Sandra Bullock wordt 55…

De Amerikaanse actrice Sandra Bullock viert vandaag haar 55ste verjaardag…

Het is alweer veertig jaar geleden dat The Sex Pistols de punkrage inluidden met hun elpee “Never mind the bollocks, here are the Sex Pistols”. Wat “bollocks” precies zijn, zoek je maar eens op in een goed woordenboek, maar we geven u alvast een tip: als men ze wegneemt bij een jonge stier, dan krijg je nadien een “bullock”.
Iemand anders met die naam, Anna Mae Bullock b.v., zou die onmiddellijk veranderen in, zeg maar, Tina Turner, maar niet zo bij Sandra Bullock. Zij draagt haar familienaam als een vlag, net zoals ze op de middelbare school ook zo graag rebelleerde. Dat was dan in Duitsland, want ondanks het feit dat Sandra Bullock bijna dertig jaar geleden in Washington werd geboren, keerde haar moeder, een Duitse opera-zangeres met de voorbestemde naam Helga, terug naar haar vaderland om daar carrière te maken. Vader John Bullock, eveneens een opera-zanger, bleef echter liever in de States, zodat Sandra en haar zus Gesine al op heel jonge leeftijd kennismaakten met luchthavens en tutti quanti. Haar moeder drong er ook op aan dat beide dochters lid zouden worden van een kinderkoor en piano- en danslessen nemen, zodat Sandra zoals zovele slecht aangepakte jongeren een afkeer kweekte van het hele operawereldje.
Nochtans kan opera je leven redden, zoals vader Bullock mocht ondervinden toen Sandra tien jaar oud was. Hij had zich een hoevetje aangeschaft en was het omliggende landgoed aan het omploegen toen hij van de bulldozer viel en eronder terechtkwam. Hij verloor enorm veel bloed, maar slaagde erin zich 24 uur in leven te houden door zijn bloedsomloop op gang te houden met het zingen van vocalises. Op die manier werd hij ook door twee van zijn studenten gevonden. In het hospitaal besliste men van zijn beide benen te amputeren, maar moeder Helga stak daar een stokje voor. Zij vloog met haar kinderen terug naar Amerika en verzorgde haar ex-man tot hij er weer helemaal bovenop was. Ondertussen werden de kinderen echter wel aan hun lot overgelaten, wat nog meer bijdroeg tot het rebellerende karakter van Sandra.
Als ze universitaire studies in North Carolina wil aanvangen en niet weet wat kiezen, grijpt Sandra dan maar naar “dramatische kunst”. De methodes van Lee Strasberg of van Stanislavski liggen haar niet, maar bij Sanford Meisner klikt het plotseling. Zijn methode bestond erin dat men eigen ervaringen verwerkt in de imaginaire toestanden waarmee je in een stuk wordt geconfronteerd. Dat was natuurlijk “gefundenes Fressen” voor iemand als Sandra. Ze kanaliseerde al haar frustraties naar haar acteerprestaties en vond eindelijk haar draai in het leven.
Ze debuteerde “off-Broadway” in “No time flat” en het cult-stuk voor lesbiennes “Go Fish”. Ze krijgt daarna wat televisiewerk in reeksen als “Lucky chances” en “Working girl” (waarin ze de rol vertolkt die Melanie Griffith in de gelijknamige film heeft) en de TV-film “The Preppy Murder”. Daarop volgt haar debuut op het grote scherm met “Love Potion nr.9”, waarin ze meteen de hoofdrol vertolkt van een wetenschapper die een drankje uitvindt dat haar onweerstaanbaar maakt. Dat was alvast geen moeilijke rol om zich in te leven!
Daarna is het de beurt aan “A thing called love”, de laatste film van River Phoenix. De titel doet ons aan een vreselijk nummer van Johnny Cash denken en jawel hoor, ze speelt hierin een country-zangeresje. Het lied “Heaven knocked on my door” (niet te verwarren met “Knockin’ on heaven’s door”!) werd overigens door haarzelf geschreven. “Het was de bedoeling dat het een slecht lied zou zijn en toch wilden ze beroemde componisten daarvoor duur betalen. Dat vond ik weggegooid geld.” Over weggegooid geld gesproken, ondanks het feit dat de film geregisseerd was door Peter Bogdanovitch werd het de grootste flop van 1993. Hij kostte 14 miljoen dollar en bracht zelfs niet één miljoen op.
