Het is vandaag al 45 jaar geleden dat de legendarische Catalaanse cellist Pablo Casals is overleden.
Hij zal om diverse redenen de eeuwigheid ingaan, één ervan is alvast omdat hij op 13-jarige leeftijd de cellosuites van Bach herontdekte, die totaal in de vergetelheid waren geraakt. Hij nam ze op tussen 1933 en 1936. Ontelbare cellisten hebben hem dit later nagedaan, ikzelf heb hierover een gesprek gehad met de Japanner Hidemi Suzuki. Casals was als Catalaans nationalist dermate anti-Franco dat hij niet alleen in vrijwillige ballingschap ging, maar ook weigerde op te treden in ieder land dat het Franco-regime erkende. Zijn memoires heeft hij in 1970 laten publiceren onder de titel Joys and Sorrows: Pablo Casals, His Own Story. In 1979, toen zijn stoffelijke resten vanuit Puerto Rico werden overgebracht om te worden bijgezet in zijn geboorteplaats El Vendrell, kreeg hij postuum de Medalla d’Or de la Generalitat, de hoogste onderscheiding van de Catalaanse regering.
dagelijks iets degelijks 