Vandaag is het negentig jaar geleden dat de “Boléro” van de Franse componist Maurice Ravel in première ging.
Het is het repetitieve muziekstuk bij uitstek (de oorspronkelijke titel was “Fandango”), vandaar dat men er heerlijk kan op verder borduren natuurlijk. Zo schreef Robert Groslot voor The Night of the Proms een bewerking waarin de muziek van Vangelis voor de film “1492″ en een fragment uit de “Carmina Burana” van Carl Orff haast feilloos is geïntegreerd. Maar nóg knapper is een uitvoering van “You really got me” van The Kinks op de CD “Classic Rock” helemaal ondersteund door het ritme van de Boléro. Wat ik echter niet wist, is dat Steve Winwood in zijn originele versie van “Gimme Some Lovin’” expliciet een variatie van de Boléro heeft geïntegreerd, met name in de baslijn van broertje Muff. Toch ben ikzelf uiteindelijk voor een “klassieke”, ja zelfs “historische” of “authentieke” versie gegaan, namelijk door Anima Eterna onder de leiding van Jos Van Immerseel. Op Wikipedia wordt er in het lemma over Maurice Ravel maar nauwelijks gerept over de Boléro. Wellicht omdat de auteur, net als Ravel zelf, eigenlijk niet opgezet is met het feit dat de componist altijd wordt vereenzelvigd met een stuk dat hij enkel als Spielerei had geschreven.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 