Ergert u zich ook aan de manier waarop actrice Sally-Jane Van Hoorenbeeck de “blinde” Peggy vertolkt in de VRT-soap “Thuis”? Zij doet dat door steeds krampachtig voor zich uit te staren. Wel, ik zal u een geheim verklappen: een blinde doet zoiets niet. En wel om de eenvoudige reden dat iemand die blind is, toch nog altijd kan horen!
Jawel, hoe vreemd het ook mag lijken, maar blinden kunnen horen. Zeer goed zelfs, als ze al heel lang blind zijn. Dat is bij Peggy weliswaar niet het geval, maar dat mag toch geen reden zijn om altijd voor je uit te staren en je gezicht niet in de richting te draaien van degene die je aanspreekt. Vooral als haar “dochtertje” Sandrine op bezoek komt, is het vreselijk opvallend. Peggy lispelt dan allerlei liefdevolle woordjes, terwijl ze onhandig over dat kind haar bol aait, steeds in de verte turend alsof daar iets vreselijks interessants aan het gebeuren is.
In zekere zin wordt dit trouwens bevestigd door politieagent Tim. Aanvankelijk achtte die zichzelf verantwoordelijk voor de blindheid van Peggy (wat strikt genomen ook juist is), waardoor hij met vreselijke schuldgevoelens worstelde. Het was voor hem dus een hele opluchting toen er een donor werd gevonden en Peggy opnieuw kon zien. Nu gebleken is dat die operatie is mislukt, heeft Tim nog geen enkele blijk van medevoelen getoond. Hij lijkt blijkbaar te denken: Peggy is niet blind, ze heeft gewoon een stijve nek!
Nee dus, Peggy, of beter Sally-Jane, wat ze je ook op de toneelschool mogen geleerd hebben: een blinde kan zijn kind kussen en aaien en neuze-neuze doen of eender wat, zonder dat hij of zij daar “minder blind” door wordt…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 