Het is vandaag ook alweer tien jaar geleden dat Juul Anthonissen is overleden. In de jaren tachtig ben ik hem een aantal keren tegengekomen, vooral als ik in gezelschap was van Rode Vaan-collega Lode De Pooter, met wie hij bevriend was. Wellicht had dit nog te maken met het feit dat Juul ooit nog wielrenner is geweest.
In 1950 verkocht de beloftevolle amateurwielrenner echter zijn racefiets om zich met de opbrengst een platendraaier aan te schaffen. Een ongelooflijk verhaal als je hem jaren later in zijn volle glorie zag, maar wel de start van wellicht de belangrijkste collectie jazzplaten ter wereld. Juul was onder de indruk van die muziek gekomen door de bioscoop. Niet enkel door films als “Orchestra Wives” (met Glenn Miller), maar ook door de voorfilmpjes, eigenlijk de voorloper van videoclips, met muziek van Jimmy en Tommy Dorsey, Harry James, Count Basie, Duke Ellington enz. Die beïnvloedden tal van orkestjes, zoals ook een jazzorkest in Boom, waarvan Bobbejaan Schoepen, Kees Brug en de vader van Roland Van Campenhout deel uitmaakten.
Zelf heb ik Juul het beste leren kennen tijdens het North Sea Jazz Festival waar ik met Philippe Venneman naartoe was getrokken. Wat ik me nog het beste herinner is dat wij tijdens het optreden van Jaco Pastorius, die een paar jaar later zou vermoord worden, net als de rest van de eerste rij in slaap vielen. Of bewusteloos, misschien is dat een betere term. Dat klinkt vreemd, maar dat kàn gebeuren bij te luide muziek. Het voorval is een beetje te vergelijken met het incident in Vorst-Nationaal toen een bodyguard van The Kinks me op een wenk van Dave Davies tot wat meer “enthousiasme” kwam aanporren. Beide incidenten zullen hoe dan ook wel bijgedragen hebben tot het ontwikkelen van tinnitus, zodat het nu nooit meer stil is in mijn hoofd, wat bij wijlen uiterst vervelend kan zijn.
Later vernam ik van Jan Mariën dat hij Juul Anthonissen vrij goed gekend heeft gekend. Juul was inderdaad vooral bekend als jazzliefhebber. Jan vertelde hierover:
Ik heb me ooit laten vertellen dat hij de vloer van de kamer waarin zijn collectie jazz-lp’s stond had laten versterken om het gewicht te torsen.
Maar zo heb ik hem zelf niet gekend. In Heist-op-den-Berg, waar ik toch zo’n 15 jaar gewoond heb, had hij een soort culturele hoeve waar veel optredens doorgingen, maar waar hij ook een beetje kunstkritische goeroe speelde. Geregeld werden er avonden georganiseerd waar schuchtere grafische kunstenaars (ik dus ook) naartoe kwamen met recent werk om het te onderwerpen aan het kritisch oog van de meester. Ik heb trouwens nog eens meegedaan aan een groepstentoonstelling en de zalen van Mylène te Heist-op-den-Berg waar – als ik me goed herinner – Juul de inleiding gaf tijdens de receptie.
Het was zeker een bijzonder figuur, even merkwaardig als ‘zwaarwichtig’. Ik geloof ook niet in zo’n eeuwige hemel met paplepels, maar soms is het toch spijtig dat we voor sommige mensen geen uitzondering kunnen maken. Ik wens Juul dan wel niet toe om eeuwig naar psalmengezang te luisteren, maar dat hij zo af en toe zou kunnen terugkeren als geest naar een goed jazz-concert… de luisteraars zouden de speciale ‘spirit’ wel opsnuiven.
Ook Geert Ryssen reageerde op 30 april 2012 met: “Ik heb Juul ook gekend. Als jonge rockliefhebber had ik ook een boontje voor jazz en de manier waarop Juul daarover kon praten was bijzonder boeiend. Ik ben een paar keer bij hem thuis geweest en heb daar zijn indrukwekkende collectie gezien, wat me aanzette om dezelfde weg op te gaan. Ik organiseerde met hem een paar jazzconcerten voor de scholen te Sint-Niklaas en zo zagen wij daar iconen zoals Archie Shepp (jawel !!!) en Clark Terry, wiens drummer flauw viel en werd vervangen door de toevallig aanwezige Cel De Cauwer, ex-drummer van The Pebbles en Shampoo, die op verbazende wijze de bigband wist uit de nood te helpen! Ook George Coleman en Mike Nock kwamen langs. Grootheden zoals Billy Higgins, John Clayton (nu bij Diana Krall en op de meest recente Paul McCartney cd!) en Hilton Ruiz stonden als begeleiders op het podium van de Stadsschouwburg voor nietsvermoedende scholieren die wellicht niet echt beseften wat voor een unieke belevenis dit was. Ik ben benieuwd wat er met Juul’s gigantische collectie is gebeurd. Ik hoop dat iemand er met respect voor zorgt (en van geniet). Juul heeft mijn belangstelling voor jazz aangewakkerd en mijn kennis verruimd. Respect. Miss you buddy!”
dagelijks iets degelijks 