De Italiaanse zanger Eros Ramazzotti viert morgen zijn 55ste verjaardag.
Ik heb Eros Ramazotti leren kennen in 1988 toen zijn “Ma che bello questo amore” in de “Romeo en Julia”-enscenering van Dirk Tanghe was opgenomen. Dirk heeft mij dat nummer (en de andere die hij als “soundtrack” gebruikte) nog op cassette toegestuurd. Ramazotti was toen in Italië al vier jaar doorgebroken nadat hij in 1984 het Festival van San Remo had gewonnen met “Terra promessa”. Internationaal bekendheid kreeg hij enkele jaren later met hits als “Se bastasse una canzone”, “Adesso tu”, “Musica è”. Als ik me goed herinner, komen deze nummers alle uit de CD “In ogni senso”, die ik mij destijds – in Engeland dan nog wel – heb gekocht. Alhoewel het zinnetje “in ogni senso” in ieder liedje voorkwam, een “vondst” die na verloop van tijd wel een beetje op de zenuwen gaat werken, was ik toch nog altijd zoveel fan van hem dat mijn kinderen mij een dubbele live-CD cadeau deden voor mijn verjaardag. Sindsdien is het typische stemgeluid van Ramazotti mij wel wat beginnen tegenstaan en heb ik zijn carrière niet meer zo gevolgd, zeker niet toen hij ook (net als zovelen voor hem en na hem) een door zijn platenfirma verplicht aantal duetten moest afwerken. Ik heb daar een hekel aan. Ik begrijp bijvoorbeeld ook niet dat iemand als Rod Stewart die voor zijn firma al zoveel geld heeft opgebracht dat hij dat toch gewoon zou moeten kunnen weigeren? (Ramazzotti nam duetten op met o.a. Tina Turner, Cher, Joe Cocker, Andrea Bocelli en Anastacia.)
dagelijks iets degelijks 