“Band on the Run” was het derde album van Wings, de rockgroep die Paul McCartney oprichtte na het uiteenvallen van The Beatles. “Band on the Run” wordt beschouwd als het beste album dat Paul McCartney heeft gemaakt na zijn Beatles-periode.
Het album werd opgenomen in de hoofdstad van Nigeria, Lagos. Slechts enkele weken voor vertrek naar Lagos besloot gitarist Henry McCullough om Wings te verlaten. Eén dag voor vertrek volgde drummer Denny Seiwell zijn voorbeeld. Hierdoor bestond Wings bij het opnemen “Band on the Run” uit een trio en moesten Paul McCartney en Denny Laine vrijwel alle instrumenten bespelen, want Linda…
In Lagos werden Paul en Linda McCartney overvallen en beroofd. Ook de relatie met lokale artiesten was eerst gespannen omdat ze dachten dat Paul McCartney Afrikaanse muziek zou gaan gebruiken. Later bleek echter dat dit niet het geval was.
“Band on the Run” kreeg bij zijn release onmiddellijk zeer goede kritieken en werd in Engeland het best verkochte album van 1974. Het thema van “Band on the Run” is de zoektocht naar vrijheid. Het gaat over de vlucht voor de beperkingen die Paul McCartney kende als lid van The Beatles en de vlucht voor zijn verleden als lid van de Beatles. Daarnaast zou een deel van het thema afkomstig zijn van het feit dat hij gedurende een deel van de jaren zeventig niet naar de Verenigde Staten kon reizen vanwege ‘drug busts’, waardoor hij het gevoel kreeg een outlaw te zijn.
Het titelnummer “Band on the Run” is daarvan het duidelijkste voorbeeld. Het is een typisch Paul McCartney-nummer in de zin dat de muziek complex is maar toch toegankelijk klinkt. “Band on the Run” is eigenlijk een suite die bestaat uit drie delen. Het nummer begint sober met een slidegitaar en synthesizers, waarbij Paul McCartney zingt over zijn lot als gevangene. Na 1:20 min gaat dit over naar een sneller stuk waarin de zinsnede “If we ever get out of here” centraal staat. Later zal Paul McCartney aangeven dat die zinsnede eigenlijk afkomstig was van een opmerking van George Harrison tijdens een vergadering van de Beatles met Apple Records. Het derde en laatste deel begint na 2:05 min. De muziek explodeert en wordt overgenomen door akoestische gitaren, die de ontsnapping en bevrijding moeten voorstellen.
Het volgende nummer is “Jet”, dat net als “Band on the run” op single werd uitgebracht en eveneens een hit werd. Het zet de sterke lijn van het titelnummer door. “Jet” is een rocknummer met bizarre teksten, maar zou gaan over één van de honden van Paul McCartney, net als “Martha My Dear” van het White Album van The Beatles.
“Bluebird” is een rustpunt op het album. Het is een simpel akoestisch nummer met een saxofoonsolo. Ook in dit nummer keert het thema vrijheid weer terug wanneer Paul McCartney zingt: “Fly away through the midnight air/As we head across the sea/And at last we will be free/You’re a bluebird…” Het nummer zal als inspiratie dienen bij de naamsverandering van het Framework Jazz Quartet naar een meer pop-geïnspireerde groep.
Met “Mrs Vandebilt” gaat het tempo weer omhoog. Het nummer is vooral herkenbaar aan het ‘Ho Hey Ho’ refrein. Het nummer gaat over de behoefte aan een veilig toevluchtsoord voor een vluchteling. De schijnbaar onschuldige vragen “What’s the use of worrying?/What’s the use of hurrying?/What’s the use of anything?” vormen een al dan niet bewuste verwijzing naar het werk van George Harrison en John Lennon die in de jaren zeventig zware en serieuze teksten schreven.
“Let Me Roll It” is een hulde aan de stijl van John Lennon. Zowel de wijze waarop Paul McCartney zingt als het gebruik van de leadgitaar is een directe verwijzing naar het werk van John Lennon. Uit de tekst blijkt dat het inderdaad een hulde is en geen ironie. Dat John Lennon dat ook zo zag blijkt uit het feit dat hij de lick van “Let Me Roll It” gebruikt in zijn liedje “Beef Jerkey” dat enkele maanden later uitkwam. De verhouding tussen Paul McCartney en John Lennon verbeterde in die periode sterk.
