Dertig jaar geleden: eerste Torhout-Werchter Classic zit erop

Dertig jaar geleden investeerde Herman Schueremans de winst van zijn rockfestival Torhout-Werchter in de heropleving van de Ronde van België.

De eerste Torhout-Werchter Classic zit erop. De hoeveelste Ronde van België dat nu precies was, kunnen wij na lang opzoekingswerk misschien wel terugvinden, maar in de persinformatie wordt daarover haast niet gerept. Zelfs het organiserende dagblad « Het Nieuwsblad/Sportwereld » heeft slechts terloops even vermeld dat de voorgaande aflevering (twee jaar geleden) door Nico Emonds werd gewonnen. En dat gebeurde dan nog enkel omdat ook de nieuwe winnaar in de ploeg van Jan Raas dient te worden gezocht: de 23-jarige Nederlander Frans Maassen.
HOE DE JEUGD AANTREKKEN?
Met deze beloftevolle jongere mag vooral co-organisator Herman Schueremans tevreden zijn, want het lag toch vooral in zijn bedoeling om de jeugd weer warm te maken voor het wielrennen en we mogen veronderstellen dat deze zich nog altijd makkelijker identificeert met leeftijdsgenoten. Wijzelf zouden trouwens nog steeds liever zien dat de jeugd op deze manier, de sportieve manier dus, belangstelling krijgt (of behoudt) voor de wielersport in plaats van wegens de combinatie met popconcerten. Dat renners, om Herman een plezier te doen, komen « surplacen » op het podium tijdens een optreden van Bart Peeters in Leuven (Marktrock), daar hebben we natuurlijk niks tegen, ook al komt men hier dicht bij de clownerieën die na de ritten telkens op het podium werden opgevoerd. Dat de ritwinnaar een elektrische gitaar krijgt, is een leuke vondst, maar er hem ook proberen te doen op spelen is hem belachelijk maken. Rockzanger Doctor Feelgood vertelde ons zelf dat hij sinds hij een kleine jongen was niet meer op een fiets had gezeten, toch zal niemand het in zijn hoofd halen om « popvedetten » voor de lol eens de Muur van Geraardsbergen op te sturen. Versta ons niet verkeerd : we zijn voor animatie aan de aankomst (ook al spelen popgroepen zo luidt dat men de renners en volgwagens niet meer hoort passeren), net zoals we voorstanders zijn van huldigingen van en interviewtjes met renners op diezelfde scène, maar men moet nu eenmaal beseffen dat het niet allemaal showmannen à la Eddy Planckaert zijn, die in Geel « Meisjes » meedrumde met Raymond van het Groenewoud. Wijzelf maakten het in Brugge mee dat Erik Van Lancker, Frans Maassen en nog een paar anderen onder begeleiding van The Soul Sisters « Olé olé we are the champions » stonden te zingen en dat was eigenlijk toch maar een zielige bedoening. Die opmerking gaat trouwens in beide richtingen, want is deze meezinger van Walter Capiau nu ineens « popmuziek » geworden? Dan is het gelijknamige nummer van Queen toch een stuk beter, dachten we zo.
Toch werd over het algemeen het « popgedoe » veel beter ontvangen dan we zelf hadden vermoed. In Brugge gingen we even ons licht opsteken bij renners en volgers en op uitzondering van de oude Briek Schotte hebben we hierover geen negatieve geluiden opgevangen (de SEFB-renners waren hun nare ervaringen in Geel, toen een vrolijke bende hen de nachtrust belette, reeds vergeten). Je zou kunnen aanvoeren dat er nu een nieuw « generatieconflict » in de maak is, maar dat is niet echt zo, want een andere nestor, Guillaume Driessens namelijk, viel Schueremans letterlijk om de hals en wilde er zelfs een sportdirecteur van maken. Nu is Driessens typisch iemand die de media weet te bespelen, maar anderzijds had hij gelijk als hij in Herman « nen echten » herkende. Schueremans houdt van het wielrennen, dat konden we zelf vaststellen als we samen met hem achter Maurizio Fondriest aanreden tijdens de tijdrit. En daarmee bedoelen we dan dat hijzelf geen popgroepen nodig heeft om belangstelling op te brengen voor de fysieke prestatie van de renners. Meer zelfs: in onze ogen leek hij hiervan meer te genieten dan van een doorsnee optreden van één van de rockgroepen die hij op zijn podia brengt — maar om de bevestiging van deze indruk hebben we hem maar niet gevraagd, in het rockmilieu moet hij tenslotte nog altijd « zijn kost verdienen ». Maar precies tot die houding zou de jeugd moeten worden gebracht. Popmuziek en wielrennen vermengen kan dus ten hoogste maar een overgangsfase zijn.
SPORT MOET CENTRAAL STAAN
Immers, « merchandising » is goed (of toch een « noodzakelijk kwaad » in deze volledig op de media en publiciteit afgestelde tijd), maar — net zoals we vorige week over het voetbal schreven — de sport dient centraal te staan. En wat was dan de sportieve waarde van deze Ronde van België… of Torhout-Werchter Classic, zo u wil? Laten we vooraf reeds een aantal terechte verontschuldigingen opperen. De plaats op de kalender is allesbehalve ideaal. De Coors Classic in Amerika, de Kellogg’s Tour in Engeland, San Sebastian-San Sebastian in Spanje, Paris-Bourges in Frankrijk, het zijn even zovele organisaties met meer « renommée » die op hetzelfde tijdstip plaatsvonden. Al bij al mocht Schueremans nog blij zijn dat de ploegen van Fondriest en Bugno naar de lage landen afzakten en dat zeker eerstgenoemde er niet met de pet naar gooide (Bugno deed dat ook niet, tot precies in de koninginnenrit Torhout-Werchter, waarin hij op meer dan zeven minuten werd gereden). Daar staat dan wel tegenover dat in de daags nadien gestarte Ronde van Nederland we namen aantreffen als Greg Lemond, Moreno Argentin, Phil Anderson en Raul Alcala.
