Dertig jaar geleden: Mikis viert Mikis

Het is vandaag dertig jaar geleden dat Mikis Theodorakis in Aalst is opgetreden om daar de toen eveneens twintigste verjaardag van de plaatselijke Mikisclub luister bij te zetten. Alhoewel ikzelf een rol heb gespeeld bij het tot stand komen van dit concert (zie bovenstaande foto), kan ik me niet herinneren dat ik er naartoe ben geweest. De Rode Vaan zat toen volop in een crisis door een conflict met de partijleiding en ik had dus op dat moment wel andere katjes te geselen. Maar ik schreef uiteraard wel plichtsgetrouw een aankondigend artikel in ons blad…

Om eerlijk te zijn, toen wij nu bijna twee jaar geleden bij het geruchtmakende optreden van Mikis Theodorakis in Brugge hem vooraf een brief overhandigden waarin Marc De Smet namens de Mikisclub uit Aalst hem uitnodigde om de viering van het twintigjarige bestaan van het cultureel centrum meer luister bij te zetten, hadden wij de nodige twijfels over het welslagen van deze plannen. En het zou ons niet verwonderen mochten de briefschrijvers die zelf ook hebben gehad…
De opwinding die zich van de Griekse componist meester maakte bij lezing van die brief, was echter reeds onmiddellijk een goed voorteken. Daar stond dan weer tegenover dat hij in zijn enthousiasme een hele tournee daaraan wilde koppelen, inkluis symfonieorkest en groot koor. Waarmee plotseling een ander probleem opdook dat kon worden samengevat in een folksong, niet van Griekse maar van Vlaamse oorsprong: « Wie zal dat betalen ? Wie heeft zoveel geld ? »
Maar zie, dankzij een gedegen organisatie (er is inderdaad een beperkte tournee aan het optreden gekoppeld) en dankzij de financiële en materiële steun van een aantal andere culturele instellingen, haalt de jarige Mikisclub haar slag thuis: op vrijdag 14 oktober 1988 zal Mikis Theodorakis in de Aalsterse Keizershallen te gast zijn, samen met zijn twee topzangers Maria Farantouri en Petros Pandis en natuurlijk ook met zijn orkest.
Het scheelt maar weinig of we hadden ook nog het adjectief « uitverkocht » aan de Keizershallen toegevoegd, want de voorverkoop heeft als een trein gelopen. Enkel van de goedkoopste plaatsen (500fr) zijn er nog een aantal kaarten beschikbaar. Om geen nodeloze verplaatsing te maken kunnen belangstellenden die over nog geen toegangsbewijs beschikken misschien best eens vooraf informeren bij de Mikisklub (tel.053/21.13.27) of het nog wel nodig is zich aan de kassa aan te bieden… (Bij zo’n gelegenheden ontstaat er bij de ingang vaak ook een verkoop van « zwarte » kaarten. Indien dit van mensen is die om de één of andere reden inderdaad een kaart op overschot hebben — een zieke partner of zo — dan is dit uiteraard geen bezwaar. Men kan deze « bona fide » verkopers herkennen omdat hun prijs overeenkomt met de reële prijs van het ticket. « Gespecialiseerde » verkopers van zwarte kaarten doen er uiteraard een pak geld bij, soms het dubbele of meer…)
Wat Mikis Theodorakis precies gaat brengen, is op dit ogenblik nog niet bekend. De aanwezigheid van Maria Farantouri en Petros Pandis staat er echter borg voor dat desnoods bij de « bisnummers » een aantal van zijn grootste « hits » ten gehore zullen worden gebracht. Voor zover men in dit geval deze luchtige term mag gebruiken natuurlijk, want daartoe behoren o.a. de liederen voor Andreas die Mikis tijdens zijn verbanning onder het kolonelsregime schreef n.a.v. het doodmartelen van zijn vriend Andreas Lentakis (« To mesimeri » en « Imaste dio » b.v.).
Hoe dan ook, wie al eens een optreden van Mikis meemaakte (denken we maar aan dat in Brugge), zal zich herinneren dat « bisnummers » bij hem soms lang kunnen uitlopen (een half tot zelfs een vol uur). Dat maakt ook dat de organisatoren van de Mikisclub ook nog niet helemaal zeker zijn van het beloofde bezoek van Theodorakis aan het jarige cultureel centrum. Het spreekt immers vanzelf dat dergelijke optredens in de kleren kruipen en Mikis is nu eenmaal ook niet meer van de jongsten (geboren in 1925)… Bovendien zal dit eventuele bezoek in elk geval met gesloten deuren plaatsvinden omdat het anders een overrompeling van jewelste zou worden, wat zowel voor de grote Mikis als voor de kleine Mikis niet te harden zou zijn.
Het staat echter buiten kijf dat Theodorakis grààg even in de Mikisclub zou vertoeven, want ondanks de geruchten die af en toe over hem de ronde doen is hij nog altijd een communist in hart en nieren. Het voedsel voor die geruchten zijn dan vaak lichte wrijvingen die zich nu eenmaal plegen voor te doen tussen een vrijgevochten kunstenaar en de soms nogal rigiede aanpak van een partij. Zo werd het b.v. tamelijk vlug duidelijk dat Theodorakis’ parlementair mandaat onverenigbaar was met zijn artistieke loopbaan, al was het alleen nog maar omwille van de vele uithuizigheid die dit met zich meebrengt (zelfs zodanig dat Theodorakis ook nog een tweede woonst heeft in Parijs).
Trouwens, zoals hij ons twee jaar geleden zelf op het hart drukte, komt die lange afwezigheid uit Griekenland hem soms wel van pas, want af en toe gaat het onbegrip in zijn eigen land hem wel op de heupen werken. Hij mag op de Griekse radio dan nog de meest gedraaide componist zijn, het zijn slechts een vijftigtal liederen (uit een oeuvre van meer dan duizend) die aan bod komen. « In België kent men mij beter dan in Griekenland ! » zuchtte de oude meester. Maar op zo’n buitenlandse tournee laadt hij zich dan op om nadien weer keihard te kunnen toeslaan. De vorige keer was dat met zijn eerste opera « Kostas Karyotakis » die in februari 1987 in première is gegaan. En mét succes.
Nu ja, wie de gloed in zijn ogen zag bij het optreden in Brugge, wist meteen dat we hier nog niet met een uitgebluste (muzikale en andere) strijder te maken hebben. En dat zal — voortgaande op dat nieuwe elan — nu ook nog wel niet het geval zijn. Er staat ons in Aalst dus nog iets te wachten !

Referentie
Ronny De Schepper, Mikis viert Mikis, De Rode Vaan nr.42 van 1988