Het is al vijf jaar geleden dat de Australische componist Peter Sculthorpe is overleden. Ik ken hem vooral als de componist van het strijkkwartet (met dien verstande, dat de strijkers ook als slaginstrumenten dienst doen) dat voor de muzikale score zorgt bij de balletvoorstelling “Passions spent” van het Ballet van Vlaanderen in 1993, in een choreografie van Danny Rosseel.
“Om passies te kunnen beleven en beheersen of te ondergaan, zal men zich meestal moeten ontdoen van een zelfgecreëerde dwangbuis van morele, sociale en religieuze begrippen,” vermeldt de perstekst, “Mind at ease, all passions spent”. Normaal gaan bij zo’n teksten onze haren rechtop staan, maar wat we hier te zien kregen is van het beste dat het BVV ooit te bieden had. Zonder zijn eigen identiteit te verliezen, zijn toch Anne Teresa en haar vriendinnetjes even langs geweest. Het resultaat is een ontzettend sterk erotisch geladen ballet, waarbij Chris Roelandt onderworpen wordt aan twee passies.
Eerst is er Cathy Munier die in een vleeskleurige maillot een naakte vrouw moet verbeelden, symbool van onschuld, zuiverheid. Roelandt is in haar ban (om precies te zijn zit hij gevangen in twee ellenlange mouwen), maar werkt zich opnieuw vrij. Dan komt Hiroko Sakakibara tot leven, die in een zwart latexpakje is “gegoten”. Zij is de duistere passie. De belichting van Jaak Van de Velde accentueert haar geile bewegingen, maar uiteindelijk gaat “de man” ook nu niet ten onder. Nochtans wordt er bovendien “commentaar gegeven” door drie meisjes met loshangende haren in zwarte gedecolteerde minijurkjes (Ambra Vallo, Ninon Neyt en Colette Maynard). Eigenlijk zou je bijna sméken om aan dergelijke passie ten onder te mogen gaan.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 