Vandaag wordt de vroegere Nederlandse topvoetballer Angelo Nijskens 55 jaar. Zo’n twintig jaar geleden werkte hij in de Gentse mediotheek van de Bond Moyson. Dat was in de tijd dat ik voor de tweede keer bij Piet Lampaert werkte, deze keer dus voor het maandblad van de Gentse afdeling van de Bond Moyson (en een derde keer als we De Rode Vaan ook meetellen, daarna was het voor de Vlaamse Socialistische Zelfstandigen, dat was ook bij de Socialistische Mutualiteiten, maar dan op de hoofdzetel in Brussel). Een zekere Joris had toen een gesprek met Angelo.
Angelo Nijskens speelde als voetballer in de jaren tachtig de pannen van het dak bij ons eigenste Lokeren, ging daarna op avontuur in Duitsland en beleefde zijn sportieve hoogtepunt bij Club Luik. Maar misschien laten we de sympathiekste Hollander van Bond Moyson maar even zelf aan het woord. Zeg het maar, meneer Nijskens.
Jaja, dat klopt als een bus. Daarbij kan ik je nog vertellen dat ik, als 38-jarige Hulstenaar mijn profcarrière 23 jaar geleden gestart ben in Lokeren. Na enkele jaartjes jeugdvoetbal kreeg ik al vlug een vaste stek in het eerste elftal. Zes jaar heb ik daar schoenen (lees: voetbalschoenen) versleten. Toen ben ik naar Duitsland getrokken.
Een groot verschil met België?
Zeker! In België heb ik mijn grootste sportieve successen gekend, maar mijn jaren in Duitsland waren zeker een pak leuker. Alles doen ze daar voor jou! Na elke training liggen je kleren klaar (netjes gewassen natuurlijk), stukje zeep erbij. Ze poetsen zelfs je schoenen na elke training!
Ook op financieel gebied was Duitsland een pak anders dan België. Maar zoals elke sporter praat ik daar niet zo graag over. Het loon bleek niet onaangenaam te zijn, en daar blijft het bij. Misschien dit nog: per verdiend punt kregen we een premie van 50.000 BEF. Leuk toch?
Ben je geen twintig jaar te vroeg geboren? Ik bedoel: als je ziet wat een profvoetballer nu allemaal kan verdienen.
Als je de vergelijking maakt tussen vroeger en nu, is het verschil inderdaad enorm groot. Transferbedragen boven de twee miljard, het bestond jammer genoeg niet in onze tijd. De lonen zijn nu tenminste vertienvoudigd! Maar ik heb een leuke tijd gehad en aardig wat geld verdiend, dus klagen doe ik zeker niet.
De sportieve prestaties blijven toch het belangrijkste. Die kwartfinale van de Uefacup met Luik (1990, nvdr) en het winnen van de Beker van België: dat zijn de belangrijkste gebeurtenissen van je carrière. En die blijven je bij!
Wat hadden ploegen over voor iemand als Angelo Nijskens?
Mijn transfers naar Duitsland en naar Luik hebben elk 25 miljoen opgebracht. In die tijd was dat een meer dan behoorlijk bedrag, maar ik blijf bescheiden. Ik weet dat de mensen altijd geïnteresseerd zullen zijn in wat een sportman zo allemaal verdiend heeft, maar overschat dat zeker niet. Merchandising bestond nog niet in onze tijd. Als je weet dat het winkeltje aan het voetbalstadion van Manchester United nu op een jaar tijd meer geld binnenbrengt dan het totale budget van Standard in België, dat zegt genoeg! En dan spreken we nog niet over uitzendrechten, reclame…
Vind je dit een negatieve evolutie in het voetbal?
Nee, niet meteen. Als iedereen zijn centje kan meepikken heb ik daar geen enkel probleem mee. Dat de finalist van de Champions League miljarden verdient vind ik helemaal niet erg. Wat mij wel een beetje stoort is de nieuwe vorm van competitie. Vroeger speelde een club tegen een andere en wie verloor lag uit het tornooi. Nu moet je al flink je best doen om er niet bij te zijn in een volgende ronde. Kijk maar naar Anderlecht. Het idee van een grote Europese competitie zint mij evenmin. Dat zijn de zaken waar ik mij kan aan ergeren.
Nu train je de amateurploeg Hoek uit Nederland. Een stap terug?
Zeker niet! Hoek is een ploeg op het niveau van derde nationale in België. Da’s zeker niet slecht! Het is eigenlijk moeilijk te vergelijken. Trainer zijn is veel zwaarder dan de meeste mensen denken. Een voetballer doucht zich na de training en kan naar huis. Een trainer neemt zijn werk mee naar huis. Je kan het een beetje met een leraar vergelijken, denk ik. Trainer zijn impliceert ook meer verantwoordelijkheid, meer stress.
Dit jaar zijn we trouwens in de linkerkolom van de klassering geraakt. Of dit mede dankzij de nieuwe trainer is, laat ik volledig in het midden (lacht). Onze ambitie is overigens een top 5 plaats behalen. We zijn er dus nog niet helemaal.
Wat veel mensen nog willen weten is hoe je in hemelsnaam in de Mediotheek van Bond Moyson terechtgekomen bent!
Wel, eigenlijk is dat heel simpel. Ik had nog wat vrije tijd, solliciteerde op een blauwe maandag voor administratief bediende en bingo! Diezelfde avond nog had ik werk. Daar was ik wel even van geschrokken. Buiten het voetbal had ik nog nooit gewerkt, de zenuwen waren dus wel op post die eerste werkdag. ’t Is allemaal echter zeer goed meegevallen, dankzij de deskundige uitleg van mijn toffe collega’s (schaterlacht, de interviewer is immers een ex-collega van Angelo, nvdr). Ik ga ondertussen mijn derde werkjaar in dus… Zolang ik er plezier aan beleef blijf ik bij Bond Moyson.
Bedankt voor dit gesprek, Angelo!
Joris
P.S. In 2022 was Nijskens coach van F.C.Anatolia, een niet onbesproken club van Gentse Turken.
dagelijks iets degelijks 