In de zomer van 1974 werden we reeds volop warm gemaakt voor een film die inderdaad “De zomer van de witte haai” heette, maar die pas in de winter werd uitgebracht. Hier in Vlaanderen neemt men, in tegenstelling tot de Verenigde Staten, immers niet het risico dat de trek naar de zon geheide kaskrakers toch voor halflege zalen zou doen lopen. Daarom stond ook in 1993 de zomer in het teken van een film die pas op 20 oktober in de zalen was te zien: “Jurassic Park”, een film niet over haaien, maar over dinosaurussen. De maker van beide films? Uiteraard Steven Spielberg, de ongeëvenaarde meester van de actiefilm.
Ten tijde van “Jaws”, zoals de originele titel luidde, was Steven Spielberg echter slechts gekend in het kleine kringetje van cinefielen. Die konden deze talentrijke knaap, die tot dan toe vooral voor de Amerikaanse televisie had gewerkt situeren binnen de generatie George Lucas, Martin Scorsese en Francis Ford Coppola. Het grote publiek zou hem echter pas met deze haaienfilm leren kennen. De drie Indiana Jones-films en, vooral, “E.T.” zouden immers pas later volgen.
Sedert deze vier enorme kaskrakers was de ster van Spielberg echter wat beginnen tanen. Zijn meer “volwassen” films “The color purple” en “Empire of the sun” waren ondanks prachtige fotografie geen geweldige successen, maar vooral zijn vorige “come-back” met “Hook” was een mislukking. Spielberg moest en zou dus keihard terugslaan. En dat deed hij ook. Zowel in de Verenigde Staten als bij ons liepen de zalen vol voor “Jurassic Park” waarin hij zowaar dinosaurussen tot leven wekt. Enfin, niet zozeer hij, maar wel Michael Lantieri, die ook al uitstekend werk had verricht in “Death becomes her”, “Dracula” en de “Back to the future”-films.
Het scenario is gebaseerd op een boek van Michael Crichton, maar de filmliefhebber leeft natuurlijk niet van trukages alleen, daarom is het jammer dat de aanwezigheid van Jeff Goldblum, Laura Dern, Sam Neill en Richard Attenborough geen borg staat voor spetterend acteertalent. Dat mag de pret echter niet drukken: de dino’s acteren des te beter. Alhoewel een deel van de intrige iets met voortplanting te maken heeft, zien we de lieve diertjes echter niet copuleren op het scherm (dàt zou nochtans nog eens iets geweest zijn!), want Spielberg neemt zijn bijnaam van “Disney of the nineties” toch wel erg letterlijk (cfr. ook de vrij nutteloze inbreng van twee kinderen; hij heeft trouwens zelf al zes kinderen: één bij Amy Irving en vijf bij Kate Capshaw!).
Grapje natuurlijk, net zoals de pornomannetjes die een film wilden draaien met als titel “Jurassex Park”. Dat mocht echter niet van mijnheer Spielberg (evenmin als de collega’s van het Vlaamse filmblad “Teek” die onder die titel twee copulerende dino’s op hun titelblad brachten) omdat hij beweerde het eigendomsrecht te hebben op de benaming “Jurassic”. Wat een geërgerde lezer van “La Libre Belgique” (Philippe Moins) terecht deed opmerken: “Laat vlug uw copyright vastleggen op de woorden ‘pleistoceen’ en ‘postnucleair’ nu ze nog vrij zijn!”
“Jurassic” is inderdaad gewoon een wetenschappelijke benaming en Spielberg heeft het gerecht dus toch wel erg ver gekregen dat die term nu zijn “alleenrecht” wordt (*). En zeggen dat zijn vriend George Lucas zeven jaar geleden langs juridische weg niet kon verhinderen dat ene mijnheer Reagan de titel van zijn film “Star wars” pikte om er de financiering van een “ruimteschild” mee rond te krijgen!
Referentie
Ronny De Schepper, De zomer van de witte dinosaurus, Steps magazine juni 1993
(*) Akkoord dat een documentaire serie zoals “The Jurassic Coast” op de BBC (over de Britse kust) met die titel een pak naïeve kijkers hoopt binnen te rijven, maar “grammaticaal” of “wetenschappelijk” is het volkomen juist: die kustlijn is tot stand gekomen in “the Jurassic period”.
dagelijks iets degelijks 