Morgen zal het ook al 45 jaar geleden zijn dat Gram Parsons, ook wel eens de uitvinder van de country-rock genoemd, op 26-jarige leeftijd is overleden aan een dodelijke combinatie van alcohol en morfine.
De vroegste rock, met name de rockabilly, zou men eigenlijk ook reeds als country-rock kunnen beschouwen en dan zijn zowaar Elvis Presley, Johnny Cash, Buddy Holly en The Everly Brothers eigenlijk de eerste country-rockers, maar men begon de term pas écht te gebruiken toen Gram Parsons eraan dacht rock en country samen te smelten tot een nieuw genre, country-rock. Aan de universiteit vond hij enkele gelijkgestemden en de eerste versie van de International Submarine Band was het gevolg. Na de flop van enkele singles was de ontgoocheling erg groot. Parsons trok naar Californië en richtte daar een tweede versie van die band op, deze keer met Bob Buchanan, John Nuese, Earl Ball en Jon Corneal. Met hen werd “Safe at Home” opgenomen, een elpee die nu een collector’s item is en die ontelbare malen in piraatversie is uitgebracht. Er stonden country-klassiekers op van Merle Haggard en Johnny Cash en ook eigen werk, maar het was vooral de medley van “Folsom Prison Blues” en “That’s All Right, Mama” die de aandacht trok, die combinatie van country en rock die het waarmerk zou worden van Parsons’ later werk.
Tegen de tijd dat de elpee op het label van Lee Hazlewood uitkwam, bestond de band al niet meer en was Parsons de rangen van de Byrds gaan versterken. Bij The Byrds vond Parsons een ziel die dezelfde liefde voor country deelde: Chris Hillman. En ze konden “leider” Roger McGuinn dan samen ook overtuigen een countryplaat te maken, “Sweetheart of the Rodeo”. Parsons zong tijdens de opnamen zijn hart uit, maar de desillusie kwam snel. Hazlewood zei dat Parsons nog altijd bij hem onder contract zat en dreigde ermee de Byrds en hun platenfirma een proces aan te doen. Op één nummer na, werden alle vocalen van Parsons weggeveegd en vervangen door die van McGuinn. Alleen een van de allermooiste composities bleef ongeschonden, “Hickory Wind”. Maar Parsons kwam de schok nooit echt te boven. En toen The Byrds in Engeland klaar stonden om een tournee door Zuid-Afrika te beginnen, vond Parsons de aanleiding die hij nodig had: hij weigerde mee te gaan, uit protest tegen de rassendiscriminatie.
Terug in de States zette hij met Chris Etheridge, Sneaky Pete en de inmiddeld ook gedeserteerde Byrd Chris Hillman The Flying Burrito Brothers op. “Dat was de groep die ze van de Byrds wilden maken,” zei McGuinn later niet zonder bitterheid, “als hun putsch geslaagd was”.
“The Gilded Palace of Sin” is hoe dan ook een standaardplaat, een klassieker. Op de hoes zie je vier jonge kerels met glitterpakken als rhinestone cowboys staan, alleen zijn de motieven op hun pak enigszins aangepast (bij de FBB’s waren het drugplanten en consoorten) en staan er ook twee sexy meiden in plaats van de moeders aan de haard, die countrymuziek vereist. Country en rock was het weer, met hartverscheurende teksten over ontrouw, eenzaamheid, verloren liefdes en gebroken beloften.
Gram kwam naar Europa en werd een intieme vriend van Keith Richards en de Rolling Stones, wat resulteerde in de opname van “Wild Horses” voor de tweede Burrito-elpee, “Burrito Deluxe”. Maar op het moment dat die verscheen, was Parsons alweer ergens anders. De rusteloze zwerver wist dat de Flying Burrito Brothers geen eind- maar een tussenstation waren.
In Europa overdacht hij zijn carrière, zijn leven, ging terug naar huis en ontmoette Emmylou Harris, een tot dan toe weinig bekende zangeres. Met haar en met de begeleidingsgroep van Elvis Presley (James Burton, Glen D.Hardin, Ronnie Tutt en nog een paar anderen) maakte hij zijn derde klassieker. Opnames voor een tweede solo-elpee zijn volop in de maak en een tournee door Europa wordt gepland als Parsons in mysterieuze omstandigheden overlijdt op 19 september 1973, hij is dan bijna 27.
Hij verbleef op dat moment bij de Joshua Tree Inn, zo’n drie uur rijden van Los Angeles. “Hij had de dag van zijn dood morfine gespoten“, zegt de zoon van de moteleigenaar, “en de hele dag gedronken. Toen ik om een uur of tien vreemde geluiden in zijn kamer hoorde, ging ik kijken en zag dat een of andere griet bezig was te proberen hem af te trekken, vermoedelijk om hem op die manier te laten bijkomen. Ik heb nog mond-aan-mond geprobeerd, maar het was nutteloos. Een combinatie van morfine en drank is puur vergif.” Zelfmoord dus. Een theorie die overeenstemt met de visie van Avis Parsons, zijn zus. Parsons rijke familie (*) had immers een historie van zelfmoorden en verslaving.
Avis zegt ook dat de postuum verschenen “Grievous Angels”-elpee als een afscheidsbrief moet gezien worden. De vierde klassieker van Parsons overigens, met een live-versie van “Love Hurts” van Boudleaux Bryant. Twee songs ook, die in het licht van zijn dood een compleet andere betekenis hebben gekregen, “In My Hour of Darkness” en “Return of the Grievous Angel”.
Toen het nieuws van zijn overlijden bekend raakte, wilde zijn familie het lijk naar New Orleans laten overvliegen, maar de lijkkist werd door een lijkwagen op Los Angeles International Airport gekaapt. Iemand zei dat de plannen veranderd waren en ondertekende met Jeremy Nobody. Het was Philip Kaufman, die met een vriend de kist naar de Joshua Tree National Monument reed, waar ze nabij Cap Rock gedeeltelijk werd verbrand. Deze gebeurtenissen werden in 2003 verfilmd in Grand Theft Parsons waarin het verhaal van Phil Kaufman en zijn tocht met het stoffelijk overschot van Parsons wordt verteld.
Ronny De Schepper
(*) Gram Parsons werd eigenlijk geboren als Ingram Cecil Connor III. Nadat zijn moeder na de zelfmoord van zijn vader opnieuw was getrouwd, nam Parsons de achternaam van zijn stiefvader aan. Als zoon van een door fruitteelt steenrijk geworden familie uit Midden-Florida had hij de beschikking over een eigen fonds, een schatkist waarvan de bodem nooit in zicht kwam en waardoor hij kon doen en laten wat hij wilde.
dagelijks iets degelijks 