Een andere monumentale flop was “The Vanishing” van de Nederlander George Sluizer. Er was nochtans een kleine kans dat zij de film had kunnen redden, maar helaas speelde zij het eerste liefje van Kiefer Sutherland, dat reeds na twintig minuten uit de film verdwijnt, ten voordele van Nancy Travis als tweede lief van Sutherland, maar dat was eigenlijk een miscast. Sandra Bullock acteerde immers veel beter, was veel mooier is en had veel meer gezonde sex-appeal dan Travis. Nu ja, ze hoeft er niet om te treuren, de film was toch een flop over heel de lijn. Een schande eigenlijk in vergelijking met Sluizers oorspronkelijke Nederlandse versie “Spoorloos”.
Daarna volgden nog “When the party’s over” en “Wrestling Ernest Hemingway” van Randa Haines met Shirley MacLaine, Piper Laurie, Richard Harris. Hierin speelt ze het dienstertje Elaine dat Robert Duvall elke dag voorziet van zijn eigenzinnig ontbijt. De meeste van deze films werden hier niet uitgebracht en, gemeten aan het succes in Vlaanderen van “The vanishing” en “Hemingway”, was dat ten zeerste terecht. De komedie “Al Fresco” deed er in de VS zelf reeds drie jaar over om in de bioscoop te geraken!
Men kan dus niet beweren dat Sandra Bullock langs de grote poort de film is binnengestapt. Maar dan was er “Demolition man” en plotseling kwam alles in een stroomversnelling terecht. In deze film gijzelt Wesley Snipes immers een bus en dat moet Jan De Bont, de man die in de reeks over de Nederlandse film Jeroen Krabbé in het Engels te woord stond (!), op een idee hebben gebracht. In “Speed” is ze immers het moedige meisje dat het stuur overneemt van de gedynamiteerde bus en op die manier Keanu Reeves binnenrijft.
Ook de slogan “Send a maniac to catch a maniac” van “Demolion man” werd in “Speed” hernomen, zij het dat Sylvester Stallone in onze ogen toch iets meer “maniak” is dan Keanu Reeves. Zeker als we de scène in herinnering brengen waarin hij “virtuele seks” heeft met Sandra. Het lot kan soms “crazy ways” hebben, want eigenlijk is Sandra Bullock pas voor de film aangezocht nadat Lori Petty (“A league of their own”) na twee draaidagen aan de deur werd gezet.
Aan “Speed” hield ze niet alleen een rijbewijs A aan over (“nu kan ik altijd ergens terecht als ik zonder werk val”), maar ook het grote geld lachte haar nu toe. Alhoewel ze zich daarvoor zelfs laat verleiden om in een romantische Disney-komedie (“While you’re sleeping” van Jon Turteltaub met verder nog Bill Pullman) op te treden, wordt het toch goed besteed. Haar grote liefde gaat nog altijd uit naar kleine theatertjes en nu heeft ze er zelf een opgericht, terwijl ze ook haar vroegere vrienden aan werk tracht te helpen. Braaf meiske geworden, die Sandra!
De acteurs waarmee ze graag zou werken zijn Tom Hanks, Gerard Depardieu en Hugh Grant, maar dat was vóór die zich op de openbare weg liet pijpen. Wat ons tot het slot brengt en het enige wat jullie, jonge stieren die nog geen Bullocks zijn, allemaal willen weten: is Sandra nog vrij? Wel, op dit moment heeft ze het reeds zo ver gebracht dat ze zich een stulpje in Hollywood kan veroorloven, maar ze woont er wel samen met haar zus, die nog rechten studeert. Van een man is er voorlopig geen sprake, nee. Ze heeft vier jaar opgetrokken met acteur Tate Donovan (haar tegenspeler uit “Love potion nr.9”) en nu zou ze iemand hebben leren kennen via Internet, want ze is natuurlijk zelf verslaafd. Zegt ze. Maar de publicitaire stunt voor de film “The Net” was een beetje doorzichtig.
Daarna nam ze (na “While you were sleeping”) voor een tweede maal een rol over van Julia Roberts. In “In love and war” van Richard Attenborough wordt het biografische verhaal van de jonge Ernest Hemingway verteld, dat hijzelf reeds verwerkte in “Farewell to arms”.