Het eerste nummer van kant twee van de elpee is “Mamunia”. “Mamunia” is een rustig, hoofdzakelijk akoestisch nummer dat gaat over de natuur en water als bron van leven. Het woord “Mamunia” is Arabisch voor toevluchtsoord. Tijdens een vakantie in Marrakesh verbleef Paul McCartney enige tijd in een hotel met deze naam.
“No Words” werd geschreven door Denny Laine en werd afgemaakt door Paul McCartney, al vertoont het wel enige gelijkenis met het Beatlesnummer “If I Needed Someone”, geschreven door George Harrison.
“Helen Wheels” is een rocknummer dat alleen op de Amerikaanse persing van “Band on the Run” staat. “Helen Wheels” is een hommage aan de Land Rover van Paul McCartney, die ze ‘Hell on Wheels’ hadden genoemd. Het nummer refereert bovendien opnieuw aan het thema van “Band on the Run”: vrijheid en vluchten. Het nummer sluit aan bij eerdere nummers die gingen over lange autoritten die Paul McCartney en zijn vrouw Linda McCartney maakten in de nadagen van de The Beatles. Hierbij probeerden ze bewust te verdwalen om weg te komen van alle stress. Dit onderwerp kwam eerder al aan de orde in “Two of Us” van “Let It Be”, “You Never Give Me My Money” van “Abbey Road” en “The Back Seat of My Car” van “Ram”.
“Picasso’s Last Words” ontstond toen acteur Dustin Hoffman met de suggestie bij Paul McCartney kwam om een nummer te schrijven over de dood van Pablo Picasso. Het is een ballade met wisselende arrangementen en intermezzo’s met verschillende instrumenten zoals een klarinet, violen en een drummachine. De centrale zinsnede “Drink to me, drink to my health, you know I can’t drink any more” keert steeds terug in wisselende tempo’s en stijlen. Daarnaast bevat het nummer korte stukken van “Jet” en “Mrs Vandebilt”. “Picasso’s Last Words” wordt zowel door critici als door fans beschouwd als één van de hoogtepunten van het werk van Paul McCartney.
Het laatste nummer is de piano rocker “Nineteen Hundred and Eighty-Five”. Dit nummer wordt langzaam opgebouwd tot een grote finale. Het einde van “Nineteen Hundred and Eighty-Five” gaat over in een korte reprise van het titelnummer “Band on the Run”.
De hoes van het album is opvallend. Op de hoes staan Paul McCartney, Linda McCartney en Denny Laine plus zes andere Engelse bekendheden op de vlucht, gevangen in een zoeklicht. De zes Engelse bekendheden zijn: Michael Parkinson (journalist), Kenny Lynch (zanger en acteur), James Coburn (Hollywood acteur), Clement Freud (toenmalig parlementslid en kleinkind van Sigmund), Christopher Lee (acteur) en John Conteh (bokser). De foto is genomen op 28 oktober 1973 in Osterley Park in Brentford. (Wikipedia)
Hoe “Band on the run” live klonk kunnen we horen op “Wings over America”, a triple live album by Wings, released in December 1976. The album was recorded during the American leg of the band’s acclaimed 1975–76 “Wings Over the World” tour. It peaked at number 8 on the UK Albums Chart and reached number 1 on the US Billboard Top LPs & Tape chart. In addition to including several of McCartney’s hits with Wings, the album features performances of five Beatles songs: “Yesterday”, “Lady Madonna”, “I’ve Just Seen a Face”, “Blackbird” and “The Long and Winding Road”.
Interessant om weten is dat op “Band on the run” ook Howie Casey meespeelt en dat was degene die ervoor heeft gezorgd dat de groepen uit Liverpool (dus ook The Beatles) welkom waren in Hamburg.
Paul McCartney behoort op dat moment reeds tot de twintig rijkste mensen ter wereld. “Yesterday” alleen al is dan al door 2.000 vertolkers opgenomen. Paul heeft er een hekel aan dat telkens hij in een restaurant binnenkomt, de pianist van dienst daarop overschakelt. Al wordt de pijn wel verzacht door het feit dat dit ook bij John Lennon gebeurde, al heeft die niets met “Yesterday” te maken, meer zelfs, hij had er een hekel aan. “Ik verdenk hem ervan,” zegt Paul, “dat het dààrom is dat hij ‘Imagine’ heeft geschreven, want dat leent zich ook tot dergelijk gebruik.” En dan heeft John het gelukkig niet moeten meemaken dat op de BRT ter gelegenheid van zijn dood, jawel, “Yesterday” werd gespeeld! Paul heeft tot dan toe 32 nummer één-hits gehad in de States (tegenover 26 voor Lennon).
dagelijks iets degelijks 