Naar Schueremans ons wist te vertellen bestaat er bij onze noorderburen belangstelling voor zijn project (alvast meer dan bij onze Waalse « landgenoten »). Men wil meer bepaald een ritaankomst organiseren in Geleen (Pinkpop). Gezien in het licht van de talrijke kleine « rondekes » die in augustus worden betwist, kan men zich afvragen of het niet zinvoller zou zijn te streven naar een Ronde van de Benelux? Met slechts animatie op die plaatsen waar het echt zin heeft (dus niet in Wallonië en Luxemburg met andere woorden). (*)
Dat zou trouwens meteen onze tweede « premisse » reeds tegemoet komen. Ondanks alle inspanningen van de organisatoren (laten we het parcours van de rit tussen Torhout en Werchter als voorbeeld nemen) én van de renners (de eerste rit niet meegeteld) stellen we vast dat de tijdsverschillen toch alweer klein bleven, dat één (weliswaar boeiende) tijdrit van 18km volstaat om het verschil te maken. Dit lijkt echter precies het euvel van eender welke kleine ronde. Niet toevallig won in Engeland Malcolm Elliot ook met het kleinste verschil b.v. Er zijn immers zo weinig ritten, het parcours is zo weinig gedifferentieerd in zo’n kleine ronde dat de koers uiteraard veel beter onder controle is te houden dan bij een Ronde van Frankrijk (om nu maar meteen het meest extreme, maar ook best gekende voorbeeld te nemen), waar de ene dag de klimmers, de andere dag de kasseivreters, nu eens de « flyers », dan weer de sprinters enz. het voor het zeggen hebben. Om dan nog te zwijgen van de wisselende weersomstandigheden aangezien men (mits enige overdrijving) zelfs verschillende klimaatgordels aandoet. Voor dat alles zou een Ronde van de Benelux dus een uitkomst betekenen: de wind over de Hollandse vlakten, de kinderkopkes van onze Vlaamse Ardennen, heuvelachtige ritten in de « echte » Ardennen en in Luxemburg, dat alles zou wel voor afscheiding en voor een verrassende ontknoping kunnen zorgen.
WAT DOET DE BWB?
Maar we beseffen wel dat we nu aan het dromen geslagen zijn. Schueremans, noch onze confraters van Het Nieuwsblad zijn in staat om zo een organisatie uit de grond te stampen. En de BWB mist jammer genoeg elke ambitie op dat vlak. Hoezeer deze mastodont nog uitblinkt in oubolligheid, mochten we trouwens in Brugge nogmaals meemaken toen « dames » uit de volgwagens werden verwijderd. En vooraleer hier de aloude dooddoener « dat zij er niets te zoeken hebben » valt, willen we erop wijzen dat elke volgwagen achter de meer dan honderd renners uitpuilde van de « gasten ». Lokale politici ongetwijfeld, invitées van de sponsors, enfin eender wie met een hoed op — als het maar geen dameshoedje was. Terecht maakte Schueremans zich hierover erg boos omdat dit schadelijk was voor het progressieve image van zijn wedstrijd en bekloeg hij zich erover dat er toevallig geen Chrissie Hynde of zo in de buurt was om dan « uit koers te worden gezet » en een incident te creëren.
De BWB was al evenmin toeschietelijk ten opzichte van de organisatie wat de selectie voor het wereldkampioenschap te Ronse betreft. De organisatoren hebben daarvoor nochtans behoorlijke publiciteit gemaakt door tot in twee ritten toe over de Kluisberg te passeren. Toch wilde men niet wachten met de selectie tot ná de Ronde. Het spreekt vanzelf dat een uitzicht op een mogelijke selectie de strijdlust van de renners ongetwijfeld had aangewakkerd. Toch mag men uiteindelijk (maar dan dankzij de renners zelf) niet klagen: zowel de geselecteerden wilden bewijzen dat ze hun uitverkiezing waard waren als de « gebuisden » wilden het onrecht hun aangedaan sportief aanklagen. Bij deze laatsten rekenen we dan uiteraard vooral Erik Van Lancker die met een zucht de duimen moest leggen voor Frans Maassen. Van Lancker ging zelfs verder dan een puur sportieve revanche: niet toevallig krijgt zijn uitspraak dat Eddy Merckx bij voorkeur renners heeft geselecteerd die op zijn fietsen rijden (8 op de 12) in « Het Nieuwsblad » uiteraard veel aandacht…
Hoe dan ook, deze eerste aflevering smaakt naar meer. Er zijn lessen te trekken uit deze editie, verbeteringen zijn nog noodzakelijk, maar globaal mag men constateren: popmuziek en wielrennen in één pakket, da moe keunen!

Referentie
Ronny De Schepper, “Da moe keunen!”, De Rode Vaan nr.34 van 1988

(*) Twintig jaar later zou dit met de ENECO-Tour gerealiseerd worden.