“Stolen hearts” is dan weer een domme romantische film uit 1996, waarin ze een kassierstertje is dat verliefd wordt op Denis Leary (bekend van MTV).
Sandra Bullock speelt in 1996 slechts een minder belangrijke rol in “A time to kill” van Joel Schumacher naar het boek van John Grisham. Ze is namelijk zo’n typisch Amerikaanse “whiz kid” (“ik behoor tot de beste vijf van mijn jaar!”), maar dan wel met het hart op de juiste plaats. Daarom biedt ze gratis haar diensten aan aan Matthew McConaughey die als advocaat Jake Brigance de verdediging op zich heeft genomen van de zwarte Carl Lee Hailey (Samuel L.Jackson) die twee blanke racisten heeft neergeknald die zijn tienjarig dochtertje hadden verkracht en voor dood achtergelaten. Deze film zit op heel wat plaatsen fout. Zo komt het er nu op aan Carl Lee “onschuldig” te doen verklaren wegens “tijdelijke ontoerekenbaarheid”. Maar dat is natuurlijk complete nonsens. De man wist heel goed wat hij deed, hij had zijn daad zelfs aangekondigd aan Brigance, maar deze had nagelaten om de (zwarte) sheriff (Charles S.Dutton) te verwittigen omdat hij zelf ook vond dat die twee verdienden te worden neergeknald. En dat vindt natuurlijk iederéén die zich in de rol van de vader inleeft. Maar mag je daarom het recht in eigen hand nemen? “Ik dacht het niet, hé!” zou Wim Helsen zeggen.
Bovendien verkrijgt Brigance de vrijspraak na zo’n typisch emotioneel pleidooi, waar ik meestal al bezwaren tegen heb (een juridische uitspraak zou niet mogen afhangen van zo’n truken van de foor), maar in dit geval nog méér aangezien een filmadvocaat maar zo briljant kan zijn als de schrijvende advocaat (in dit geval dus Grisham) zelf. Grisham zet met andere woorden zijn eigen kunnen hier eens in de vitrine.
En tenslotte hangt er natuurlijk een love story in de lucht tussen Bullock en McConaughey. En als het geen love is dan op z’n minst toch zweterige lust in het broeierige zuiden van de VS. Maar dat kàn natuurlijk niet: zoals zopas gezegd is het uiteraard de bedoeling dat de advocaat heilig wordt verklaard. En heiligen hebben géén sjarel tussen hun benen hangen en al zeker niet als ze een zaak met een seksueel aspect (verkrachting) moeten pleiten. Daarom volgt er op het einde een belachelijke scène waarin de vrouw van de advocaat (Ashley Judd) terugkeert (ze had hem verlaten omdat ze – terecht – voor haar leven en dat van haar dochtertje vreesde, aangezien er ook nog een over the top nevenplot is waarin zowaar de Ku Klux Klan een hoofdrol voor zich opeist) om te zeggen dat ze haar “fout” heeft ingezien en dat hij het wel degelijk bij het rechte eind heeft. Over and out!
Keanu Reeves van zijn kant was niet van de partij in “Speed II”, omdat hij de voorkeur gaf aan zijn rockgroep Dogstar. Reeves werd vervangen door Jason Patric (“Rush”, “The Lost Boys”, “Geronimo”, afgewezen minnaar van Julia Roberts). De schurk van dienst was deze keer Willem Dafoe. Het is de enige film waar Bullock spijt van heeft en waarvoor ze zich zelfs schaamt. “De titel slaat nergens op, want het gaat over een trage boot, die langzaam op een eiland afvaart.” De film uit 1997 gaat inderdaad over Annie (Bullock) en haar vriend die proberen te voorkomen dat een cruiseschip in de Caraïben waarop ze op vakantie zijn, tegen een olietanker botst. 
