Vandaag viert de Franse zanger (die al jaren in zelf gekozen ballingschap leeft in Los Angeles) Michel Polnareff zijn 75ste verjaardag (foto YouTube). Dat mag ik zeker niet laten voorbijgaan, want ik was vanaf de release van “La poupée qui fait non” (26 mei 1966) een fan.
Hoe kan het ook anders? Een zanger van Russische afkomst (dat zijn vader Leib onder de naam Léo Poll al werk had geschreven voor Edith Piaf en Mouloudji wist ik uiteraard niet) en met een klassieke opleiding (eerste prijs piano aan het conservatorium van Parijs), die voor een beatnik-bestaan koos (zie de b-zijde van “La poupée”), dat was voor mij al voldoende. Toen wist ik zelfs nog niet eens dat Jimmy Page en John Paul Jones van de latere Led Zeppelin gitaar en bas speelden op de plaat (dat die in Londen was opgenomen, wist ik op een of andere manier dan weer wel). Ik ging een jaar later ook op zoek naar de Engelse vertaling die Scott McKenzie (“If you’re going to San Francisco”) ervan had gemaakt (“No no no”), maar die heb ik pas onlangs op Spotify gevonden.
De opvolger met de dubbele A-kant “Love me please love me”/”L’amour avec toi” heb ik me natuurlijk ook aangeschaft. Op “Love me” kon Polnareff zijn pianovirtuositeit ten toon spreiden en de tekst die vaste tekstschrijver Frank Gérald voor “L’amour” had geschreven, was zo expliciet dat hij op Franse radio’s niet vóór tien uur ’s avonds mocht worden uitgezonden. Ik herinner me dat ik het nummer eens doelbewust heb gezongen in de zetterij van de Volksuitgaven, waar De Rode Vaan werd gedrukt, omdat ik een oogje had op een Franstalige zetster met de gepredestineerde naam Véronique. Ik schaam mij daar nu wel over omdat zoiets “not done” was in het heilige der heiligen (met name dus de zetterij).
Alle tot nu toe genoemde nummers (behalve de beginselverklaring “Beatnik”) kwamen allemaal terecht op een titelloze elpee, waarop ook de volgende single, “Sous quelle étoile suis-je né?” stond. Daarnaast ook nog twee Engelstalige nummers op tekst van Keith Reid, de tekstschrijver van Procol Harum. Daarna kwam nog het nummer dat ik eigenlijk zijn beste vind, “Ame caline”, maar van dan af ging mijn belangstelling tanen, ook al ben ik destijds nog naar de Louis de Funès/Yves Montand-film “La folie des grandeurs” gaan kijken, o.a. omdat hij daarvoor de muziek had geschreven. Maar dan kwam de herrie over die affiche met zijn blote kont en begon Polnareff zich steeds vreemder te gedragen. Een ander filmlied (“On ira tous au paradis” uit “Un éléphant ça trompe énormément”) vond ik nog leuk, maar voor de rest was de lol eraf…
In 1979 when “La Boum” was being produced, Georges Delerue, director Claude Pinoteau’s usual composer of choice up to that point, advised him to instead turn to Michel Polnareff for a hip, modern feel, and the pop star signed on to the project. However, a few weeks prior to filming, Pinoteau was unconvinced by the tracks Polnareff, who was living in the United States at the time, sent over and was unable to reach him. It was then that Pinoteau, appreciative of Vladimir Cosma’s work with director Yves Robert, particularly on Salut l’artiste (1973), asked production supervisor Marc Goldstaub to call the composer. Cosma, who was very busy with other projects that year and was taking a few days’ holiday, turned the offer down, but then felt compelled to accept when he was called back by Gaumont head, executive producer Alain Poiré, despite being confused as to why he was being called upon despite never having composed a song and not being well-versed in the pop and rock feel the film demanded. He nevertheless set to work for nine months, studying the biggest successes of the past two decades to write the variety of ballads, rock and reggae tunes required. In the end, the featured single “Reality” became a number one hit in fifteen countries and over 27 million copies of the soundtrack were sold. It was one of Cosma’s biggest successes and the first of a string of seven collaborations with Claude Pinoteau. (IMDb)
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 