Omkoperij in het voetbal

Er is op dit moment veel te doen over het zwart geld-circuit in het voetbal en toevallig struikel ik hier nu over een tekst over omkoperij in de voetbalsport. Ik moet eerlijk bekennen, ik kan me niet herinneren van waar deze tekst afkomstig is. Ik ben er zelfs niet zeker van dat ik hem zelf heb geschreven. Ik zal zelfs meer zeggen: ik ben er haast van overtuigd dat ik hem niet heb geschreven. Ik weet immers niet zoveel van voetbal af…

DE BAL IS VIERKANT
Eddy Wauters onthulde een poging tot omkoperij. Maar zolang omkoperij niet in het strafrecht staat, vermag de voetbalbond niets tegen niet-leden.
Neem nu vorig jaar (*) de zaak-Eendracht Aalst. Zes speeldagen voor het einde stond Eendracht op de voorlaatste plaats. Acht (!) punten achter KV Mechelen. Drie wedstrijden later stond Eendracht naast KV Mechelen. 5-0 tegen Ekeren, waartegen het later de halve finale van de beker moest spelen (0-0 op Germinal, 3-3 thuis, Germinal geplaatst), 2-3 op Charleroi, 3-1 tegen Mechelen zelf.
Aalst won vervolgens met 2-0 van Lokeren, en stak in de stand ook nog AA Gent voorbij. In vier wedstrijden vier overwinningen, dat was evenveel als in de voorafgaande achtentwintig matchen. Daarna speelde Aalst in de laatste twee competitieduels gelijk tegen Lommel en Moeskroen, en handhaafde zich fluitend in eerste klasse. Manu Karagiannis van Antwerp en Dirk Rosez van RWDM lichtten hun bestuur in dat ze benaderd waren om Eendracht Aalst tegen hun club te laten winnen. Karagiannis door de bij Aalst goed bekende spelersmakelaar Bart De Bruyne. Rosez door Eddy Roelandt, ex-jeugdtrainer van Aalst.
Veel duidelijker dan dit geval kan je nauwelijks hebben. Het bondsparket – meester René Verstringhe en zijn adjunct Marc Rubens – daagde de leiding van Eendracht Aalst voor de Controlecommissie, en vorderde de degradatie van de club en één jaar schorsing voor manager Patrick Orlans. Maar één ding kon het niet: bewijzen dat De Bruyne en Roelandt in opdracht van Eendracht hadden gehandeld. Orlans en voorzitter Gilbert De Jonghe ontkenden elke betrokkenheid. Ook toen op de laatste hoorzitting Gilbert Hutsebaut, ex-jeugdvoorzitter van Aalst, verklaarde dat Eendracht in de boekhouding zeven miljoen frank had vrijgemaakt voor de redding. Opnieuw ontkenden De Jonghe en Orlans in alle talen, en bij gebrek aan bewijzen werden club en manager vrijgesproken. De degradatie kan wel worden uitgesproken na een vermoeden van omkoping, zoals Beerschot in 1981 mocht ervaren, maar dat zou anno 1997 ongetwijfeld tot een proces voor de rechtbank hebben geleid.
De Controlecommissie schorste dan maar Eddy Roelandt, op dat moment lid van SK Beveren, voor twee jaar. En Bart De Bruyne, lid van VC Voorde, werd voor tien jaar uit de bondslijsten geschrapt, waardoor hij zijn ambities om een officiële Fifa-makelaarslicentie te verwerven, mocht opbergen. Zijn beroep tegen die straf is nog in behandeling.
HET GERECHT KAN NIETS DOEN
Met deze affaire in gedachten, is de kans groot dat ook de zaak-Maurice Cooreman met een sisser zal aflopen. Vorige vrijdag maakte Antwerp-voorzitter Eddy Wauters bekend dat Cooreman hem had voorgesteld tegen betaling de bekerwedstrijd op Moeskroen te fiksen, en ervoor te zorgen dat Antwerp in eerste klasse blijft. Antwerp staat op dit moment laatste, en de kans op het behoud verkleint met de week.
Voor profclubs is degradatie een catastrofe. In tweede klasse missen ze de recettes van een paar grote publiekstrekkers, en de opbrengst van de televisierechten ligt meer dan twintig miljoen frank lager. Sponsors haken af, loges en business-seats geraken niet meer verhuurd. Degraderen naar tweede, en op het budget wordt de post inkomsten meer dan gehalveerd. Voor vele clubs is dat het einde. De verleiding om dit drama met andere dan sportieve middelen te vermijden, is dan ook groot.
Maurice Cooreman zou Wauters verteld hebben dat hij een netwerk leidt dat in staat is om bij een veertiental eersteklasseclubs spelers om te kopen. Via dat circuit zou hij in het verleden het resultaat van meerdere wedstrijden geregeld hebben. Eddy Wauters, ook voorzitter van de profliga, lichtte zoals het reglement voorschrijft de bondstop in over de poging tot omkoping. En liet Jacques Guffens, de voorzitter van de onderzoekscommissie, het gesprek met Cooreman bijwonen. Het werd ook op band opgenomen.
Daarmee heeft het bondsparket een unieke bekentenis in handen, waarmee het helaas niets kan beginnen. Er zijn twee mogelijkheden. Ofwel heeft Cooreman gebluft om Eddy Wauters te doen toehappen. Ofwel spreekt hij de waarheid, maar dan moet het parket bewijzen of op zijn minst sterke aanwijzingen verzamelen. Cooreman kan het daarbij niet eens ondervragen, want die is sinds ’89 geen lid meer van de bond. Gehandicapt door een beperkte onderzoeksbevoegdheid moet het parket clubbestuurders vinden die aan deze tussenpersonen betaald hebben, of spelers die benaderd of omgekocht zijn en bereid zijn dat toe te geven. Dat alles lijkt weinig waarschijnlijk. Bovendien speelt een verjaringstermijn van drie seizoenen.
Maurice Cooreman, op heterdaad betrapt, kan op geen enkele manier worden vervolgd. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Frankrijk – waar Jean-Pierre Bernès en Bernard Tapie veroordeeld werden voor omkoperij in de wedstrijd Valenciennes-Marseille -, is in België omkoping alleen strafbaar indien het gaat om openbare ambtenaren, magistraten of gezworenen. Privé-personen kopen om wie ze willen. Ze kunnen fiscaal aangepakt worden, maar niet strafrechtelijk.
EEN STORM IN EEN GLAS WATER
Secretaris-generaal Jan Peeters heeft na de zaak-Aalst bij politieke verantwoordelijken aangedrongen op een algemene wet over omkoperij. Maar daar is tot nu toe weinig van in huis gekomen. Al haastte minister van Justitie Stefaan De Clerck (CVP) zich dit weekend om ook in dit domein initiatieven aan te kondigen.
Wat Eddy Wauters onder het voetbal gelegd heeft, is dus geen bom, hooguit een zevenklappertje. Dat Cooreman de waarheid spreekt over zijn netwerk, is niet ondenkbaar, maar zal nooit bewezen worden. Wat deze onthulling wel doet, is het elke dag met andere feiten gevoede vermoeden aanwakkeren dat dit land tot op het bot verdorven is. “Er is één troost,” besluit Koen Meulenaere in Knack, “andere landen ook…” (**)

(*) Aangezien de afkomst van de tekst mij onbekend is, weet ik uiteraard ook niet over welk jaar het hier gaat.
(**) Dit lijkt me een (weinig correcte) poging om hiermee aan te duiden dat het om een artikel van Koen Meulenaere in Knack gaat.