Vandaag dertig jaar geleden ging in de VS “Who framed Roger Rabbit?” van Robert Zemeckis in première. Lode De Pooter schreef daarover in De Rode Vaan het volgende…
Wanneer men afgaat op de grote aankondigingen die nu al wekenlang in bepaalde bladen verschijnen, moet « Who framed Roger Rabbit” van Robert Zemeckis wel hét filmevenement van het nieuwe bioscoopseizoen zijn. Zelden werd een prent zonder « echte » vedetten op een dergelijke wijze gelanceerd. Daarnaast zijn er ook nog talrijke voorbeschouwende artikelen in de bladen verschenen. Bepaalde « critici » hebben zich echt voor de Rabbitkar gespannen. En wij kunnen hen in zekere mate begrijpen. « Who framed Roger Rabbit » is geen film als een andere. Hij is speciaal maar… hij gaat uiteindelijk ook ietwat tenonder aan zijn eigen genialiteit.
Verklaren wij ons nader. De prent van Robert Zemeckis (voorheen « Romancing the stone ») verenigt namelijk echte en getekende figuren op het scherm. Het werd vroeger reeds gedaan o.m. door Walt Disney maar nooit tevoren werd een dergelijke perfectie bereikt inzake beeldharmonie. De « toons » (dit is de naam waarmee figuren uit cartoons of tekenfilms aangeduid worden) zijn als mensen, zij staan naast hen, zij gedragen zich als hen. Met alle voorziene en onvoorziene gevolgen.
De twee hoofdfiguren in de film van Zemeckis zijn Roger Rabbit (een « toon ») en Eddie Valiant (een « mens »). Roger Rabbit speelt al vele jaren in tekenfilms de rol van stunt-clown in de « Baby Herman »-cartoons. Hij voelt zich evenwel ongelukkig omdat men zegt dat zijn echtgenote, een bardanseres, het niet zo nauw neemt met de huwelijkstrouw. Eddie Valiant is een verlopen detective die de ontrouwe dame moet schaduwen, die vaststelt dat zij inderdaad een « verhouding » heeft, maar de minnaar ook ziet opgeruimd worden. Wie is de eerste verdachte? Roger Rabbit natuurlijk. Onder beide « losers » ontstaat een echte vriendschap en zij zullen alles in het werk stellen om uit de klauwen te blijven van een vreesaanjagend rechter.
Tot daar het verhaal dat eigenlijk alle elementen van de normale politiefilm omvat zoals wij deze de jongste jaren hebben zien evolueren. En ook de negatieve kanten daarvan. Alles eindigt nl. op een uitspatting van geweld dat zo virtuoos getekend is dat men er helaas hoofdpijn van krijgt, dat men halt roept.
Begint Zemeckis in zijn inleidende cartoon, waarin Roger Rabbit zich om Baby Herman moet bekommeren, reeds op een dergelijke rumoerige en lawaaierige wijze dan slikt men deze tekenfilmhumor nog enigszins. Later wordt het evenwel van het goede (?) te veel en haakt men af. Is dit nu evenwel een reden om smalend naar te kijken op deze konijnengeschiedenis? Hoegenaamd niet. Zij is een « must » voor de liefhebber van de zevende kunst. Deze mag niet onwetend zijn over de grote technische vorderingen die de naamloze Hollywood-werkers gemaakt hebben. Hoe zij echte en getekende gebaren in mekaar kunnen doen overvloeien, grenst aan het ongelooflijke. En een speciaal woord van lof dient zeker gericht aan het adres van vertolker Bob Hoskins die dat allemaal diende te spelen zonder echte tegenpartij daar deze er enkel later bijgetekend werd. Een prestatie!
Maar als geheel hebben wij « Who Framed Roger Rabbit » minder geslaagd gevonden. Wij werden er letterlijk door overdonderd en zijn nog niet genoeg bekomen van de slagen om hem een tweede keer te gaan zien, nochtans een noodzaak om de honderden gags die erin verwerkt zitten ietwat te kunnen doorgronden. Geen kinderspel dus…
Lode De Pooter
Eén van die gags is de hilarische scène, waarin Betty Boop aan kant wordt geschoven voor Jessica Rabbit. Waarop detective Eddie Valiant ongelovig vraagt: “Is dàt de vrouw van Roger Rabbit?” Waarop Betty: “Yes, lucky girl…”(RDS)
dagelijks iets degelijks 