Daarna is Sandra Bullock samen met Nicole Kidman te zien in de Amerikaanse romantische horrorkomedie van Griffin Dunne uit 1998, “Practical magic”. In 1999 speelt ze een behoorlijke irritant dametje in “Forces of nature” van Bronwen Hughes naast een nog erg jonge Ben Affleck. The film was initially marketed as a potentially loose remake of Planes, Trains & Automobiles (1987), which was also released through Paramount Pictures. Both films feature similar plots, of a businessman who has to return home in a short amount of time and finds himself under the company of an annoying loudmouth. Although it was never billed as a remake, numerous interviews claimed the material was at least inspired by John Hughes’ film. About a year after the release of the movie, Sandra Bullock actually did survive a plane crash when the corporate jet she was a passenger in skidded off the runway at the Jackson Hole, Wyoming airport. She was not injured in the crash. The film was released less than two weeks before the apparent suicide of David Strickland (Steve). (IMDb)

Dit wordt gevolgd door “Miss Congeniality”, een Amerikaanse komedie uit 2000 van Donald Petrie met Sandra Bullock in de rol van FBI-agente Gracie Hart die undercover gaat als Miss New Jersey bij de Miss United States verkiezing.
Daarna is er “Murder by numbers”, een Amerikaanse thriller uit 2002 van Barbet Schroeder met Sandra Bullock in de rol van inspecteur Cassie Mayweather. Ryan Gosling was in a relationship with Sandra Bullock, having met on the set (May 2002-July 2003). The scene near the end of the movie, where Ryan Gosling licks Sandra Bullock’s face, was not scripted. After a few takes, Gosling asked Bullock if it would be okay if he added it in to prove his character’s sick nature.
In “Two weeks notice”, een Amerikaanse komedie uit 2002 van Marc Lawrence, speelt Sandra Bullock Lucy Kelson, een knappe, geëngageerde advocate die tegen wil en dank voor rokkenjager George Wade werkt (een rol voor Hugh Grant), die op de koop toe meer dan de helft van de New Yorkse immobiliënmarkt bezit. Het ligt voor de hand dat Wade tot inkeer komt en dat het “unlikely couple” uiteindelijk toch samen komt, maar het valt allemaal wel mee als je gewoon als criterium neemt: onderuit zakken in je zetel met een blikje bier en een zak chips binnen handbereik.
In 2006 is ze te zien in “The Lake House”, een Amerikaanse film van Alejandro Agresti, een remake van het Koreaanse “Siworae”. Deze film is merkwaardig omdat hij zich afspeelt in twee parallelle werelden die amper twee jaar van elkaar verwijderd zijn. Heel iets anders dus dan bijvoorbeeld in “Back to the future” waar in de ene wereld alles goed is afgelopen, terwijl het in de andere helemaal fout is gegaan. Of andere parallelle werelden die zich bij wijze van spreken enerzijds in de prehistorie en anderzijds in een verre toekomst afspelen. Voor het grootste gedeelte van de film kunnen de makers de spanningsboog aanhouden (al dient af en toe de cinematografische trukendoos te worden open getrokken omdat de conversatie – met Keanu Reeves nota bene – zich uitsluitend per brief ontwikkelt, wat uiteraard een nogal statisch gedoe oplevert), maar op het einde rijdt men zich toch vast. Ik heb het Koreaanse origineel nog niet gezien, maar ik vermoed dat men daar dezelfde fout maakt, aangezien het een zogenaamde feelgood-movie betreft, waarbij een happy end natuurlijk een must is.
Een jaar later droeg Sandra Bullock op haar eentje een gelijkaardige film, “Premonition” van Mennan Yapo, waarbij de laatste levensweek van haar echtgenoot (Julian McMahon) in haar hoofd door elkaar wordt geklutst, zodat ze eventueel de mogelijkheid zal hebben hem juist te behoeden voor “his untimely end”. Deze film is veel donkerder dan “The Lake House”, dus deze keer ligt een happy end niet voor de hand. Ik ga dan ook niet verklappen of dit ervan komt of niet.

In 2011 speelt ze de moeder van het jongetje (Thomas Horn) en de echtgenote van Tom Hanks in “Extremely Loud & Incredibly Close” van Stephen Daldry over 9/11. Sandra Bullock was actually in New York City with her family, and witnessed the second plane, United Airlines Flight 175, crashing into the World Trade Center’s South Tower on September 11, 2001. Ook hier ligt een happy end uiteraard niet voor de hand, al is er wel een katharsis.
Een happy end zat er wél aan te komen in “Gravity” van Alfonso Cuaron uit 2013, maar toch geeft Bullock hier misschien wel haar beste vertolking ooit. En dat niet alleen omdat ze enkel George Clooney als tegenspeler heeft en dan nog slechts voor iets meer dan de helft van de film. Voor de rest draagt ze deze film helemaal op haar eentje, vergelijkbaar met de rol van Keir Dullea op het einde van “Space Odyssey”. En er zijn nog meer overeenkomsten: after removing her suit in the Soyuz air lock Dr.Stone (Sandra Bullock dus) rests in a natural position, which in a zero gravity environment is the fetal position. The umbilical cord-like tubes surrounding her add to the symbolism of a helpless infant in the security of the womb.
