Ronse 1988: alweer herrie

Vandaag is het dertig jaar geleden dat Maurizio Fondriest in Ronse wereldkampioen werd bij de beroepsrenners op de weg. Maar meer dan over de overwinning van Fondriest (*) werd er vooral gesproken over het incident tussen de Canadees Steve Bauer en de “lokale” held Claude Criquielion. Bauer bracht Criquielion ten val en zo verloor deze een mogelijke tweede wereldtitel (**). Criquielion maakte er een rechtszaak van die jarenlang aansleepte en uiteindelijk op niks zou uitdraaien. Maar daarmee had Ronse 25 jaar na Beheyt-Van Looy (***) weer een rel veroorzaakt! (****)

Wat mij echter nog meer heeft geschokt dan de vuile streek van de Canadees is de zogenaamde « volkswoede » die erop is gevolgd. Dat ook de jonge Italiaanse wereldkampioen Maurizio Fondriest door de rijkswacht in bescherming diende te worden genomen, is uiteraard het eerste dat tegen de borst stuit. Het zal niet de eerste keer zijn dat bij lynchpartijen ook onschuldige slachtoffers vallen en dit was hier toch wel duidelijk het geval. Fondriest had niks te maken met de herrie tussen Bauer en Criquielion en volgens alle reglementen kwam de titel ongetwijfeld hem toe. Radeloze confraters die verwijzen naar een « precedent », zijnde de sprint tussen Michel Laurent en Henk Lubberding vijf jaar geleden in de Ronde van Frankrijk, waarbij Laurent door Lubberding eveneens tegen de dranghekkens werd gereden en ten val gebracht, zodat hij pas ná het peleton over de meet kwam, maar toch de overwinning toegewezen kreeg, is hier helemaal niet van toepassing, precies omdat er nog « een derde hond » in het spel was.
Dat bovendien Fondriest zich nog niet helemaal kansloos achtte, ook als Criquielion ongehinderd voorbij Bauer zou zijn geraakt, wil ik zelfs niet eens uitsluiten. Kijk maar naar Alan Peiper die op dezelfde afstand van de meet nog voor het groepje achtervolgers hing, maar toch pas als laatste de finish bereikte. Er kon met andere woorden nog veel gebeuren. Toch zag het er erg goed uit voor Criquielion en we vinden het dan ook ten zeerste terecht dat hij van plan is gerechtelijke stappen te ondernemen tegen Bauer, omdat die tenslotte toch een hold-up van ettelijke miljoenen op hem pleegde. Maar tegelijk is het precies daarom dat we ook de « volkswoede » tegen de Canadees uit Gullegem niet kunnen goedkeuren. In de professionele topsport staan er immers dermate grote financiële belangen op het spel dat men het (helaas !) vaak niet meer zo nauw neemt met de sportethiek. In het voetbal spreekt men dan van « een professionele fout »…
Beeldt u maar eens eventjes in dat het een autochtone inwoner van Gullegern was, die dezelfde streek als Bauer zou hebben uitgehaald. En om het nog pikanter te maken, zou ik van de tegenstander een Rus of een Marokkaan willen maken, ook al was dit in de toenmalige beroepswielrennerij voorlopig nog uitgesloten. Zou er dan « volkswoede » ontstaan zijn? Jazeker!… Indien de Belg zou gedeklasseerd zijn ten voordele van de gevallen buitenlander. Dan zou men gezegd hebben dat sprinten met de ellebogen open « een professionele fout » is. Dat iedereen het doet. En jammer genoeg is dat nog waar ook, vraag dat maar aan eender welke renner die zich in een pelotonsprint vooraan tracht te handhaven…
Versta me niet verkeerd : ik vind ook dat Criquielion de morele winnaar is van dit WK en dat er maatregelen tegen dergelijke wanpraktijken dienen te worden genomen (en niet enkel in dit ene geval). Maar ik wilde vooral tot kalmte oproepen. Het « gesundes Volksempfinden » heeft in het verleden reeds tot meer onheil aanleiding gegeven…

Referentie
Ronny De Schepper, Wereldbeker wielrennen: zegen of vloek? De Rode Vaan nr.36 van 1988

(*) Voor velen was deze Fondriest op dat moment nog een nobele onbekende. Niet zo voor mij echter. En dat niet alleen omdat ik hem reeds bij de liefhebbers had “gespot” (zie het WK voor amateurs uit 1985 in onze fantasy league), maar vooral omdat ik enkele weken daarvoor nog achter hem had gereden in de tijdrit van de Ronde van België, een Ronde die hij overigens op zijn naam zou schrijven. Dat heette in die tijd nog de Torhout-Werchter-Classic en het was dan ook in de auto van Herman Schueremans dat ik Fondriest mocht volgen.
(**) En wie stond er als derde op het podium in Montjuich 1984? Jawel, Steve Bauer die één van zijn allereerste profkoersen reed!
(***) “Weet je dat Rik Van Looy – aangesteld als specialist laatste rechte lijn – tegen mij getuigd heeft? Terwijl hij 25 jaar eerder zelf gedeklasseerd had moeten worden in Ronse.” (Claude Criquielion in Het Nieuwsblad van 28 september 2013)
(****) In het kader van de wereldkampioenschappen had de BWB enkele dagen daarvoor nog voor een toeristentocht gezorgd tussen de Blaarmeersen (waar de WK op piste werden betwist) en Ronse. Ik nam daaraan deel samen met mijn kinderen, maar helaas ook voor mij zou deze tocht slecht aflopen. Een Marokkaantje dook vanuit een zijstraat zomaar in de groep wielertoeristen (wellicht had zijn “fiets” niet eens remmen) en wie was het grootste slachtoffer? Jawel, ondergetekende natuurlijk. Op het moment zelf leek het allemaal nog mee te vallen, alleen kon ik niet deelnemen aan de “koers” die onze ploeg van de terugrit maakte. Roddy bleef bij mij maar John, die toen nog geen elf was, ging wel mee met de besten en liet hier voor het eerst merken dat hij misschien wel wielertalent had. Mijn pedaal had echter blijkbaar toch een tik gehad, wat steeds verergerde en in één van de daaropvolgende toertochten brak hij gewoonweg af. Aangezien we dicht bij de aankomst waren, hebben mijn ploegmaten van Sport Na Arbeid me dan tot aan de aankomst geduwd, waarna Walter Godefroot himself het euvel heeft hersteld.