“Eigenlijk zijn de recensies op deze pagina steeds veel te lang,” reed ik veertig jaar geleden tegen mijn eigen kar op de theaterpagina van De Rode Vaan. Maar ik had er een goede reden voor: “Op die manier kunnen namelijk te weinig producties wekelijks aan bod komen en lopen we een achterstand op die moeilijk te overbruggen is.”
“Daarom is het goed dat er producties zijn als Plankenkoorts van theater Arena,” ging ik provocerend verder, “want daar valt nu eens juist niks over te vertellen. Indien de acteurs van Arena zin hebben om een feestje te bouwen, moeten ze dat maar doen maar toeschouwers zijn er daarbij niet nodig.“
Tenzij om geshockeerd te worden. Waar haalt Arena immers het lef vandaan om met andere gezelschappen de spot te drijven, als ze zelf zelden een behoorlijk niveau halen ? Enkel de satire op Arne Sierens vond in mijn ogen enige gratie, maar dat zal dan ook wel weer persoonlijk zijn.
De regie (?) van dit oorspronkelijk Amerikaanse stuk is van Wim Lanckrock; de slechte, maar onmogelijke (hoe zet je Amerikaanse toneeltoestanden met Hollywood, Broadway, off-Broadway en off-off-Broadway om naar Gent en Antwerpen?) vertaling van Rudy Vandendaele en er staan vijf acteurs (Annick Christiaens, Jo De Backer, Karel Deruwe, Marijn Devalck en Erna Palsterman) op het toneel en één eend. De eend is de beste.
Referentie
Ronny De Schepper, Slappe “Plankenkoorts”, De Rode Vaan nr.6 van 1984
dagelijks iets degelijks 