesten het steeds afleggen bij die ene echte passie: zijn muziek. Zijn koppige eigenzinnigheid, zijn veeleisendheid , zijn tomeloze ambitie, zijn ondankbaarheid baarden heel wat vijandigheid. Toen hij in 2000 zwaar ziek was en een tijdlang in het ziekenhuis doorbracht, liet hij zich tegenover een vriend ontvallen dat hij amper 1 kaartje gekregen had…”
dagelijks iets degelijks 