Zijn dit geen vier keurige knapen? Ongetwijfeld. Maar zo dacht men er vijftig jaar geleden niet over. Het haar van The Beatles (en vooral het feit dat hun fans die haardracht gingen kopiëren) wekte toen enorme ergernis op. Op allerlei manieren probeerde men de “langharige” (sic!) jongeren te koeioneren. Ze werden weggestuurd bijvoorbeeld van school of van de werkvloer. Bij dit laatste werd dan vaak “de veiligheid” als element aangedragen, net alsof men met haar over de oren (want daar bleef het meestal bij) tussen een freesmachine zou kunnen terechtkomen! Een gelijkaardig argument (maar dan eerder uit “hygiënische” overwegingen) werd dus door de stad Glasgow aangedragen om mensen met “Beatlehaar” te verplichten een muts moeten dragen in het zwembad, iets wat vlug zowat overal navolging zou vinden. Daardoor werden Beatlefans nog meer uitgelachen dat ze er “als meisjes” uitzagen natuurlijk, wat altijd al de bedoeling was geweest van flauwe grappenmakers op televisie bijvoorbeeld (op de rug van een langharige tikken met de vraag “pardon, juffrouw?” en zich dan zogezegd excuseren als het een jongen bleek te zijn). Het allereerste televisieoptreden van David Bowie hield hiermee trouwens verband. Hij was dergelijke “grappen” kotsbeu en riep de goegemeente op tot meer verdraagzaamheid…
De legende wil dat het eigenlijk Astrid Kirchherr is die de “Beatleslook” heeft uitgevonden in de tijd dat de groep optrad in Hamburg. Astrid vormde toen een paar met de toenmalige bassist Stu Sutcliffe, eigenlijk een vriend van John Lennon op de kunstacademie. Zij had Stu namelijk een nieuw kapsel gegeven dat sprekend leek op dat van Klaus Voormann, haar vorige vriend en de latere bassist van Manfred Mann. Zij had hem immers zo geknipt omdat zij als “Exis” (existentialisten) fans waren van de films van Jean Cocteau en in één van die films loopt Jean Marais er met zo’n lang uitgevallen pagekopje bij.
In het begin is Stu daarover in het begin trouwens helemaal niet te spreken, maar in een interview met “The Independent” verklaarde Kirchherr dat hij zélf had gevraagd eruit te zien “als haar vrienden aan de kunstacademie“. Die droegen allemaal zo’n “Pilzenkopf” (paddestoelkop).
De andere Beatles lachten hem aanvankelijk ook uit, maar als ze een tweede keer naar Hamburg terugkeren, heeft de jonge, en dus beïnvloedbare, George Harrison zijn haar reeds zo laten knippen en nog even later volgden ook John en Paul.
Het kraagloze Mao-jasje (eveneens te zien op de foto) heeft Astrid ook ooit eens geleend aan Stu, evenals de flamencolaarzen die ze per postorder voor Stu bestelde en die later de fameuze “Beatlebotjes” zouden worden (nogmaals: zie foto).
Eigenlijk zijn het allemaal maar anecdoten natuurlijk, maar Louis Paul Boon heeft zich ooit eens laten ontvallen dat de geschiedenis eigenlijk volledig uit anecdoten bestaat. Hoe dan ook, het belang van Astrid en haar artistieke vrienden die dweepten met de Markies de Sade en het existentialisme (omdat ze niet als nazi-kinderen wilden worden gebrandmerkt en vandaar ook dat Astrid net als Juliette Gréco b.v. enkel maar zwart wou dragen) is niet te onderschatten. In die prille jaren valt er nog niet veel van te merken, maar het is juist uit de binding tussen lekkere rockmuziek en die artistieke pretenties dat latere meesterwerkjes als “Eleanor Rigby” of “Penny Lane” konden ontstaan.
dagelijks iets degelijks 