To prepare for shooting, Sandra Bullock spent six months in physical training while reviewing the script with Alfonso Cuarón. Cuarón said, “More than anything else, we were just talking about the thematic element of the film, the possibility of rebirth after adversity.”
There is in fact an underlying theme about the creation of life. Starting with the big bang and the ensuing chaos with the initial destruction of the I.S.S.; Dr.Stone portraying a fetus in the womb when she relieves her space suit in the Russian Space Station; and ending with her emerging from the ocean onto land, like the first amphibians did millions of years ago. A moment prior to this end scene, a frog swims briskly past the camera underwater, in a testament to that very idea.
Alfonso Cuarón and his son Jonás developed the script at Universal Pictures. Universal hoped to attach Angelina Jolie to the project, but decided the film was too expensive, and put the film into turn-around. The film spent four years in development hell because the cinematography, visual effects, and realistic “story atmosphere” of vacuum were too challenging. Alfonso Cuarón had to wait for technology to catch up to his vision. That finally happened in 2009, with James Cameron’s Avatar (2009). James Cameron, best friend of Cuarón and a huge fan of the film, said about Sandra Bullock: “She’s the one that had to take on this unbelievable challenge to perform it. (It was) probably no less demanding than a Cirque du Soleil performer, from what I can see. There’s an art to that, to creating moments that seem spontaneous but are very highly rehearsed and choreographed. Not too many people can do it.” (IMDb)
So why title the film “Gravity,” the clear opposite of what the majority of people think of when they imagine life off of the planet Earth? SPACE.com partner collectSPACE.com posed that question to the director. “Gravity is a major, major character in the film,” explained Cuarón. “More specifically, microgravity. In reality, when we see astronauts floating around in orbit of planet Earth, it’s not that there is no gravity, it’s what is called microgravity.” A very unsatisfactory answer, if you ask me…
Datzelfde jaar was ze ook te zien in de romcom “The proposal” van Anne Fletcher. Hierin speelt ze een bitcherige Canadese uitgeefster die op het punt staat te worden uitgewezen uit de VS en daarom beslist dat haar assistent (Ryan Reynolds) dan maar met haar moet trouwen. Je mag één keer raden hoe de film afloopt. Dààrvoor hoef je dus niet te kijken. Wat wel interessant is, is te zien hoe Bullock de overgang van bitch naar geliefde maakt. En? Wat vind ik van haar prestatie? Wel, ik vind dat ze alvast uitstekend gestalte geeft aan de bitch…
Julia Roberts was the first choice to play Margaret but reportedly refused to take a pay cut, so Sandra Bullock took over the role. That was the second movie in the same year in which Roberts was offered a leading role and turned it down, with the role going to Bullock. The other movie was “The Blind Side”.

Als Roberts ook als eerste de rol van Sarah Ashburn in “The heat” van Paul Feig was aangeboden datzelfde jaar, dan had ze die terecht geweigerd, maar ik ben er zeker van dat niemand dat ook maar zou hebben gedurfd. In deze vrouwelijke buddy-movie moet Sandra Bullock zich immers laten wegspelen door een irritante vetrol die luistert naar de naam van Melissa McCarthy. Deze actrice heeft nochtans een uitgebreide CV, maar interessante films vind ik er niet tussen. Before The Heat (2013), the last comedy about female law enforcement partners was Miss Congeniality 2: Armed (2005), which also starred Sandra Bullock. This movie marked Sandra Bullock’s third role as an FBI Agent, with the previous ones being Miss Congeniality (2000) and Miss Congeniality 2: Armed (2005). “I’m not doing a sequel to The Heat“ Sandra Bullock told TheWrap at the premiere of her new film “Gravity”. “I’ve done two sequels. They were horrible. What Melissa and I had was beautiful. We might do another film together. I think we should do a silent film together.” Dat zou alvast een begin zijn! (IMDb)

Referentie
Ronny De Schepper, Never mind the bollocks, here is Sandra Bullock! Steps magazine september 1995