Het wordt televisiekijkers dezer dagen niet gemakkelijk gemaakt. Zij die bij cultuur (met of zonder hoofdletter) zweren, zouden eigenlijk elke avond op BRT 2 naar de rechtstreekse reportages van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano 1983 moeten zien en… luisteren (vanaf 23-5 en nog tot 28-5). Wanneer men een zinnig en algemeen oordeel over een dergelijke competitie met wereldfaam wil uitbrengen, moet men inderdaad alle deelnemers gehoord hebben. Dit is een zware taak die denkelijk weinig melomanen tot het (bittere ?) einde zullen vervullen voor hun buis. Wanneer er op diezelfde ogenblikken op BRT 1 dan nog concurrentie is van feuilletons als « Verdi » en « Dallas », van voetbalpartijen als « Juventus-Hamburg » en van spelprogramma’s als de « I.Q.-quiz » en « Cinemanie » — om nog te zwijgen van de beruchte « Weekendfilm » — maakt men het de kijkers wel dubbel lastig.
Maar goed, de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano zit er ondertussen alweer op. Zoals vorige week reeds aangestipt, was het voor iedereen en voor drukbezette journalisten in het bijzonder erg moeilijk om deze wedstrijd van begin tot einde te volgen. Toch heeft de round-up in afwachting van de uitspraak van de jury (28-5) ons de gelegenheid gegeven een beeld te vormen van het peil van de kandidaten. Waren de muzikale fragmenten (begrijpelijk) misschien iets te kort (met telkens een vals klinkende start, dát zou technisch toch niet mogen), dan waren de commentaren van de specialisten en de halve leken, uitgelokt door een nog steeds vlotter pratende Fred Brouwers, erg verhelderend.
Zo kunnen wij ons net als zij wel achter de bekroning van de Fransman Pierre-Alain Volondat scharen, zij het met de bedenking dat hiermee hopelijk niet de alles verblindende passie wordt beloond. Anders worden een aantal kleine kinderen die toevallig een beetje piano kunnen spelen door over-ijverige ouders weer van ’s morgens tot ’s avonds in hun studeerkamertje opgesloten.
Onze voorkeur ging daarom eerder uit naar de Bulgaar Boyan Vodenitcharov, die op een verdiende derde plaats beslag mocht leggen, en naar de Braziliaanse Eliane Rodrigues die tot veler ontgoocheling geen plaats op het ereschavotje kreeg toegewezen (de jonge Duitser Wolfgang Manz kwam verrassend op een tweede plaats uit), omdat deze mensen in hun interpretatie een dimensie legden die vanuit hun persoonlijkheid scheen te komen, terwijl Volondat het meer abstract uit het stuk zelf puurde. Maar heel mooi, dat wel.
Onze aanvankelijke bewondering sloeg evenwel over in verwondering toen wij de winnaar daags na de wedstrijd op de RTBF (29-5) enkele zinnen hoorden brabbelen die erop neerkwamen dat hij eigenlijk met een Zending gelast is door een Hogere Macht en hij deze via zijn pianospel wil overbrengen. Wij hebben er nog ene gekend die zoiets zegde. Het was ook een artiest en hij had eveneens een snorretje. Van verdere vergelijkingen onthouden wij ons vooralsnog…
Referentie
Ronny De Schepper (BRT) en Lode De Pooter (RTBF) in De Rode Vaan nr.23 van 1983
dagelijks iets degelijks 