Vandaag is het 105 jaar geleden dat de Franse socialistische politicus Jean Jaurès werd vermoord door iemand met een voorbestemde naam, namelijk Raoul Villain, een jonge Franse nationalist (en voor één keer wordt het woord “nationalist” eens juist gebruikt: hij was een patriot, wat trouwens werd bewezen door het feit dat hij na de oorlog werd vrijgesproken omdat “hij de natie een grote dienst had bewezen”: “zonder zijn moordaanslag had Frankrijk nooit de oorlog kunnen winnen”, stond er in het vonnis). Deze moord betekende het einde voor de arbeiderssolidariteit over de grenzen heen. Als pacifist wilde Jaurès immers de Eerste Wereldoorlog via diplomatie voorkomen onder meer door een Frans-Duits bondgenootschap in de overtuiging dat Franse en Duitse arbeiders geen vijanden van elkaar waren en dat de heersende klassen hun oorlog maar onder elkaar moesten uitvechten. Door de moord op Jaurès lag de poort op de algehele mobilisatie wijdopen en dat gebeurde dan ook al amper een dag na zijn dood. Ook vroeger was Jaurès reeds een opvallend figuur geweest. Zo was hij een van de felste verdedigers van Alfred Dreyfus en hij was in 1904 ook een van de oprichters van het dagblad L’Humanité, dat dus oorspronkelijk van socialistische signatuur was (nu is dat al lang in communistische handen).
dagelijks iets degelijks 